คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 447

เชลลีรีบตอบ แต่แคทเธอรีนขัดจังหวะขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบ “ในเมื่อเราจ่ายเงินให้เธอทำงาน ไม่ใช่ว่ามันก็สมเหตุสมผลแล้วเหรอที่เธอจะให้ความเคารพ? คุณจ่ายเงินให้แม่บ้านและพนักงานรักษาความปลอดภัยเพื่อดูแลบ้านคุณด้วยเช่นกันนี่ แล้วนั่นหมายความว่าพวกเขาจะปฏิบัติต่อคุณอย่างไม่เคารพได้อย่างนั้นเหรอ?”

ร็อดนีย์ก็อารมณ์เสียเช่นกัน “แคทเธอรีน พอได้หรือยัง? ผมเคยทำอะไรให้คุณไม่พอใจ? คุณเอาแต่ฉีกหน้าผม ผมจะบอกคุณว่าเชลลีต่างจากคนอื่น...”

“ร็อดนีย์” ฌอนขัดจังหวะประโยคของเขาด้วยเสียงต่ำ “เคธี่เป็นภรรยาของฉัน สุภาพกับพี่สะใภ้ของนายหน่อย”

แคทเธอรีนขมวดคิ้ว สงสัยว่าร็อดนีย์กำลังวางแผนจะพูดอะไร

ต่างจากคนอื่น?

เชลลีแตกต่างกันอย่างไร?

ร็อดนีย์ตอบกลับด้วยเสียงแหบพร่าว่า “นายควรควบคุมเธอ ถ้าเธอมีอะไรจะพูด เธอก็ควรจะพูดมันแทนที่จะพูดประชดประชัน”

“ฉันคิดว่าฉันพูดตรงพอนะ” แคทเธอรีนเถียงอย่างไม่ใส่ใจ

“คุณ...”

“เคธี่ ย่างผักให้ผมหน่อย” ฌอนดึงแคทเธอรีนออกไปทันที “ไปตรงนั้นกันเถอะ”

“...ก็ได้” ท้ายที่สุด แคทเธอรีนก็พิจารณาว่าร็อดนีย์เป็นเพื่อนของฌอน หากเธอเอาแต่โกรธ เรื่องนี้มันก็จะไม่เป็นประโยชน์กับเธอเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและไปที่เตาย่างบาร์บีคิวอีกฝั่งหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงอารมณ์ไม่ดี

เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ร็อดนีย์ยังคงบ่นเกี่ยวกับเธอ

จู่ ๆ แคทเธอรีนก็รู้สึกว่าลักษณะท่าทางของเชลลีเต็มไปด้วยความเสแสร้ง ซึ่งทำให้เธอนึกถึงรีเบคก้า

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ รีเบคก้าก็หายตัวไปกับอากาศเบาบางในเมลเบิร์น

“กุ้ยช่ายฝรั่งกำลังจะไหม้ถ้าคุณไม่กลับด้านมัน” ฌอนเตือนเธอ “คุณยังโกรธอยู่เหรอ?”

“เปล่า ฉันกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่”