......
กู้เจี้ยนหมินและหวังฟางมาตรวจอาการที่โรงพยาบาล เพียงแค่ตื่นตระหนกมากไปหน่อยเท่านั้น ไม่ได้มีอาการอย่างอื่น
หลังจากชูจงเทียนส่งหลี่โม่และครอบครัวกลับบ้านแล้วเขาก็จากไป กู้เจี้ยนหมินและหวังฟางนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง มองไปยังหลี่โม่ด้วยสายตาสับสน
การแสดงออกของหลี่โม่เมื่อครู่ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกประหลาดใจ ทว่าเพราะมือปราบบุกเข้ามาแล้วบอกว่ามาเพื่อช่วยซีเหมินจือเผิง จึงไม่ได้ให้ทั้งสองตกละลึงไปกว่านั้น
“หลี่โม่ เรื่องวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น แกไปยั่วโมโหจางจงหยางคนนั้นมางั้นเหรอ?”
กู้เจี้ยนหมินถามด้วยเสียงแหบแห้ง
“พ่อ ก็เป็นเรื่องที่จินไห่ครั้งนั้นนั่นแหละ จางจงหยางจะช่วยเฝิงจื่อไฉจับตัวหนู ชูจงเทียนช่วงหลี่โม่ขัดขวางพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงกลายเป็นศัตรูกัน”
กู้หยุนหลานช่วยพูดแทนหลี่โม่
กู้เจี้ยนหมินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาถอนหายใจแล้วเอ่ย “ช่างสร้างปัญหาเก่งจริง ๆ สรุปแล้วเรื่องที่จินไห่มันจบแล้วหรือยัง เจ้าขยะนี่ยังไปหาเรื่องใครมาอีกไหม?!”
กู้หยุนหลานตะลึงไปเล็กน้อย เธอครุ่นคิดอยู่ในใจ คิดว่าทั้งพวกจางจงหยางและเฝิงจื่อไฉพ่ายแพ้ย่อยยับไปแล้ว เรื่องราวก็คงจะจบลงแล้วล่ะ
แต่ว่ากู้หยุนหลานก็ยังกังวลใจอยู่อีกเล็กน้อย บางทีเจ้าพวกนั้นอาจจะเหมือนแมลงสาบที่ฆ่าไม่ตาย แล้วย้อนกลับมาอีกครั้งก็ได้ ว่าอย่างนั้นไหม?
กู้หยุนหลานยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล สายตามองไปยังหลี่โม่อีกอยู่ข้าง ๆ
หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง “คลี่คลายหมดแล้วครับ จะไม่มีปัญหาอะไรอีกแล้ว”
“เฮอะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...