แอ๊ด ประตูห้องส่วนตัวถูกผลักเปิดออกอย่างช้า ๆ
ในขณะนั้นเอง กู้เจี้ยนหมินและคนอื่น ๆ ต่างก็หยุดหายใจ รู้สึกว่าประตูที่ถูกผลักเปิดออกอย่างช้า ๆ นั้นไม่ใช่ประตูห้องส่วนตัวแต่เป็นประตูสู่นรก
“จบแล้ว จบแล้ว ถ้าเกิดว่าหวงเหวินจิ่นกลับมาล่ะก็ คงจะจบสิ้นกันทั้งหมด”
กู้ซิ่งเหว่ยบ่นพึมพำและสั่นไปทั้งตัว เสื้อผ้าด้านหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ฮั๋วเจี้ยนเฟิงที่แก้มแดงและบวมก็ชักกระตุกขึ้นมาในเวลานี้ เมื่อนึกถึงฉากที่หวงเหวินจิ่นจัดการ ในใจของฮั๋วเจี้ยนเฟิงก็เต็มไปด้วยความกลัว
หลี่โม่นั่งนิ่งใจเย็นท่ามกลางวิกฤตแล้วมองไปที่ประตูที่ถูกผลักเปิดออกอย่างสนใจ มองดูพนักงานเสิร์ฟที่แต่งตัวดีด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์หลังประตู หลี่โม่ก็อดหัวเราะไม่ได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นพนักงานเสิร์ฟน่ะ ทุกคนอย่าประหม่าไปเลย”
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของหลี่โม่ ทุกคนต่างก็รู้สึกเกรี้ยวกราดอย่างมาก และรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของหลี่โม่ล้วนเป็นการเยาะเย้ยพวกเขา
“ใครประหม่า! ไอ้โง่! ที่นี่แกไม่มีสิทธิ์พูด หากแกพูดอีกล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
กู้ซิ่งเหว่ยแสร้งทำเป็นร้ายกาจเพื่อปกปิดความตื่นตระหนกในใจ
แววตาของฮั๋วเจี้ยนเฟิงปรากฏความสับสนเล็กน้อย ทางนี้ยังสั่งอาหารไม่เสร็จ ทำไมพนักงานเสิร์ฟจำนวนมากถึงมาเข้ามาพร้อมจานอาหารเยอะแยะ
“ทางเรายังสั่งไม่เสร็จครับ พวกคุณเสิร์ฟผิดห้องหรือเปล่า?”
ฮั๋วเจี้ยนเฟิงถามขึ้นมา
“ไม่ผิดค่ะ นี่คือสิ่งที่ผู้จัดการหวู่ของเราสั่ง ไม่ผิดอย่างแน่นอนค่ะ”
หัวหน้าพนักงานเสิร์ฟสาวตอบกลับ จากนั้นเดินไปที่โต๊ะแล้ววางจานอาหารลงบนโต๊ะ “อาหารจานนี้คือหอยเป๋าฮื้อตุ๋นน้ำแดง”
ในจานขนาดใหญ่นั้นมีหอยเป๋าฮื้อเกรดพรีเมี่ยมสองตัวถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อย มันถูกวางซ้อนกันเหมือนเนินเขา
ฮั๋วเจี้ยนเฟิงเหลือบมองที่หอยเป๋าฮื้อ ทันใดนั้นตาของเขาก็ตั้งตรง!
พระเจ้าอาหารจานนี้มันเป็นอาหารในตำนาน ราคาอาหารจานนี้ถึงหลักล้าน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...