คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 971

หลังจากได้ยินที่เธอพูด ใบหน้าหล่อเหลาของฌอนก็อ่อนโยนขึ้น

ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา แคทเธอรีนดูเฉยเมยและแค้นเคืองใจอยู่เสมอไม่ว่าเขาจะพยายามทําให้เธอพอใจมากแค่ไหนก็ตาม

ตอนนี้เธอเต็มใจที่จะเปลี่ยนเป็นชุดเดรสยาวและเดินเล่นริมทะเลกับเขาด้วย นี่หมายความว่าเธอค่อย ๆ ยอมรับความจริงได้แล้วใช่ไหม?

"ไปกันเลยครับ"

หลังจากสนับสนุนเธออย่างเบิกบาน จู่ ๆ เขาก็เสียใจที่นําชุดมาให้เธอน้อยเกินไป

เขาโทรหาเฮดลีย์ทันที “เลือกชุดอีกสองสามชุดแล้วส่งมาที่นี่ ฉันต้องการของที่เหมาะกับการใส่ที่ชายหาดและพอดีกับขนาดของภรรยาฉัน”

มุมปากของเฮดลีย์กระตุก

'ภรรยาของคุณ?’

'คุณไม่ละอายบ้างเลยเหรอครับ?’

‘จริง ๆ แล้วเธอเป็นภรรยาของเวสลีย์ครับ’

“คุณชายใหญ่ฮิลล์ ได้โปรดกลับมาที่สํานักงานเถอะครับหากคุณพอมีเวลา” เฮดลีย์กล่าวต่อไปอย่างช่วยไม่ได้ว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างเผ็ดร้อนมากมาย คุณท่านฮิลล์และท่านผู้หญิงฮิลล์โกรธมากจนใกล้ล้มป่วย คนของตระกูลฮิลล์และผู้ถือหุ้นของบริษัทมาที่สํานักงานทุกวันเพื่อตามหาผม สาธารณชนกำลังโจมตีเราและราคาหุ้นของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นยังคงดิ่งลงเรื่อย ๆ”

“ราคาหุ้นขึ้น ๆ ลง ๆ ก็เรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?” ฌอนตอบด้วยอาการเบิกบานหัวใจว่า “ขอให้เชสเตอร์ช่วยปล่อยข่าวเกี่ยวกับความเสื่อมศีลธรรมของเหล่าคนดังมีชื่อเสียงบางคนออกไปสิ แล้วทุกคนก็จะค่อย ๆ ลืมเหตุการณ์นี้ไปเองน่ะแหละ”

เฮดลีย์ไม่ได้พูดออกไปว่า ‘ทำแบบนี้คุณไม่ได้ทําให้คุณชายจิวเวลอยู่ในสถานะยากลําบากไปด้วยเหรอ ในแง่ของความเสื่อมศีลธรรม ไม่มีใครเอาชนะคุณได้อีกแล้วครับ'

“สําหรับคุณท่านฮิลล์และท่านผู้หญิงฮิลล์ ถ้าพวกเขาถามถึงฉัน แค่บอกพวกเขาว่าฉันกําลังช่วยตระกูลฮิลล์ผลิตหลาน ขอให้พวกเขาอย่าได้กังวลกับฉัน ผู้ถือหุ้นเหล่านั้นไม่ใส่ใจเรื่องนี้หรอกตราบใดที่พวกเขามีเงินเพียงพอใช้จ่าย ฉันเป็นผู้มีอํานาจตัดสินใจของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น ดังนั้นใครก็ตามที่ไม่พอใจกับการตัดสินใจจะไปให้พ้นซะก็ได้”

ทันทีที่ฌอนพูดจบ เขาก็วางสาย

เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นแคทเธอรีนกำลังเดินลงบันไดมาในชุดยาวสีแดงลายจุด ถึงไม่แต่งหน้าเลยแต่เธอก็ดูเหมือนแม่จิ้งจอกสาวเย้ายวนด้วยใบหน้าสวยและผิวผุดผ่องราวหิมะ

ฌอนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เธออ้อนร้องขอตามใจเธอบ้างสักที “รอผมอยู่ที่นี่ ผมจะไปนำมันมาให้คุณ”

เขาไม่กังวลว่าแคทเธอรีนจะหลบหนีไปหรอก เนื่องจากทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาลและไม่มีเรือที่นี่เลยสักลำ ไม่มีคนแปลกหน้าแม้แต่คนเดียวให้พบเจอบนเกาะนี้

หลังจากแคทเธอรีนสังเกตเห็นเขาว่าเขาไปไกลแล้ว เธอก็ลุกขึ้นยืนและปีนขึ้นไปบนแนวปะการังใกล้ทะเล

บนแนวปะการังนั้นเธอจงใจทําร้ายตัวเองตรงบริเวณบาดแผลเดิมของเธอ เมื่อเห็นฌอนกำลังมา เธอแสร้งทําเป็นลื่นล้มจากแนวปะการังพลัดตกลงไปในทะเล

“แคธี่...” ฌอนบังเอิญเห็นตอนนี้เข้าพอดี เขาตกใจมากจนกระโดดลงไปในทะเลอย่างไม่มีลังเล เขาว่ายน้ำเข้าไปหาเธอและอุ้มเธอขึ้นจากทะเลอย่างรวดเร็ว "คุณเป็นอะไรไหม?"

“ฉันไม่เป็นไร...” แคทเธอรีนพูดพลางขมวดคิ้วจบประโยค ก็มีเสียงบางอย่างถูกฉีกขาดดังขึ้น

ฌอนรีบอุ้มเธอเข้าฝั่งและตรวจดูบาดแผลของเธอ เขาเพิ่งเห็นว่าขาเธอที่ด้านหลังถูกบาดเป็นรอย ดูเหมือนผิวหนังของเธอถูกเฉือนด้วยหินแหลมคมจนเกิดบาดแผลลึกหนึ่งแห่งบนผิวหนัง

“ให้ผมพาคุณกลับไปทำแผลก่อนนะ”