“ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับการแสดงออกของพวกแก ถ้าแสดงออกมาไม่เป็นที่น่าพอใจของฉัน พวกแกก็เตรียมตัวเป็นคนพิการ นั่งขอทานที่ข้างถนนได้เลย”
หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องวีไอพีไป
โอวหยางจงเฉิงมองหลี่โม่เดินจากไป จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ค่อย ๆ ทรุดตัวลงบนพื้นทีละคน ๆ เหมือนลูกบอลที่ถูกปล่อยลมออกไป
“ให้ตายเหอะ ผ่านพ้นไปได้สักที หลี่โม่คนนี้คือใครกันแน่ ทำไมถึงมีอำนาจขนาดนี้ ถ้าเป็นคนธรรมดาคงทำไม่ได้อย่างแน่นอน” โอวหยางจงเฉิงพูดด้วยความสงสัย
“เขาต้องเป็นลูกของมหาเศรษฐีอย่างแน่นอน แต่ทำไมคนประเภทนี้ ยังต้องทนอยู่ที่บ้านตระกูลกู้ด้วย มิหนำซ้ำยังถูกคนตระกูลกู้คอยดูถูกเหยียดหยามแบบนี้ ด้วยความสามารถของเขาแล้ว...น่าจะทำให้คนตระกูลกู้เปลี่ยนทัศนคติได้ตั้งนานแล้ว”
ประธานหลินกุมหน้าผากที่เปื้อนเลือดและพูดว่า “จะมัวพูดอะไรมากมาย รีบไปหาหมอกันเถอะ หน้าผากฉันแตกหมดแล้ว เรายังไม่ถือว่าสอบผ่านนะ ยังต้องเตรียมเรื่องการขอขมาในวันพรุ่งนี้อีก”
“เรื่องขอขมาเป็นเรื่องใหญ่นะ เราต้องทำให้พวกเขาพอใจให้ได้ ไม่รู้ว่าท่านหลี่ตั้งมาตรฐานไว้ขนาดไหน เกรงว่าถ้าทำไม่ถูกใจ ก็คงต้องลำบากอีกแน่นอน”
พวกของโอวหยางจงเฉิงเริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเรื่องไปขอขมาที่บ้านตระกูลกู้ในวันพรุ่งนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุด ถ้าทำไม่สำเร็จพวกเขาคงต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน
……
หลี่โม่ขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้าน ทันทีที่เดินเข้าไปในบ้านเขาก็ได้ยินเสียงดุด่าของหวังฟาง
“เจ้าคนไร้ประโยชน์ ฉันบอกให้แกไปตายข้างนอกไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมแกถึงไม่ไปตายซะ!”
หลี่โม่ได้แต่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านเงียบๆ
“ยืนโง่อยู่ทำไม เพราะแกคนเดียวเรื่องถึงบานปลายใหญ่โตขนาดนี้! ยังกล้าพูดจาโอ้อวดต่อหน้าฉันอีก ฉันรู้สึกอายแทนแกจริง ๆ เรื่องที่ไม่มีใครจัดการได้ แต่เจ้าคนไร้ประโยชน์อย่างแกกลับรับปากจะจัดการให้ จัดการบ้าบออะไรของแก!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...