คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 905

กลางดึกในคลับเฮาส์

ในที่สุดเชสเตอร์ก็พบฌอนซึ่งเมาแอ๋ แต่ชายคนนั้นยังคงถือขวดเหล้าอยู่ในมือและเทเหล้าเข้าปากไม่หยุด

“หยุดดื่มนะ กระเพาะของนายจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” เชสเตอร์หยิบขวดไวน์ออกไป

"เอาขวดมาให้ฉัน!" ดวงตาที่มึนเมาของฌอนเป็นสีแดงเรื่อ เขาตบหน้าอกตัวเองแรง ๆ เอ่ยด้วยเสียแหบแห้งว่า “ความปวดท้องเท่านั้นที่ช่วยให้ตรงนี้ไม่เจ็บมากนัก ฉันไม่ใช่คนเลวระยำ แล้วฉัน...ทําร้ายเธอแบบนั้นได้ยังไง?”

ในดวงตาของเชสเตอร์ดูสับสนยากอธิบายขึ้นมา แม้จะรู้จักฌอนมานานแต่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฌอน...ร้องไห้

เขาร้องไห้จริง ๆ

"อย่าพูดอย่างนั้น" เชสเตอร์นั่งข้างเขาและจุดบุหรี่ “ไม่มีใครคาดคิดว่าโลแกน ลอว์จะถูกวางกับดัก”

“เชสเตอร์ นายคิดว่า... เรื่องทั้งหมดนี้ซาร่าทําใช่หรือเปล่า?” ฌอนมองเขาอย่างว่างเปล่า “ฉันไม่อยากสงสัยเธอ แต่ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอต้องการนิ้วของโลแกน ฉันคงไม่ตัดมันออก แล้วถ้าโธมัสไม่ขอให้ฉันฟ้องร้อง วันนี้ฉันคงไม่ขึ้นศาล เป็นเพราะทั้งหมดนี้ฉันจึงกลับไปหาแคทเธอรีนไม่ได้”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นซาร่าจริง ๆ วิธีที่เธอซ่อนนิสัยที่แท้จริงของเธอไว้ก็โคตรน่ากลัวเหลือเกิน ฉันคิดอยู่ว่ามีไม่กี่คนหรอกที่วางกลอุบายด้วยการเอาความตายมาใช้ได้ แต่ก็ไม่มีร่องรอยของคนเหล่านั้นจริง ๆ ซาร่าและโทมัสก็ไม่น่าจะมีความสามารถเช่นนั้น”

เชสเตอร์หายใจเข้าลึก ๆ เขายังโตมากับซาร่าด้วยและเห็นเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่ง ในใจของเขาเธอเป็นคนเรียบง่าย ไร้เดียงสาและใจดี

แต่ทั้งหมดทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ทําให้เขาเริ่มสงสัยว่าบางทีซาร่าอาจเปลี่ยนไปแล้วก็ได้

“ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วใครพยายามใช้โลแกนเพื่อให้แคทเธอรีนกับฉันเลิกกัน? ใครจะได้ประโยชน์จากการที่

แคทเธอรีนกับฉันเลิกกัน?” ริมฝีปากของฌอนบิดเบี้ยว เขาไม่อยากจะสงสัยซาร่าเช่นกัน แต่เขาต้องยอมรับว่าเป็นไปได้ที่ซาร่าได้วางแผนเหตุการณ์นี้ไว้

แม้ว่าจะไม่ใช่เธอ แต่หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าวพี่น้องนีสันจงใจจุดไฟเพื่อทําให้ความขัดแย้งระหว่างเขากับแคทเธอรีนแย่ลงไปอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน