แคทเธอรีนแทบไม่อยากจะเชื่อ ฌอนไม่เคยเช็คโทรศัพท์ของเธอมาก่อน ทว่าในตอนนี้เขาไม่ให้ความเป็นส่วนตัวกับเธอเลยแม้แต่น้อย “ฌอน ฮิลล์ คุณชักจะทำเกินไปแล้วนะ”
“เกินไปงั้นเหรอ? ผมจะรู้ได้ยังไง ถ้าคุณติดต่อกับเวสลีย์หรืออีธานลับหลังผม?” ฌอนไม่เคยชอบผู้ชายที่ขอดูโทรศัพท์ของผู้หญิง ทว่าเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอก่อนหน้านี้ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกอัดอั้นตันใจขึ้นมา เขาต้องรู้ให้ได้
แคทเธอรีนไม่เคยคิดว่าความเชื่อใจระหว่างพวกเขาจะลดน้อยลงถึงเพียงนี้ ถึงอย่างนั้น เขาอาจจะเข้าใจผิดอีกก็ได้ ถ้าเขาได้เห็นข้อความในโทนศัพท์ของเธอ ดังนั้นเธอจึงพูดออกไปตรง ๆ “ฉันคุยกับเฟรยา เธอเล่าเรื่องแฟนของเธอค่ะ แล้ว... เธอจะไปเยี่ยมเวสลีย์ที่โรงพยาบาล ในเมื่อฉันไปเองไม่ได้ แต่ให้เพื่อนของฉันไปแทนได้ใช่ไหมคะ...?”
เธอมองอย่างทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนเย็นชาลงอย่างรวดเร็วจนรู้สึกได้ จู่ ๆ หญิงสาวก็รู้สึกท้อใจขึ้นมา
“แคทเธอรีน โจนส์ คุณเพิ่งวางสายจากเวสลีย์ โลว์ยอนส์ ใช่ไหม? ตอนนี้คุณนอนอยู่บนเตียงของผมนะ” ฌอนคว้าโทรศัพท์ของเธอปาเข้าใส่ผนัง
แคทเธอรีนยกมือขึ้นปิดหูเพราะเสียงดังนั่นทำให้เธอตกใจ
ฌอนกระชากมือของเธอออกแล้วกดเธอลงบนเตียง เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วง
“บอกผมซิ ว่าจูบของผมดีกว่าไหม หรือของไอ้เวสลีย์ โลว์ยอนส์ มันดีกว่า?”
เขาจูบเธอราวกับว่าเขากำลังแค้นเคือง แคทเธอรีนรู้สึกเจ็บปวดจากจูบนั้นจึงผลักเขาออกห่าง ทว่าเธอก็ไม่อาจทำให้เขาขยับเขยื้อนออกไปได้
ฌอนดื่มไวน์แดงมาจากห้องทำงานกว่าครึ่งขวด ความต้องการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเขาดูเหมือนจะลุกโชนขึ้นมาในทันที เมื่อเขาจำได้ว่าเธอจูบกับเวสลีย์ ดวงตาของเขาก็แดงก่ำขึ้นขณะที่เขากดจูบเธอรุนแรงขึ้น
“อย่า มันเจ็บ” แคทเธอรีนหลบเลี่ยงด้วยความเจ็บปวด
“ทำไมคุณถึงปฏิเสธจูบของผม? คุณอยากให้ผมเป็นเวสลีย์แทนอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนถูกเปลวไฟแห่งความหึงหวงเข้าครอบงำ เขาฉีกชุดลำลองที่เธอสวมอยู่ออกอย่างแรง “เขาทำให้ลืมคืนนั้นไม่ลงเลยหรือไง? นั่นเป็นเหตุผลที่วันนี้คุณไปสถานีตำรวจกับเขาหรือเปล่า? คุณแค่ปล่อยเขาไปไม่ได้”
แคทเธอรีนรู้สึกกลัวขึ้นมาจริง ๆ หญิงสาวรีบคว้ามือของเขาเอาไว้ พลางส่ายหน้าอย่างไร้หนทาง “เปล่าค่ะ ฉันแค่เหนื่อย วันนี้ฉันกลัวมาก ฉันไม่ต้องการ...”
“ที่คุณไม่ต้องการเพราะเป็นผมใช่ไหม?” ฌอนประชดออกมาทันที “ตอนนี้ในหัวใจของคุณมีแต่เวสลีย์ โลว์ยอนส์ คุณจะเต็มใจถ้าเป็นเขาใช่ไหม?”
“ทำไมคุณถึงเข้าใจฉันผิดแบบนี้คะ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...