คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 541

พี่หลงรู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริง ใครเห็นสถานการณ์ตรงหน้านี้ก็คงจะหวาดกลัวกันทั้งนั้น

มือที่หวดโค้งเข้าใส่หลี่โม่อย่างไม่หยุดยั้งนั้น ถึงขนาดที่พี่หลงก็ยังลังเลว่าจะคุกเข่าไปเลยดีหรือไม่

ถึงอย่างไรเบื้องหน้าก็เป็นยอดฝีมือ ทั้งยังยอดฝีมือที่เก่งจนไม่มีใครเทียบได้อีก หากจะคุกเข่าให้ยอดฝีมือแบบนั้นก็ไม่ได้น่าอับอายเลย

พี่หลงคิดหาข้ออ้างให้ตัวเองอยู่ในใจ

เมื่อเห็นหลี่โม่เดินเข้ามาทีละก้าว เห็นใบหน้าสงบนิ่งไร้อารมณ์แม้แต่น้อย พี่หลงก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาในใจ

ตึกตัก

พี่หลงเข่าทั้งสองข้างอ่อนยวบลงไปทันที เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า “ไว้ชีวิตด้วยครับลูกพี่ ผมจะไสหัวไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เลย ขอแค่ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะนะครับ”

“นายจะไม่จัดการลูกน้องของนายให้เรียบร้อยหน่อยเหรอ? แบบนั้นมันคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ” หลี่โม่พูดติดตลก

เมื่อเห็นสภาพอันน่าเวทนาของพวกลูกน้องแล้ว พี่หลงก็เริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้ เกรงว่าแต่ละคนคงต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามเดือน ซึ่งพี่หลงไม่ต้องการจะมีวันคืนแบบนั้นด้วย

“พวกเขาล้วนต้องไปพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ถึงยังไงก็ต้องมีคนดูแลพวกเขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ผมกำลังจะจัดการดูแลพวกเขาให้ไว ฉะนั้นขอให้ลูกพี่ทำบุญทำกุศล ไว้ชีวิตสุนัขของผมด้วยเถอะ”

พี่หลงที่หวาดกลัวจนตับสั่นนั้น ไม่มีความเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว กลับกันยังถ่อมตัวต่ำต้อยลงเท่าเศษธุลี

หลี่โม่หัวเราะอย่างเย็นชา ก่อนเตะเข้าที่หน้าอกของพี่หลง

“นายต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกับลูกน้องสิ แบบนี้ถึงจะเป็นลูกพี่ใหญ่ที่ดีได้”

พี่หลงกุมหน้าอกพร้อมกับกลิ้งออกไปไกล รู้สึกเหมือนหัวใจแทบจะโดนหลี่โม่เตะแตกกระจายไปแล้ว เจ็บจนส่งเสียงไม่ออก