คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 556

เธอลูบท้องของเธอ “แม่ขอโทษนะลูก แม่สัญญาว่าจะไม่โกรธ แต่แม่กลับควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว”

“เคธี่ ผมจะไปส่งคุณกลับเอง” ฌอนจับมือของเธอ “ผมจะให้คนขับรถขับรถไปส่ง”

แคทเธอรีนยังคงเงียบอยู่

ระหว่างทางที่กลับบ้าน เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

ฌอนพินิจมองสีหน้าของเธออยู่หลายนาที ดวงตาของเขาดูอิดโรย “ผมขอโทษ วันนี้ผมไม่น่าขอให้คุณมาเลย สิ่งที่ร็อดนีย์พูดออกจะมากเกินไป”

“คุณพูดถูกแล้วค่ะ คราวหน้าไม่ต้องชวนฉันนะคะ” แคทเธอรีนตอบอย่างใจเย็น

ความจริงแล้ว เธอยังรู้สึกผิดหวังอยู่ภายในใจของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เธอต้องไปเจอกลุ่มเพื่อนของฌอน เธอจะรู้สึกเหมือนกับว่าเธอต่อสู้กับพวกเขาเพียงลำพังอยู่เสมอ เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะยืดหยัดเคียงข้างเธอ

เธอจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นกี่ครั้งกี่หนแล้ว

เมื่อรถจอดสนิท เธอก็ลงจากรถทันที

“ที่รัก ที่รักครับ...”

ฌอนร้องเรียกเธอจากด้านหลัง ทว่าเธอไม่เคยหันกลับมามอง เขาเริ่มรู้สึกค่อย ๆ โกรธขึ้นมาทีละนิดแล้วเหมือนกัน “คุณอยากได้อะไร? คุณจะแสดงท่าทางแบบนี้กับผมไปจนถึงเมื่อไร?”

แคทเธอรีนชะงักและหันหน้าไป “บางทีฉันคงจะรู้สึกดีขึ้นตอนที่คุณเลิกไปเที่ยวกับร็อดนีย์รวมถึงคนอื่น”

สีหน้าของฌอนหม่นลง

ถึงเขาจะไม่พอใจร็อดนีย์และคนที่เหลือ แต่เขาก็รู้จักกับพวกเขามา 20 ปีแล้ว พวกเขาอยู่กับเขา ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ไม่ใช่คำพูดเกินจริงที่จะพูดว่าพวกเขาเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน

“ฉันรู้ว่าคุณคงไม่ยอมหรอก”

แคทเธอรีนยิ้มเยาะตัวเอง แล้วหลังจากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป

พูดความจริง เธอเข้าใจว่าคนที่เหมือนกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน ร็อดนีย์และเชสเตอร์เอาใจใส่ยัยผู้หญิงนิสัยไม่ดีสองคนนั้นมาก และทำเหมือนพวกเธอเป็นเจ้าหญิง ในไม่ช้าก็เร็ว ฌอนก็คงจะทำแบบนั้นเหมือนกัน