คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 242

หลังจากพูดจบ หลี่โม่ก็มองไปรอบ ๆ และเห็นว่าทุกคนเงียบ เหมือนกลัวที่จะขยับตะเกียบอย่างไรอย่างนั้น ดังนั้นเขาจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบหอยเป๋าฮื้อขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้ววางลงบนจานของกู้หยุนหลาน

“คุณภรรยารีบกินตอนที่กำลังร้อน ๆ จะอร่อยกว่านะ หอยเป๋าฮื้อที่นี่อย่างดีเลย”

กู้หยุนหลานกำลังจะขยับริมฝีปาก แต่ในที่สุดเธอก็ต้องเก็บสิ่งที่ต้องการจะพูดเอาไว้ในใจ

จากการอธิบายของหลี่โม่ กู้หยุนหลานไม่มีทางเชื่อแน่นอน

ไม่ใช่แค่กู้หยุนหลานที่ไม่เชื่อ แต่ทุกคนตรงนั้นก็ไม่มีใครเชื่อสักคน

แม้หวงฝูชิ่งจะเป็นคนเที่ยงตรงและมีเกียรติ ก็เหมาะสมแล้วที่เขาไม่เอาห้องส่วนตัวไป เรื่องว่าจะเลี้ยงอาหารสี่สิบล้านเพื่อนเป็นเกียรติแก่การเป็นลูกศิษย์นั้นมันไม่น่าเชื่อเลยสักนิด

แต่ถ้าไม่เชื่อเหตุผลนี้ อย่างนั้นต่อให้คิดให้ตายก็คิดเหตุผลอื่นไม่ออกแล้ว

แม้ว่าในใจของกู้เจี้ยนหมินจะโกรธมาก แต่เขาก็ทำได้เพียงเก็บความโกรธนั้นไว้ในใจ ขณะเดียวกันนั้นหลี่โม่ก็กำลังกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

หวู่เต้าเหวินอจัดอาหารมาให้ขนาดนี้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะคืนมัน ถ้าไม่กินอะไรเลย มันจะยิ่งเหมือนกับหักหน้าหวู่เต้าเหวิน ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก้ต้องกินอาหารพวกนี้

“คีบสิ คีบเลย ประธานหวู่อุตส่าห์เสิร์ฟให้เลยนะ พวกเรารีบกินกันเถอะ คนอย่างประธานหวู่ไม่วางยาหรอกน่า กินเสร็จก็ปล่อยให้หลี่โม่จัดการไปเถอะ”

กู้เจี้ยนหมินโยนปัญหาให้หลี่โม่ทันที เพราะถ้ามีปัญหาอะไร ก็ให้หลี่โม่รับกรรมไปคนเดียวแล้วกัน

กู้ซิ่งเหว่ยและคนอื่น ๆ มองดูหลี่โม่ที่กำลังกิน แล้วมองไปที่อาหารอันโอชะบนโต๊ะ ท้องของพวกเขาส่งเสียงครวญคราง จากนั้นทุกคนก็ไม่ลังเลที่จะหยิบตะเกียบและค่อย ๆ พากันกิน

ฮั๋วเจี้ยนเฟิงเป็นคนกินเร็วที่สุด เขาเปลี่ยนความเศร้าโศกและความโกรธให้กลายเป็นความอยากอาหารเขาคิดว่า ถ้าไม่กินก็จะเสียหน้า ดังนั้นก็ต้องกินเพื่อชดเชยทุก ๆ อย่างที่เกิดขึ้น จากนั้นเขาค่อยรอโอกาสที่เหมาะสมในอนาคต

หลี่โม่คีบผักให้หยุนหลาน จนเหมือนตามใจดูแลภรรยาทุกอย่าง

ฮั๋วเจี้ยนเฟิงที่อยู่ตรงข้าม ดูเศร้ามากทีเดียว

หวังฟางขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ “หลี่โม่ กินของแกให้ดีเถอะ อย่าคีบอาหารไปมา ที่คีบไปน่ะ หยุนหลานไม่ได้ชอบสักอย่าง”

“งั้นพวกเรากลับได้เลยใช่ไหมครับ?”

“ครับผม”

กู้เจี้ยนหมินยืนขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้วและพูดกับหลี่โม่ “แกนำไปสิ”

หลี่โม่พยักหน้า และเดินออกจากห้องไปก่อน จนทุกคนวางใจ

ทันใดนั้น!

ก็เกิดเสียงดังขึ้น!

“คนไร้ประโยชน์ นายเคยบอกไว้ใช่ไหม ว่าจะให้ตรวจสอบเสื้อของนายน่ะ ว่าเป็นของปลอมหรือเปล่า!”