คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 842

“สําหรับคุณ ฉันก็แค่นักเคมีเครื่องสําอางธรรมดา แต่คุณเคยคิดหรือเปล่าว่าพวกเราทํางานกันหนักเพียงใดเพื่อปีนขึ้นไปในจุดที่เราอยู่?

“ตอนที่พวกคุณบรรดาคุณชายออกไปดื่มกินสรวลเสเฮฮา เรายังคงทำงานกันอยู่จนดึกดื่นเที่ยงคืนในห้องปฏิบัติการ ตอนคุณออกไปเล่นบอลและตกปลา พวกเราก็อยู่บ้านตะลุยอ่านหนังสือเพื่อให้สอบผ่าน”

แล้วดวงตาของเฟรยาแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เธอพูด

“คุณเข้าใจไหมว่าคุณทําให้ฉันเข้าตาจนแค่ไหนเมื่อคุณปิดกั้นหนทางฉันในตอนนั้น? ที่มีเรื่องกับโทมัส นีสันก็บังเอิญเกิดขึ้นในช่วงเดียวกันนั้นด้วย จนฉันถูกปาไข่ใส่ในซูเปอร์มาร์เก็ต ฉันหางานไม่ได้และอยู่ในประเทศไม่ได้ ต้องไปอยู่ต่างประเทศ

“ในฐานะผู้มาใหม่ในต่างประเทศฉันโดนดูถูกสารพัด แต่ละวันฉันแทบไม่ได้กลับอพาร์ตเมนต์ฉันด้วยซ้ำ จาก 365 วันต่อปี ฉันใช้เวลา 350 วันในห้องปฏิบัติการจนเป็นลมอยู่บ่อย ๆ

“มีสองครั้งที่ฉันนอนบนพื้นเย็น ๆ ทั้งคืนและตื่นขึ้นมาพาตัวเองไปโรงพยาบาล ฉันเคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่ฉันต้องตอบโต้และฟื้นความนับถือตนเองที่หายไปให้กลับมา”

ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หัวใจเธอก็ยิ่งเจ็บปวดซ้ำรอยเดิมมากเท่านั้น และน้ำตาของเธอก็ไหลลงมา

"เฮ้ อย่าร้องไห้"

ร็อดนีย์รู้สึกผิดเล็กน้อยขณะฟัง และพอเห็นเธอร้องไห้เขาก็เริ่มไปไม่ถูก

เธอทําให้เขาเหมือนเป็นคนเฮงซวยจริง ๆ

“ฉันทั้งเสียใจและเจ็บปวด แต่คุณไม่ยอมแม้แต่จะให้ฉันร้องไห้ด้วยซ้ำ” หยดน้ำตาเฟรยาไหลลงมาเม็ดเบ้อเริ่ม

มีคํากล่าวที่ว่าถ้าเป็นคนสวย พวกเธอก็ยังดูสวยไม่ว่าจะร้องไห้หนักแค่ไหนก็ตาม มันเหมือนกับหยาดฝนพร่างพรมบนกลีบดอกไม้

"โอเค งั้นร้องไห้ต่อเถอะ" ร็อดนีย์เงียบลงจากการต่อว่าของเธอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน