คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 494

“เอาล่ะฌอน ใจเย็น ๆ ก่อน หมอไลล์เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ที่สุดในประเทศแล้ว” เชสเตอร์พูดขึ้น

“ฉันจะทำใจเย็นอยู่ได้ยังไง? ฉันจำไมได้ด้วยซ้ำว่าภรรยาของฉันตั้งครรภ์ เป็นไปได้ไหมที่พรุ่งนี้ฉันอาจจะจำภรรยาของฉันไม่ได้?” ใบหน้าของฌอนแสดงความโมโหออกมา

ริมฝีปากของหมอไลล์ขยับ ทว่าจนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ถึงอย่างนั้น ฌอนก็พอจะเดาได้ว่าเขาคิดถูก

เขาลุกขึ้นนั่งด้วยความโกรธและทำลายข้าวของที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง

“ฌอน ใจเย็น ๆ” เชสเตอร์และหมอไลล์เข้ามาพยายามห้ามเขาเอาไว้ ทว่าฌอนก็ผลักเขาออก

แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอพลางก้าวไปข้างหน้า “ฌอน ฮิลล์ คุณกำลังพยายามทำให้ลูกทั้งสองคนที่อยู่ในห้องของฉันกลัวอยู่หรือเปล่าคะ?”

ฌอนนิ่งไปพร้อมมองหน้าท้องของเธอ ทั้งกำมือด้วยความเจ็บปวด “ผมป่วย บางทีในอนาคตผมอาจจะจำลูก ๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมายืนอยู่ตรงหน้าผมก็ตาม”

“เรื่องแบบนั้นจะต้องไม่เกิดขึ้น ฉันได้ข่าวของญาเซียที่ต่างประเทศแล้ว ตราบใดที่เราหาเธอเจอ ฉันมีวิธีให้เธอรักษานาย” เชสเตอร์ตบไหล่ของฌอนเบา ๆ “เท่าที่ฉันรู้มา ไม่มีโรคที่ญาเซียรักษาไม่ได้”

ดวงตาของฌอนหม่นลง นี่อาจจะเป็นความหวังเดียวของเขา “เคธี่ ไม่ต้องเป็นห่วงผม กลับไปที่เตียงแล้วพักผ่อนนะครับ”

แคทเธอรีนพยักหน้ารับและกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเชสเตอร์ก็ตามมา “แคทเธอรีน ผมรู้ว่าตอนนี้คุณไม่พอใจฌอนมาก แต่คุณก็รู้ถึงอาการป่วยที่เขาเป็นอยู่ในปัจจุบันดี ผมหวังว่าคุณจะเลิกทะเลาะกับฌอนในตอนนี้ ทั้งเพื่อเขาและเพื่อเห็นแก่ลูก”

“คุณกำลังจะบอกว่าฉันมีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขา และที่อาการป่วยของเขาทรุดลงฉันมีส่วนเกี่ยวข้องใช่ไหมคะ?” แคทเธอรีนรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวที่ผู้ชายคนนี้มากล่าวหาเธอเรื่องอาการป่วยของฌอน ราวกับว่าเขากำลังสั่งให้เธออดทนถึงแม้ว่าเธอจะถูกทำร้าย

เชสเตอร์เช็ดแว่นตาของเขาด้วยความโมโห “จริง ๆ แล้วอาการป่วยของฌอนยิ่งทรุดลงไปอีกตอนที่หย่ากับคุณ”

“แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันเริ่มทรุดลง หลังจากที่เชลลี แลงลีย์ ปรากฏตัวล่ะคะ?” แคทเธอรีนพูดขึ้นเบา ๆ

เชสเตอร์หันหลังไปที่ประตู เขากระแทกไหล่ของแชริตี้อย่างแรง

แชริตี้ล้มลงพลางสบถด่าเขา “เชสเตอร์ จิวเวล นายต้องหน้าด้านขนาดไหนถึงได้มาข่มขู่ผู้หญิงแบบนี้?”

“สนใจเรื่องของเธอเถอะ ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาโทษฉันที่วิพากษ์วิจารณ์เธออีก” เชสเตอร์ออกไปด้วยใบหน้าเฉยเมย

แชริตี้กัดฟันแน่น “พวกคนเลวไร้สมอง!”

แคทเธอรีนเองก็ค่อนข้างโกรธ แล้วจู่ ๆ ก็หัวเราะออกมาเมื่อเธอได้ยินแชริตี้ก่นด่า “พวกเขาไม่ได้ไร้สมองหรอก พวกเขาเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือของเชลลีเท่านั้น”

แคทเธอรีนอยู่ที่โรงพยาบาลหกวัน

หนึ่งวันก่อนที่เธอจะออกจากโรงพยาบาล คุณผู้หญิงฮิลล์ก็โทรหาฌอน