“แกรู้เหรอว่าเมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่ทั้งในและนอกเครื่องแบบในป่าต้องทำยังไงถึงจะจัดการได้? แกรู้เหรอว่าถ้าเจออาวุธหนักแล้วต้องทำยังไงถึงจะจัดการได้ ถ้ามีมือปืนต้องจัดการยังไง? แผนการรบควรต้องละเอียดแค่ไหนและแผนการป้องกันอีก?”
เย่จงเทียนยิ่งพูดเสียงยิ่งดังขึ้น สุดท้ายก็จ้องหลี่โม่ด้วยสายตาดุ ๆ แบบสัตว์ร้าย “แกไม่เข้าใจอะไรเลย แล้วยังจะอยากได้อำนาจสั่งการที่นี่น่ะเหรอ! จะเอาไปทำบ้าอะไร!”
หลี่โม่มองเย่จงเทียนนิ่ง ๆ ยิ้มแล้วยกมือขึ้นตบหน้าเย่จงเทียน
เพียะ
เสียงตบดังก้องไปทั่วทั้งโรงงานร้าง ทุกคนมองหลี่โม่เงียบ ๆ ราวกับเห็นราชาปีศาจ
กลุ่มคนพวกนี้เห็นคนเลือดจนชินแล้ว ทั้งทหารรับจ้างและนักฆ่าที่ไม่รู้ว่าฆ่าคนมาตั้งเท่าไหร่ แต่เวลานี้ล้วนขี้ขลาดอย่างประหลาด
รอยมือปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเย่จงเทียน เขาเอียงหัวถุยเลือดในปากออกมา
“มือแกหนักใช้ได้นี่ ถึงแกจะฆ่าฉันวันนี้ ฉันก็ยังจะพูดว่าแกมันสั่งการไม่เป็น ถึงแกจะฆ่าฉัน ฉันก็จะไม่ยอมให้แกส่งพี่น้องของฉันไปตาย!”
“คุณคิดมากไปแล้ว ไม่เห็นต้องซับซ้อนขนาดนั้นเลย” หลี่โม่พูดเรียบ ๆ
เย่จงเทียนตะลึงพร้อมขมวดคิ้วมองหลี่โม่ คิดไม่ตกว่าคำพูดของหลี่โม่หมายความว่าอะไร
คิดมากอะไร? แล้วซับซ้อนอะไรกัน? ก็เรื่องนี้เดิมทีมันเป็นเรื่องที่ซับซ้อนมากอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
มือถือฉินจี้เย่สั่นครืด ๆ ขึ้นมา เมื่อเห็นเนื้อหาข้อความแล้ว ฉินจี้เย่ก็พิมพ์ข้อความอย่างเร็วให้ลูกน้องดูแลซีซีอย่างอยู่ดีกินดี อย่าทำร้ายซีซีเด็ดขาด
เวลานี้ในใจฉินจี้เย่กระวนกระวายมาก สำหรับเรื่องที่จะให้ลูกน้องจะมัดซีซีถูกต้องหรือไม่นั้นก็ยังตัดสินใจไม่ได้ แค่รู้สึกว่าต้องดูแลซีซีให้ดีไว้ก่อน ถ้าสุดท้ายแล้วหลี่โม่จะลงมือกับตัวเองจริง ๆ ค่อยเอาโล่นี้ออกมาใช้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...