คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 964

“แคธี่ นี่คือห้องของเรา คุณชอบไหม?” ฌอนวางแคทเธอรีนลงบนเตียงและโน้มตัวไปจูบเธอ

“ฌอน อย่าเข้ามานะ” แคทเธอรีนซึ่งใกล้จะสติแตก ผลักร่างของเขาออกไป เธอกลัวมากจนน้ำตาเอ่อล้นดวงตาของเธอ

“แน่นอนผมต้องเข้าหาคุณสิ ผมเป็นสามีคุณ คืนนี้เป็นคืนแรกของเราในฐานะคู่แต่งงานนะ”

ฌอนบังคับร่างที่งามสง่าและหล่อเหลาอยู่บนตัวเธอ เข่าของเขากดลงบนเตียง และกลิ่นอายของความเป็นชายก็โอบล้อมแคทเธอรีนทันที

“คุณไม่ใช่สามีของฉัน สามีของฉันคือเวสลีย์ ลียงส์!” แคทเธอรีนตะโกนอย่างควบคุมไม่ได้ “ถึงแม้ว่าคุณจะจัดงานแต่งงานกับฉันและกล่าวคำปฏิญาณ แล้วยังไงเหรอ? หรือแม้แต่ห้องคู่บ่าวสาวนี้ มันก็ไม่ลบความจริงที่ว่าฉันแต่งงานกับเวสลีย์เรียบร้อยแล้ว เนื่องจากฉันจดทะเบียนสมรสกับเขาแล้ว การแต่งงานของเราก็ถูกกฎหมาย”

"หุบปาก!"

ทันใดนั้นฌอนก็ผลักเธอและใช้มือขวาของเขาปิดปากเธอไว้ ดวงตาคู่ลึกของของเขานั้นเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่นึกถึงมัน แต่ทําไมเธอต้องยั่วยุเขาด้วยการเตือนอยู่เสมอ?

แบบนั้นมันทำให้เลือดของเขาใกล้ถึงจุดเดือด เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะคุมอารมณ์ไม่ไหว เขาจึงพยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็มที่เพราะกลัวว่าอาการป่วยของเขาจะถูกกระตุ้นขึ้นมาเหมือนเมื่อก่อนอีก เมื่ออาการป่วยของเขาถูกกระตุ้นขึ้นมาเขาอาจทําร้ายเธอได้

พูดก็ไม่ได้ แคทเธอรีนทําได้เพียงเบิกตากว้างและมองเขาอย่างวิงวอนด้วยน้ำตาคลอเบ้า

ถ้าเธอค้างคืนกับฌอนวันนี้ เธอคงเกลียดเขาไปตลอดกาล ด้วยเธอจะถูกมองว่าโดนเขาทำอนาจาร ตัวเธอจะไม่สามารถสู้หน้ากับเวสลีย์ได้

"อย่าร้องไห้สิ" ฌอนโน้มลงและเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธออย่างนุ่มนวล เขาก็อกหักเหมือนกัน แต่เขาแค่อยากให้เธอจําไว้ว่าวันนี้เป็นของพวกเขาสองคนแทนที่จะเป็นเวสลีย์กับเธอ

“ฌอน ถ้าคุณทําแบบนี้ ฉันจะเกลียดคุณตลอดกาล ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้คุณตลอดชีวิต” แคทเธอรีนประกาศชัดทุกถ้อยคําอย่างทุกข์ทรมาน

“ก็ดีนะถึงแม้ว่าคุณจะเกลียดผม แต่อย่างน้อยคุณก็จะจดจําผมได้ตลอดไปชั่วกาลนาน”

ฌอนดึงเน็คไทของเขาออกมาแล้วมัดมือที่ไม่เชื่อฟังของเธอทั้งสองข้างอย่างแรง

เมื่อเขาเห็นเธอรู้สึกพ่ายแพ้สูญเสียและร้องไห้สะอึกสะอื้น หัวใจของเขาก็เจ็บปวดมากจนแทบแตกสลาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน