คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 471

กู้เจี้ยนหมินทำเป็นหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา นั่งลงทำท่าทางสบาย ๆ แต่หูของเขาผึ่งออกกว้างเพื่อรอฟังคำตอบของหลี่โม่อย่างตั้งใจ

กู้หยุนหลานนั่งลงบนโซฟาแลเจ้องมองที่หลี่โม่ด้วยแววตาที่สวยงาม

หลี่โม่รินน้ำไปพลางพูดไปพลาง "ก็แค่เมื่อก่อนตอนอยู่ที่โรงพยาบาลเคยช่วยเหลือเขานิดหน่อย ผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เฉียนฝูรู้สึกขอบคุณและพูดอยู่เสมอว่าเขาอยากจะตอบแทนผมบ้าง"

หวังฟางพยายามใช้สายตาจับผิดหลี่โม่ มองดูหลี่โม่กำลังอธิบาย หวังฟางจึงรีบถามว่า "แล้วแกไปช่วยอะไรเขา ? เขาถึงได้รู้สึกเป็นบุญคุณขนาดนั้น มีอะไรที่แกจะไปช่วยเขาได้?"

"ตอนที่ผมเจอเขาครั้งล่าสุด หลานชายตัวน้อยของเฉียนฝูกำลังร้องไห้อย่างหนักในโรงพยาบาล ผมก็แค่แกล้งหลานของเขา หลานของเขาก็หยุดร้องไห้ คุณแม่ก็น่าจะรู้ว่าคนแก่ส่วนมากทนไม่ได้ที่จะเห็นหลานตัวเองร้องไห้ วันนั้นเฉียนฝูก็เลยขอร้องให้ผมอยู่เป็นเพื่อนหลานชายของเขาที่โรงพยาบาลทั้งวัน จนกว่าหมอจะตรวจและรักษาเสร็จ" หลี่โม่อธิบายเพียงเท่านี้

หวังฟางเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากฟังจบ เขาคิดว่าหลี่โม่ถูกชะตากับเด็กจริง ๆ และเป็นธรรมชาติของคนแก่จะรักหลานชายของตัวเอง เรื่องทั้งหมดนี้ดูแล้วก็สมเหตุสมผลดี

กู้เจี้ยนหมินเขย่าหนังสือพิมพ์และพับหนังสือพิมพ์เข้าด้วยกันแล้ววางลง "นี่หลี่โม่ นี่เป็นโอกาสทองของนาย นายควรจะคว้ามันไว้นะ นานควรสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉียนฝู เพราะเขาเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในฉู่โจว"

เมื่อพูดถึงคนที่ร่ำรวยที่สุดในฉู่โจว กู้เจี้ยนหมินเน้นย้ำ และในขณะเดียวกันก็เพ่งมองตรงไปที่หลี่โม่และแสดงสีหน้าที่มีความหมายมาก

หวังฟางพูดต่อว่า "ถูกต้องที่สุด เมื่อเฉียนฝูรู้สึกถูกชะตาแก แกก็จะเข้ากันได้ดีกับเฉียนฝู ไหน ๆ ก็ไม่มีอะทำ แกก็ไปเยี่ยมหลานชายของเขาบ่อย ๆ และใช้เวลาคุยกับเฉียนฝูให้มากขึ้น"

"ครับ ผมเข้าใจแล้ว" หลี่โม่พยักหน้าตอบรับ

กู้หยุนหลานดึงหลี่โม่ จากนั้นหันหลังและกลับไปที่ห้อง หลี่โม่ก็ตามเธอกลับไปติด ๆ

หลี่โม่ปิดประตูห้อง หัวเราะแล้วพูดว่า "คุณภรรยา คุณอยากจะพูดอะไร?"