คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 536

แคทเธอรีนไม่เคยคิดถึงโจเอลมากเท่าตอนนี้ เธออยากให้เขาฟื้นขึ้นมาจริง ๆ อย่างน้อยเธอจะได้มีสมาชิกในครอบครัวให้พึ่งพาได้บ้าง

“คุณพ่อคะ ได้โปรดฟื้นขึ้นมาเร็ว ๆ นะคะ หนูกำลังลำบาก แล้วหนูก็คิดถึงคุณพ่อมาก”

หยาดน้ำตาของเธอไหลลงบนหลังมือของโจเอล เธอไม่ได้สังเกตเห็นว่านิ้วมือของเขากำลังขยับ

ต่อจากนั้น เธอจึงไปเยี่ยมบอริสที่ห้องพักผู้ป่วยอีกแห่งหนึ่ง

เธอพบว่าเมื่อเธอเดินเข้าไป ผู้ชายคนนั้นกำลังพยายามเอื้อมหยิบกระโถนที่อยู่ใต้เตียง

“คุณลุงบอริสคะ ให้หนูช่วยนะคะ” เธอรีบเดินเข้าไปช่วยเขา “หนูเป็นเพื่อนของแชริตี้ค่ะ”

“ขอบใจ” เขารับกระโถนและดูกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย

หลายนาทีต่อมา เธอนำกระโถนไปเทลงในโถส้วม “คุณลุงบอริสคะ ทำไมคุณลุงถึงอยู่คนเดียวล่ะคะ? คุณป้าเจนนิเฟอร์กับผู้ดูแลไปไหนคะ?”

“เช้านี้ผู้ดูแลไม่ว่าง ส่วนเจนนิเฟอร์กลับไปเก็บข้าวของสัมภาระที่บ้าน เธอบอกว่าเธออยากจะย้ายลุงไปรักษาที่โรงพยาบาลอื่นในเมลเบิร์น แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่กลับมา แล้วลุงก็ติดต่อเธอทางโทรศัพท์ไม่ได้เหมือนกัน” น้ำเสียงของเขาฟังดูกังวล “ลุงอยากไปตามหาเธอ แต่ลุงทำไม่ได้เพราะป่วยอยู่แบบนี้ โชคดีที่ก่อนหน้านี้เฟรยาแวะมา ลุงเลยให้เธอไปตามหาเจนนิเฟอร์ให้”

แคทเธอรีนรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี แล้วจู่ ๆ เธอก็นึกถึงคำขอร้องของแชริตี้ที่ให้พาพ่อแม่ของเธอออกจากแคนเบอร์ราให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ “แล้วลูกชายของคุณลุงล่ะคะ? หรือซาร่า? เธอเพิ่งกลับมาเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ เธอไม่ได้มาดูแลคุณลุงเหรอคะ?”

“ซาร่าเหรอ?” บอริสทำหน้าตกใจ “เธอยังไม่ตายเหรอ?”

“หนูเดาว่าคุณลุงคงยังไม่ทราบว่าเธอยังไม่ตาย หนูเคยพบเธอด้วยตัวเองมาแล้วค่ะ” เธอพูดไม่ออก ซาร่ามีเวลาไปร่วมงานศพของเชลลี ทว่าไม่แม้แต่จะมาเยี่ยมพ่อผู้ให้กำเนิดเธอที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว เธอไม่ควรทำแบบนี้ถึงเขาจะแต่งงานใหม่ก็ตาม

“ลุงไม่รู้จริง ๆ” เขาส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง ขณะที่รอยยิ้มเศร้าผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา “ช่างเถอะ ลุงไม่ได้คาดหวังอะไรจากลูกสองคนนั้นของลุง โชคดีที่ลุงยังพอจะพึ่งพาแชริตี้และเจนนิเฟอร์ได้ แต่ตอนนี้...”