หลี่โม่เข้าไปในสนามกีฬาต่อสู้ จากนั้นลูกน้องของชูจงเทียนคนหนึ่งก็พาหลี่โม่ตรงไปที่ห้องพัก
“คุณหลี่ครับ พักก่อนนะครับ ผมจะไปบอกคุณเทียน ตอนนี้เขาถูกชาวต่างชาติดึงตัวไว้อยู่ ไปไหนมาไหนไม่ได้อย่างอิสระเลย”
หลี่โม่พยักหน้า เดินเข้าไปนั่งในห้องพัก หยิบมือถือออกมาเล่นอย่างสบาย ๆ
ลูกน้องเดินไปที่สนามฝึกตามหาชูจงเทียน แล้วกระซิบรายงานที่ข้างหูของชูจงเทียน
ชูจงเทียนเหลือบมองทอมป์สันที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดยิ้ม ๆ “หลี่โม่ผู้เล่นไวด์การ์ดที่เป็นตัวแทนกรุงโซลของเรามาถึงแล้ว ผมจะไปพบเขาสักหน่อย”
“อ๋อ ผู้เล่นเจ้าบ้านของเรามาแล้ว งั้นเชิญเขามาที่นี่สิ นู่หล่างกำลังจะฝึกซ้อมครั้งสุดท้ายก่อนแข่งพอดี หลี่โม่ไม่ได้เข้าร่วมการฝึกซ้อมในช่วงนี้ ต้องยังไม่รู้จักคู่ต่อสู้ของเขาแน่นอน ให้เขาดูสักหน่อยก็นับว่าเป็นการทำความเข้าใจ”
คำพูดของทอมป์สันดูเหมือนจะมีเจตนาดี แต่จริง ๆ แล้วคำพูดเหล่านั้นไม่ได้เจตนาดีเลย ทั้งหมดนั้นก็เพื่อจะให้หลี่โม่เห็นความโหดร้ายของนู่หล่าง หลี่โม่จะได้มีความรู้สึกทางจิตวิทยา
ขอแค่มีความรู้สึกไม่ดีในใจ ตอนขึ้นเวทีแข่งจะต้องกลัวไปหมดทุกอย่างแน่นอน สุดท้ายก็จะมีความเป็นไปได้สูงที่จะแพ้บนเวที
ชูจงเทียนยิ้มอย่างจนใจ แล้วพูดกับลูกน้องของเขา “ไปเชิญคุณหลี่มาสิ”
ลูกน้องหันหลังออกไป ชูจงเทียนขมวดคิ้วถาม “การฝึกของนู่หล่างจบแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
“เมื่อกี้นู่หล่างเสนอว่าจะฝึกเพิ่มอีก เขารู้สึกว่ามีผู้เล่นในรอบไวด์การ์ดมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงต้องสู้กับคนสิบคน จะได้พัฒนาความก้าวหน้าของไวด์การ์ดให้ดีขึ้น”
หลังจากที่ทอมป์สันพูดจบ คิ้วของชูจงเทียนก็ขมวดเป็นปม หัวใจของเขาจมลงไปเลย
แม้ว่าทอมป์สันจะพูดสบาย ๆ แต่ชูจงเทียนก็ได้กลิ่นคาวเลือดจากคำพูดของทอมป์สันแล้ว นู่หล่างไม่ได้จะสู้กับสิบคน แต่จะฆ่าสิบคนต่างหาก นี่ต้องเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูอย่างแน่นอน เขาจะทำให้หลี่โม่เห็น!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...