คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 162

ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากัน “เรื่องนี้ไม่มีอะไรน่าสงสัย แล้วผู้ชายที่พาแคทเธอรีนไปที่นั่นล่ะ? ตอนนั้นเขาดูไม่เป็นอะไรเลยนะ”

“เขาอ้างว่าเขาได้รับหน้าที่พาคุณโจนส์เข้าไปทำการวัดเท่านั้นครับ ระหว่างทาง พวกเขาทั้งสองคนมัวแต่พูดคุยกันจนเขาลืมนำหมวกนิรภัยมาให้คุณโจนส์ครับ”

“มัวแต่คุยอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนชี้ไปที่ผ้าห่มที่เขาจ้องมองอยู่ แล้วประชดประชันขึ้นทันที

เฮดลีย์รู้สึกอึดอัดใจ ฌอนจะรู้สึกหึงหวงเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้หรือเปล่า? “นี่เป็นวิธีที่พนักงานขายนิยมใช้กัน พวกเขาพูดพล่อย ๆ ไม่คิดยิ่งกว่าใคร ๆ”

“ยังไงเขาก็ต้องแสดงความรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้” ฌอนพูดขึ้นด้วยความเย็นชา “ส่งหมายฟ้องไปให้ฮัดสัน หากข้อเสนอค่าเสียหายของฮัดสันไม่เป็นที่น่าพอใจ ฉันจะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป”

“ได้ครับ”

ในตอนนั้นเอง แคทเธอรีนนำจานมาวางบนโต๊ะ เมื่อรู้ว่าเฮดลีย์มา หญิงสาวก็ตกใจ “ฉันขอโทษนะคะ ฉันทำอาหารไว้สำหรับสองที่เท่านั้น”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทานมาเรียบร้อยแล้ว ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ” เฮดลีย์กวาดสายตาดูจานอาหารบนโต๊ะซึ่งสร้างความตกใจให้กับเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคุณชายฮิลล์รับประทานอาหารธรรมดา ๆ ที่โรงพยาบาล ความจริงแล้ว อาหารที่ฌอนรับประทานต้องมีหลากหลายมากกว่าสิบจาน

แล้วสิ่งที่ทำให้เฮดลีย์ตกใจมากยิ่งขึ้นไปอีกคือคุณชายฮิลล์ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

หลังจากที่แคทเธอรีนวางจานทั้งหมดลงบนโต๊ะแล้ว หญิงสาวก็ชำเลืองมองไปยังมือซ้ายของฌอนซึ่งยังคงใช้การได้อยู่ “คุณจะให้ฉันป้อนไหมคะ? หรือคุณจะทานเอง?”

“พูดอะไรไร้สาระ ผมจะทานด้วยมือข้างซ้ายได้ยังไง?” คิ้วของฌอนย่นเข้าหากัน

ริมฝีปากของเฮดลีย์กระตุกขึ้น “โธ่ คุณชายฮิลล์ครับ จริง ๆ แล้วมือซ้ายของคุณใช้งานได้ถนัดกว่ามือขวาอีกนะครับ”

“ออกไปเดี๋ยวนี้เลย” ฌอนจ้องไปที่เฮดลีย์อย่างไม่เป็นมิตร

“ครับ ครับ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แล้วครับ” เฮดลีย์รีบออกไป

“ทำไมคุณถึงชอบดุเฮดลีย์นักล่ะคะ? ฉันคิดว่าเขาออกจะดี” แคทเธอรีนอดที่จะเห็นใจเฮดลีย์ไม่ได้

“เขาดีอย่างนั้นเหรอ?” แววตาของฌอนฉายแววน่ากลัวออกมา “เขาดีกว่าผมอีกเหรอ?”

แคทเธอรีนรู้สึกงงไปครู่หนึ่ง ทันในนั้นเอง สายตาที่มองไปของเธอก็แปลกไป “ดูเหมือนว่า… คุณจะหึงนะคะ”

“...”

หึงอย่างนั้นเหรอ?

เพียงชั่วครู่ใบหน้ามีเสน่ห์ของฌอนขรึมลง ประโยคนี้ดูเหมือนเป็นเรื่องตลกสำหรับเขา “ผมจะหึงคุณได้ยังไง? คุณเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า? ผมแค่อยากจะเตือนคุณเอาไว้ เผื่อคุณไม่สำนึกบุญคุณ อย่าลืมว่าใครที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้นับครั้งไม่ถ้วน”

“คุณไงคะ ฉันจำได้ว่าเป็นคุณ รีบทานอาหารได้แล้วค่ะ อย่าอดอาหาร ไม่อย่างนั้นฉันจะโกรธแล้วนะคะ” เพราะแคทเธอรีนไม่อยากฟังเขาพูดพล่ามอีกต่อไป เธอจึงรีบคะยั้นคะยอให้เขาทานอาหารเร็ว ๆ ขณะที่ป้อนอาหารให้เขา

เมื่อก่อนอาหารธรรมดา ๆ แบบนี้คืออาหารที่ฌอนไม่ชอบกิน ทว่าเมื่อเธอป้อนให้ เขากลับรู้สึกว่าอาหารธรรมดา ๆ เหล่านี้อร่อยขึ้นมากจนเขาขอทานเพิ่ม

หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จแล้ว ฌอนก็ลืมตาอย่างเกียจคร้าน “พยุงผมลุกหน่อย ผมอยากเข้าห้องน้ำ”

แคทเธอรีนพยายามพยุงเขาลุกขึ้น เมื่อคิดถึงแผ่นหลังของเขาที่ได้รับบาดเจ็บ เธอลังเลก่อนที่จะเอื้อมมือไปโอบเอวของเขาเอาไว้ เอวของเขาบางมาก เธอสามารถสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อของเขาผ่านชุดบาง ๆ ของโรงพยาบาล

ฌอนลุกขึ้นนั่ง บาดแผลและรอยเย็บบนไหล่ของเขาเจ็บมากจนเหงื่อเย็นผุดพรายออกมา ใบหน้าของเขาซีดลงมาก

แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ จึงรีบพูดขึ้น “ไม่ต้องลงมาค่ะ ฉันจะไปเอากระโถนมาให้นะคะ”

เธอเจอกระโจนใหม่เอี่ยมวางอยู่ข้างตู้ได้ทันเวลา

มุมปากของฌอนยกขึ้นช้า ๆ ชั่วครู่ต่อมา เขาก็กระซิบขึ้น “ผมอยากให้คุณช่วย”

แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก

ไม่ ไม่ ไม่ได้

เธอคงไม่กล้าทำแบบนั้น

“คุณ… คุณใช้มืออีกข้างไม่ได้เหรอคะ?” เธอถามอย่างจนปัญญา

“คุณไม่เห็นหรือไงว่าผมเจ็บขนาดไหนตอนที่ขยับตัว?” ฌอนพยายามขยับมือ ชั่วพริบตาเขาก็กัดฟันแน่น “เร็ว ๆ เลย ไม่อย่างนั้นผมจะฉี่ใส่คุณ”