คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 464

คุณปู่หวังเดินไปหาหลี่โม่อย่างตัวสั่น หวังจินชานและคนอื่น ๆ ก็เดินตามไป

“ในเมื่อเทียนเย่ คุณหลงและคุณเหวินต่างก็นั่งอยู่ที่โต๊ะนี้ คนแก่อย่างผมคงจะต้องนั่งเป็นคนสุดท้าย”

คุณปู่หวังรู้ดีแก่ใจ ในเมื่อชูจงเทียนและคนอื่น ๆ มาที่นี่เพื่อหลี่โม่และคิดว่าที่ที่หลี่โม่นั่งอยู่คือโต๊ะหลัก

ถ้าอย่างนั้นคุณปู่หวังจึงไม่กล้าขอนั่งที่โต๊ะหลักตามสัญชาตญาณและยอมเป็นผู้น้อยที่นั่งสุดท้าย

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นได้พบกับชูจงเทียนและอีกสองคนในโอกาสอื่น คุณปู่หวังจะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะนั่งในที่นั่งสุดท้ายด้วยซ้ำ

คุณปู่หวังดึงเก้าอี้ออกมาและนั่งลงแต่โดยดี เขามองไปที่ชูจงเทียนและอีกทั้งสองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เขาต้องแสดงสีหน้าที่ดีต่อหน้าหลี่โม่ แต่คุณปู่หวังยังคงไม่สามารถระงับใบหน้านั้นไว้ได้ชั่วขณะหนึ่ง

ชูจงเทียนทั้งสามคนไม่ได้สนใจคุณปู่หวังเลยเพราะความสนใจพุ่งไปที่หลี่โม่หมดแล้ว

หลี่โม่รู้สึกทำตัวไม่ถูกมากที่ถูกชูจงเทียนทั้งสามคนเฝ้ามอง บวกกับความจริงที่ว่าทุกคนในตระกูลหวังต่างจ้องมองเขาโดยยืนอยู่ข้างหลังคุณปู่หวัง ซึ่งให้หลี่โม่ไม่มีอารมณ์ที่จะทานอีกแล้ว

“ผมรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย หยุนหลานและผมขอตัวกลับก่อนครับ”

หลังจากพูดจบ หลี่โม่ก็จับมือกู้หยุนหลานและยืนขึ้น จากนั้นส่งสายตาให้ทั้งสามคนแล้วเดินออกไปพร้อมกับกู้หยุนหลาน

เมื่อเห็นหลี่โม่เดินออกจากห้องโถง ทุกคนในตระกูลหวังต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลี่โม่ไม่ได้สร้างความลำบากให้ซึ่งถือว่าเป็นการช่วยรักษาศักดิ์ศรีให้กับตระกูลหวัง

ชูจงเทียนทั้งสามมองหน้ากัน พวกเขาได้สติทันที ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ความหมายที่หลี่โม่ส่งสายตาให้โดยสัญชาตญาณ

“คุณปู่หวังจัดการตระกูลเก่งจริง ๆ ฉันได้ยินมาว่าตระกูลหวังของคุณเป็นทายาทแห่งบทกวีและวรรณกรรม วันนี้ได้เจอสมคำร่ำลือจริง ๆ”

“ตระกูลหวังถือเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในกรุงโซลเหมือนกัน ต้องรักษารูปแบบที่ดีและไม่ทำสิ่งที่ทำลายชื่อเสียงตัวเอง”

“ลูก ๆ หลาน ๆ ยังคงต้องได้รับการสั่งสอนที่ดี ไม่อย่างนั้นถ้าออกนอกลู่นอกทางล่ะก็ คงจะไม่ดีสำหรับทั้งตระกูลหวังแน่”