คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 856

“ลูกอาจพูดถูก...” ได้ฟังเธอพูดเช่นนั้นโจเอลถึงกับตะลึงไปครู่หนึ่งและถอนหายใจอย่างเศร้า

แคทเธอรีนเห็นเขาลังเลจึงพูดว่า “พ่อคะ ถ้ายังปล่อยวางไม่ได้ ปล่อยให้หนูจัดการเองค่ะ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นพ่อยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะ? พ่อให้ความสําคัญกับความรักมากเกินไป ความรู้สึกผิดต่อนิโคลา ความรักพี่รักน้องต่อเดเมียน และความรักที่มีต่อคุณปู่คุณย่า ถ้าไม่ใช่เพราะคนเหล่านั้น พ่อกับแม่ของหนูจะสูญเสียอย่างที่เป็นอยู่เช่นทุกวันนี้หรือไม่? บอกหนูมาตรงๆเถอะค่ะ พ่อมีความสุขไหม?”

โจเอลยิ้มขมขื่น เขาจะมีความสุขได้อย่างไรกัน? ตั้งแต่พบว่าเมลานีไม่ใช่ลูกของเขา เขาก็เสียใจมาตลอด

คนเหล่านั้นปฏิบัติต่อเขาอย่างกับคนโง่ ทําร้ายเขา และไม่เคยมีการขอโทษอย่างจริงใจเลย

“ตกลงแคธี่ พ่อจะปล่อยให้ลูกไปจัดการ” โจเอลพยักหน้า "พ่อจะมอบสิทธิ์ทั้งหมดที่มีให้ลูก”

“พ่อคะ เมื่อพ่อเริ่มบริษัทใหม่ พ่อเปิดรับกลุ่มผู้ที่ภักดีต่อพ่อเข้ามาร่วมสร้างสิ่งใหม่กันก็ยังได้นะคะ”

แล้วแคทเธอรีนก็เตือนเขา “แต่ห้ามเปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณะค่ะ มิฉะนั้นคุณปู่คุณย่าจะโกรธถ้ารู้เข้า”

วันรุ่งขึ้น แคทเธอรีนได้จัดกลุ่มเสวนาเพื่อหาข่าวสารบางอย่างในแวดวงธุรกิจ

ในไม่ช้าฮาร์วีย์ก็นําข่าวมาแจ้งเธอ “ประธานโจนส์ครับ ประธานคาวาดะ จากบริษัทเดลต้าจำกัดในญี่ปุ่นสนใจในยูล คอร์ปอเรชั่นอย่างมาก บังเอิญทีเดียวว่าวันนี้ท่านประธานกําลังบินไปที่โฮบาร์ตเพื่อเข้าร่วมงานแสดง

สินค้ากระเบื้องเคลือบสวยงามระหว่างประเทศที่มีพรุ่งนี้”

"กระะเบื้องเคลือบเหรอ?” แคทเธอรีนเลิกคิ้ว

“ใช่ครับ ประธานคาวาดะสนใจเครื่องลายครามมาก” ฮาร์วีย์อธิบาย

“จองตั๋วเครื่องบินให้ฉันด้วย ฉันจะบินไปโฮบาร์ตวันนี้เลยค่ะ” แคทเธอรีนพูดทันที

............

ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น

เวลา 21.00 น. ไฟในห้องทํางานของประธานยังคงเปิดอยู่

บรรดาผู้ที่อยู่ในสํานักงานเลขานุการต่างพากันหาวและมองเฮดลีย์อย่างวิงวอน “ผู้ช่วยยัง กรุณาเกลี้ยกล่อมท่านประธานอย่าอยู่ดึกนักและให้เขากลับบ้านเร็ว ๆ หน่อย เราทนไม่ไหวแล้ว”

"คุณพูดยังกับว่าผมทําได้งั้นแหละ"

เฮดลีย์อยากจะร้องไห้ เขาถ่ายรูปใบหน้าที่น่าสงสารของทุกคนในแผนกเลขานุการแล้วส่งให้แคทเธอรีน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน