คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 870

ฌอนยังคงนิ่งเงียบ แต่เขาเห็นด้วยกับร็อดนีย์อย่างชัดเจน

ขณะที่แคทเธอรีนมองดูแววตาของฌอนริบหรี่ลงไปทีละเล็กทีละน้อย หัวใจของเธอก็เอ่อล้นไปด้วยการถากถาง เธอเยาะเย้ยตัวเองที่เคลิ้มไปกับคำพูดของเขาเมื่อ 24 ชั่วโมงก่อน

หลังจากตกระกำลำบากมากมายนับไม่ถ้วน เธอยังไม่เข็ดอีกหรือที่ผู้ชายคนนี้โกหกปลิ้นปล้อน?

เมื่อเขาต้องการเธอ เขาก็พูดได้ทุกอย่าง

“ฌอนคะฉันขอถามคุณแค่ข้อเดียว ฉันทำอะไรได้บ้างคะเพื่อที่คุณจะได้ปล่อยโลแกนไป?” แคทเธอรีนถามด้วยเสียงต่ำ

"ปล่อยเขาไปน่ะเหรอ?" ร็อดนีย์มีปฏิกิริยาราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก “เธอฝันไปหรือเปล่า? เขาทําร้าย

ซาร่า คนอย่างเขาควรถูกทรมานจนตาย ยังไงก็ตามทําไมคุณถึงกังวลนักกับคนที่ทำงานให้คุณ? เป็นไปได้ไหมว่าคุณมีความสัมพันธ์กับเขา?”

"ระวังปากคุณด้วยค่ะ"

ทันทีที่แคทเธอรีนเตือนร็อดนีย์อย่างรุนแรง เธอสัมผัสได้ถึงความโกรธในแววตาที่เยือกเย็นของฌอน

เธอนึกสาปแช่งร็อดนีย์ในใจลึก ๆ เธอหวังถึงขนาดให้เขาไม่มีลูกหลานไว้สืบสกุลหรือไม่ได้คบหากับผู้หญิงที่เขารัก

“ผมปล่อยเขาไปก็ได้” ฌอนเอ่ยแต่ละคําอย่างไม่แยแส “เมื่อเขาตาย ผมจะเทขี้เถ้าของเขาลงในชักโครก”

“ฌอนคะ โลแกนกับฉันบริสุทธิ์นะคะ คุณอยากจะเชื่อคําพูดของร็อดนีย์มากกว่าฉัน ทั้งที่คุณกับฉันนอนร่วมเตียงเดียวกัน ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วค่ะ” แคทเธอรีนลดสายตาลง ขนตาของเธอซ่อนแววตาของเธอที่ส่องประกายขึ้นมาแว่บหนึง

ฌอนใจสลายเมื่อเห็นท่าทางของเธอ เธอบังคับให้เขาต้องทําตัวเช่นนี้หรือว่ายังไงกัน? ทั้งหมดเป็นเพราะเธอน่ะแหละยืนกรานที่จะช่วยโลแกน

“แคทเธอรีน โจนส์ คุณทําให้ผมผิดหวัง ผมไม่เคยคิดเลยว่า... คุณจะชั่วร้ายขนาดนี้”

ร็อดนีย์เคยพูดแบบนี้กับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เธอไม่เคยสนใจพูดได้พูดไป อย่างไรก็ตาม เมื่อสิ่งเดียวกันนี้ออกมาจากปากของฌอน เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มจาง ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน