คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 507

"ไม่ตกใจเลยค่ะ ก็แค่เป็นห่วงคุณ" กู้หยุนหลานพูดด้วยรอยยิ้ม

หลี่โม่กุมมือของกู้หยุนหลานเบา ๆ จากนั้นมองไปที่เฝิงจื่อไฉที่กำลังตื่นตระหนก

ลูกน้องทั้งหมดของเขาถูกหลี่โม่อัดจนหมดสติ เฝิงจื่อไฉหวาดกลัวในใจอย่างมาก เขาอยากวิ่งหนีไปเสียทันที แต่หลี่โม่อยู่ข้างหน้าเขา ด้านหลังก็เป็นทางตัน ไม่มีทางที่เขาจะมีโอกาสวิ่งหนีไปไหนได้เลย

เสียดาย ในใจเฝิงจื่อไฉรู้สึกเสียดายอย่างมาก ถ้าเขารู้ว่าหลี่โม่มีฝีมือดีขนาดนี้ เขาจะไม่พาลูกน้อยมาแค่หกคน อย่างน้อยเขาจะได้ยืมลูกน้อยสักร้อยหรือแปดสิบคนจากจางจงหยาง

ความเสียดายกลายเป็นความโกรธแค้น เฝิงจื่อไฉรู้สึกว่าข้อมูลที่ฮั่วเจี้ยนเฟิงให้มานั้นขัดกับความเป็นจริง คนที่มีฝีมือขนาดนี้จะเป็นแค่ไอ้คนที่ไม่เอาไหนได้อย่างไรกัน แค่กังฟูท่าเดียวก็เพียงพอที่จะพังโลกทั้งใบแล้ว

"สหาย ผมชื่อเฝิงจื่อไฉ เป็นแค่คนธรรมดาในจินไห่ เรื่องเมื่อกี้คือเรื่องเข้าใจผิด เราก็เป็นคนร่อนเร่พเนจรไปทั่วแผ่นดิน อยู่ในงานสายเดียวกัน วันข้างหน้าอาจได้พบกันอีก ครั้งนี้ก็ถือว่าจบ ๆ กันไปแล้วกันดีกว่า ตกลงไหม"

เฝิงจื่อไฉพูดในลักษณะต้มตุ๋น ในใจวางแผนว่าถ้ามุกนี้ใช้ไม่ได้ผล ก็จะอ้างชื่อจางจงหยาง พื้นที่นี้ในเมืองจินไห่ไม่มีใครกล้าไม่ไว้หน้าจางจงหยาง

"คงต้องมีการขอโทษสักหน่อยแล้วล่ะมั้ง" หลี่โม่พูดเบา ๆ

ใบหน้าของเฝิงจื่อไฉเริ่มแดง จะให้ขอโทษยอมรับผิดเรื่องพวกนี้เขาไม่เคยทำ ที่ผ่านมาหลังจากที่เคยรังแกผู้คน ทุกคนเป็นฝ่ายก้มหัวและร้องขอความเมตตาจากเฝิงจื่อไฉ

“สหาย มันไม่มากไปหน่อยเหรอ? นายก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไร ตรงกันข้าม ลูกน้องของฉันถูกนายทำร้ายจนโคม่าขนาดนี้ แถมยังต้องส่งโรงพยาบาลมีค่าใช้จ่ายอีกมากนะ ฉันยังไม่เรียกร้องค่าเสียหายอะไรจากนายเลยด้วยซ้ำ นี่ก็ถือว่าฉันเห็นแก่หน้าของนายแล้ว"

หลี่โม่ยิ้มอย่างเย็นชา ใช้เท้าสะกิดไปที่คนที่หมดสติทั้งหกคนและพูดว่า "ดูเหมือนว่านายอยากจะเป็นเหมือนพวกมัน"