คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 738

เมื่อถูกตำหนิเข้า ฌอนก็จ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจ “เธอกล้ามากนะที่พูดแบบนี้ออกมา ถ้าอยู่ดี ๆ เธอไม่ดุซูซี่ขึ้นมา เธอจะตกใจจนทำโทรศัพท์ของฉันหล่นไหม? เธอนั่นแหละเป็นคนผิด”

“ฌอน ฮิลล์ นี่คุณยังไม่เข้าใจอะไรเลยเหรอ? เธอยังเด็ก แถมดวงตาของเธอก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่ เธอจึงเล่นโทรศัพท์มือถือไม่ได้” แคทเธอรีนเดินไปหาซูซี่ด้วยท่าทางจริงจัง “หนูทำถูกหรือผิดคะ?”

ฌอนคิดว่าซูซี่กลัวและเริ่มร้องไห้ออกมา ขณะที่เขากำลังจะตำหนิแคทเธอรีน ซูซี่ก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย “หนูผิดค่ะ หนูจะไม่เล่นโทรศัพท์อีกแล้วค่ะ”

“ถ้าหนูอยากดูการ์ตูน ให้หนูเปิดโทรทัศน์ดูสักพัก แต่หนูดูบนโทรศัพท์ไม่ได้” น้ำเสียงของแคทเธอรีนเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอีกครั้ง

ซูซี่พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง แล้วยื่นมือออกไปกอดแคทเธอรีน

แคทเธอรีนอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา ซูซี่รีบซบหน้ากับอ้อมกอดของแคทเธอรีนทันที

คนที่ไม่รู้เรื่องคงจะคิดว่าพวกเธอเป็นแม่ลูกกัน

ฌอนแปลกใจมาก

ก่อนที่เขาจะทันได้คิดถึงเรื่องนี้ แคทเธอรีนก็หันมาพูดกับเขา “อย่าใช้โทรศัพท์แก้ปัญหา โทรศัพท์มือถือทำให้ติดได้นะคะ คุณจะทำลายชีวิตเธอ ในเมื่อโทรศัพท์ของคุณพังไปแล้ว คุณก็ควรถือว่านี่เป็นบทเรียน”

ฌอนพูดไม่ออก

เขาไม่เพียงแต่เสียโทรศัพท์ไป ทว่าดูเหมือนเขาสมควรแล้วกับการที่โทรศัพท์ของเขาพังไปด้วย

เขาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ถ้าเธอไม่กลับมาช้า ฉันก็คงจะไม่ปล่อยให้ซูซี่เล่นโทรศัพท์ เพราะฉันกลัวหลานฉันเบื่อหรอก เธอใช้เวลาสี่สิบนาทีในการกลับมาหลังจากที่ฉันโทรหาเธอ เธอไม่อยากแยกกับไอแซค สตริงเกอร์ ใช่ไหม?”

“ใช่ คืนนี้ฉันอยากพาไอแซคกลับมาด้วย ถ้าอยู่ดี ๆ คุณไม่พาซูซี่มาที่นี่ ฉันจะไม่ยอมให้เขากลับไปคนเดียวหรอก” แคทเธอรีนหยิบกุญแจออกมาแล้วชำเลืองมองเขาด้วยความรังเกียจ

“เธอเพิ่งรู้จักไอแซคได้ไม่นาน แต่คืนนี้เธอกลับอยากพาเขากลับบ้านมาด้วยแล้วอย่างนั้นเหรอ? แคทเธอรีน เธอนี่หลายใจเกินไปแล้วนะ”

ฌอนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เขาไม่อยากคิดภาพไอแซคอยู่บนเตียงกับแคทเธอรีน ถ้าเขาคิด คงจะทำให้เขารู้สึกอยากจะฆ่าใครสักคนขึ้นมา

เมื่อรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเขา ซูซี่ก็ซุกลงในอ้อมแขนของแคทเธอรีนด้วยความกลัว “คุณลุงน่ากลัว”

แคทเธอรีนหยิบขี้ผึ้งออกมาแล้วทาบนรอยฟกช้ำบาง ๆ ให้ซูซี่

นับตั้งแต่เธอมีลูก เธอก็ติดนิสัยจะต้องมีขี้ผึ้งทาแผลเอาไว้ติดบ้าน เพราะการที่เด็กหกล้มนั้นเป็นเรื่องปกติ

“คุณน้าเคธี่ หนูหิว” จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดขึ้น

“หนูทานอาหารเย็นแล้วไม่ใช่เหรอ?” ฌอนงง “ยังไม่อิ่มเหรอคะ?”

“คุณลุงขา หนูขอพูดความจริงได้ไหม?” ซูซี่ยู่ปากเข้ามากัน

“ว่ามาสิคะ”

“อาหารของคุณป้าซาร่าอร่อยสู้อาหารที่คุณน้าเคธี่ทำไม่ได้เลยค่ะ” ซูซี่พูดแล้วรีบก้มหน้า “เชฟที่คฤหาสน์ก็ทำอาหารได้อร่อยสู้น้าเคธี่ไม่ได้ น้าเคธี่ทำอาหารรสชาติเหมือนที่แม่ทำ”