คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1037

“ฉันมีอย่างอื่นอีกต้องทำค่ะ แค่นี้นะ...”

แคทเธอรีนสังเกตว่าทางนั้นเงียบอีกแล้ว เธอจึงพูดแบบนั้น

“แคธี่...” จู่ ๆ ฌอนร้องเรียกเธอ เธอได้ยินเสียงหายใจแรงของเขา "คุณ... เห็นทุกอย่างไหม?"

“...”

ความลําบากใจแผ่ซ่านเต็มหน้าแคทเธอรีน เธอบอกได้ไหมนะว่าเธอไม่เห็นมันหรอก?

“"คุณกําลังพูดถึงเรื่องนั้นเหรอคะ?" สักพักเธอถึงพูดออกมาได้ “แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระของฉันอยู่ดีค่ะ”

หัวใจของฌอนถูกกระชากหลุดลอย

ไม่ใช่ธุระของเธอเหรอ คำพูดของเธอไร้หัวใจเหลือเกิน

"คุณพูดถูก" เขายิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันตัวเอง “ผมไม่มีสิทธิ์เป็นส่วนหนึ่งในโลกของคุณอีกต่อไปแล้ว”

แคทเธอรีนรู้สึกประหลาดใจ ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงจะอารมณ์เสียโวยวาย หรือข้อที่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บที่จุดนั้นจึงทำให้บุคลิกของเขาเปลี่ยนไป?

อันที่จริงเธอก็อยากถามว่าเขากลายเป็นแบบนั้นได้ยังไง เธอกําลังจะพูดอยู่ทีเดียวแต่แล้วเธอก็หยุดเพราะกลัวเขาจะคิดว่าเธอยังเป็นห่วงเขาอยู่

ฌอนกล่าว “ผมไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษที่โทรหาคุณหรอกครับ ผมแค่อยากจะกล่าวขอบคุณเท่านั้นเอง ลาก่อน ทํางานของคุณต่อไปผมจะไม่รบกวนคุณละครับ”

หลังจากวางสายแล้วแคทเธอรีนก็ประหลาดใจไปพักใหญ่ น้ำเสียงที่ระมัดระวังของฌอนยังคงดังก้องในหูเธอและเธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

เธอเคยชินกับความเย่อหยิ่งอวดดีของฌอน ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมกะทันหันนี้จึงเป็นเรื่องแปลกสําหรับเธอ

…

ที่บังกะโล ฌอนเปิดแล็ปท็อปของเขานั่งดูคลิปวิดีโอหนึ่งอยู่

มันเป็นคลิปภาพจากกล้องวงจรปิดเมื่อสามปีที่แล้ว ซึ่งเขาสั่งให้คนหักขาของคุณชายเหล่านั้น ในตอนนั้น เขากังวลมากจนโอบกอดแคทเธอรีนไว้ในอ้อมแขน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน