คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 674

“เมลานี่ จับพ่อคุกเข่าที” เดเมียนยังคงยืนกราน

เพราะเดเมียนเป็นลูกชายแท้ ๆ คุณผู้หญิงยูลจึงไม่อาจทนเห็นเขาคุกเข่าได้ “ขาลูกพิการ ลูกจะคุกเข่าได้ยังไง? ลุกขึ้นเร็วเข้า”

“ครับ ขาของผมพิการ” เดเมียนก้มหน้าลงแล้วร้องไห้ออกมา “ตั้งแต่ผมเกิดมา ผู้คนมากมายต่างดูถูกผมเพียงเพราะความพิการของผม ผมรู้สึกขอบคุณพี่ชาย แต่ในเวลาเดียวกัน ผมอิจฉาเขา ผมรักนิโคลา แต่เธอก็ไม่สนใจผม สิบกว่าปีที่ผ่านมาผมไม่เคยรักใครเลยนอกจากเธอ ผมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเธอโดยไม่ปริปากบ่น ผมคิดว่าเธอจะตกหลุมรักผมหลังจากที่เธอได้ยูล คอร์ปอเรชั่น แต่ผมคิดผิด ตอนนี้ผมเพิ่งรู้นิสัยของเธอ คุณพ่อ คุณแม่ พี่ชายครับ ผมผิดเอง”

คุณผู้หญิงยูลเกือบจะร้องไห้ออกมา เธออดที่จะพูดออกมาไม่ได้ “เป็นความผิดของแม่ทั้งหมด แม่ไม่น่าให้ลูกเกิดมา แล้วทำให้ลูกทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ด้วยการดูถูกตัวเอง”

“คุณพ่อ คุณแม่ ดุด่าผมเถอะครับ ไม่เป็นไรเลย ผมหวังเพียงว่าทุกคนจะไม่เกลียดเมลานี่” เดเมียนเงยหน้าขึ้นและอ้อนวอน “เมลานี่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยครับ ผมไม่เคยแต่งงาน เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของผม เธอเป็นหลานแท้ ๆ ของคุณพ่อคุณแม่เหมือนกันนะครับ”

“คุณปู่ คุณย่าคะ หนูขอโทษ การที่หมู่นี้หนูตีตัวออกห่างจากคุณปู่คุณย่า มันทำให้หนูรู้สึกไม่ดีจริง ๆ ค่ะ ยังจำได้ไหมคะ ว่าคุณปู่คุณย่าเคยห่วงใยหนูมากแค่ไหน?” เมลานี่คุกเข่าลงข้างเดเมียน เธอเงยหน้าขึ้นพลางปัดผมไปด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าบวมจากการถูกตบ

“หน้าหลานไปโดนอะไรมา?” คุณผู้หญิงยูลถามด้วยเสียงทุ้มลึก

เมลานี่สะอื้นพลางกัดริมฝีปาก จากนั้นเดเมียนจึงพูดขึ้นอย่างหดหู่ใจ “ชาร์ลีเป็นคนตบเธอ”

“ชั่วช้าอะไรอย่างนี้” คุณท่านยูลโกรธจัด “ตระกูลแคมโปสชักจะจองหองเกินไปแล้ว ฉันจะไปพบปู่ของชาร์ลี ตอนที่ตระกูลของเราประสบความสำเร็จในแคนเบอร์รา พวกเขายังไม่มีอะไรสักอย่าง”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณปู่ คุณปู่อายุมากแล้วนะคะ ไม่จำเป็นต้องปกป้องหนูหรอกค่ะ แล้วหนูก็ไม่อยากให้คุณปู่ต้องโมโหเพราะหนู ตระกูลแคมโปสไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะคะ ชาร์ลีพูดว่าที่เขาแต่งงานกับหนูเพียงเพราะเขาคิดว่าหนูเป็น… เป็นลูกของคุณลุงโจเอล เขาเลือกอยู่กับหนูเพราะตระกูลยูล” รอยยิ้มขื่นขมปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมลานี่

“พ่อมันใช้ไม่ได้ พ่อผิดเอง ไม่ใช่ความผิดของลูก เขาดูถูกลูกเพราะพ่อพิการอีกทั้งยังช่วยเหลือลูกไม่ได้เลย” เดเมียนพูดด้วยความเจ็บปวดขณะที่ลูบหลังเธออย่างแผ่วเบา