คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 872

ที่ลานจอดรถ

หลังจากลิฟต์ขึ้นไปแล้ว ฌอนก็ต่อยกระจกหน้าต่างรถของเขาอย่างแรง

เลือดจากกําปั้นของเขาไหลหยดลงพื้น แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเขาแดงก่ำและเขาก็ท่วมท้นไปด้วยความเศร้าโศก

แคทเธอรีน... เล็งปืนมาที่เขาจริง ๆ ด้วย

มีอะไรที่เจ็บปวดไปยิ่งกว่าการได้รู้ว่าหญิงสาวสุดที่รักของเขามีความคิดที่จะยิงเขา?

เฮอะ!

ทั้งที่เธอรักกับเขา? เธอโหดร้ายขนาดนี้ได้ยังไง?

“ฌอน ตอนนี้นายยังไม่เข้าใจนิสัยของแคทเธอรีนชัดเจนอีกเหรอ? เธอเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว เธอเปลี่ยนไปมากจนเราแทบไม่รู้จักเธอเลยในตอนนี้ คนเราใครจะพกปืนติดตัวไว้ตลอด?”

ร็อดนีย์กล่าวด้วยความขุ่นเคืองว่า “เธอกำลังปกปิดนายตั้งหลายอย่าง เธออาจไม่จริงใจในความสัมพันธ์นี้กับนายก็ได้ เธอไม่รักนายด้วยซ้ำ ที่เธอกลับมาคบกับนายก็เพราะเธอต้องการแก้แค้นซาร่าเท่านั้นแหละ นายมองไม่ออกเหรอ?”

"หุบปากซะ!" ฌอนถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ

“ฉันแค่พูดความจริง ตื่นมาลืมตาดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้านายซะบ้าง ดูว่าใครคือคนที่รักนายอย่างแท้จริง” ทันทีที่

ร็อดนีย์พูดจบประโยค เขาก็เปิดประตูรถด้วยความโกรธ “ฉันยังไม่จบเรื่องนี้นะ แม้วันนี้เธอจะหนีไปได้ แต่พรุ่งนี้ฉันจะไม่ปล่อยเธอให้ลอยนวลแน่ ฉันจะไปไลโอน่าเดี๋ยวนี้แหละเพื่อเค้นคอไอ้หมอนั่น”

…

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป เฟรยาก็รีบเข้ามา “ฌอนจับตัวโลแกนไว้จริง ๆ เหรอ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน