คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 145

“...”

ตอนหรงฉือออกมาจากห้องน้ำนั้น เวลาได้เลยผ่านไปสิบนาทีแล้ว

หลังกินข้าวเป็นเพื่อนฉู่จื่อหลาน อยู่ ๆ เธอเกิดอยากไปสถานพักฟื้นขึ้นมา

ทว่าเมื่อนึกถึงอาการของหรงอิ้งเซิ่งกับคำพูดของผู้อำนวยการสถานพักฟื้นที่บอกว่าแม่ไม่อาจพบเจอคนใกล้ชิดได้ แต่รถของเธอขับมาถึงหน้าประตูสถานพักฟื้นแล้ว สุดท้ายเธอก็ขับรถกลับบ้านโดยที่ไม่ได้เข้าไป

กลับถึงบ้าน เธอก็ขังตัวอยู่ในห้อง เริ่มจัดการธุระของตัวเอง

ก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร

โทรศัพท์ของเธอแผดเสียงดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง

เป็นสายจากเฟิงถิงเซิน

หรงฉือเหลือบมองเล็กน้อย บันทึกข้อมูลในมือต่อ ไม่ได้สนใจ

แล้วโทรศัพท์ก็ตัดสายไปเอง

ผ่านไปไม่กี่นาทีก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

หรงฉือยังคงไม่รับสาย

ผ่านไปสักพัก เฟิงถิงเซินก็ส่งข้อความเข้ามา ‘คุณย่าให้พวกเรากลับไปกินข้าวที่บ้านเดิม’

หรงฉือไม่ตอบกลับ

ทางฝั่งเฟิงถิงเซิน เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบกลับ ก็ได้แต่ถือโทรศัพท์ไว้เงียบ ๆ อยู่สักพัก

ตอนนี้เอง เสียงของเฟิงจิ่งซินพลันดังขึ้นมาจากตรงบันได “พ่อ พ่อกลับมาแล้ว”

ยามพูดจบ เฟิงจิ่งซินก็มาถึงชั้นล่างแล้ว ทั้งยังพุ่งเข้าใส่อ้อมกอดเขา

เฟิงถิงเซินพยุงตัวเธอไว้ พลางร้อง “อืม”

เฟิงจิ่งซินเห็นเขาถือโทรศัพท์ไว้ในมือ ท่าทางเหมือนอยากส่งข้อความ เลยเอ่ยถาม “พ่อทำอะไรอยู่เหรอคะ?”

เฟิงถิงเซิน “แม่หนูไม่รับโทรศัพท์น่ะสิ”

ได้ยินเขาพูดถึงหรงฉือ เฟิงจิ่งซินก็ร้อง “ฮึ” ออกมาด้วยความโกรธ พลางสะบัดใบหน้าเล็ก ๆ ไปอีกทาง

เฟิงถิงเซินเห็นแบบนั้น ก็บีบใบหน้ารูปไข่นุ่มนิ่มของเธอ “พูดถึงแม่หนูก็กระฟัดกระเฟียดซะแล้ว หนูไปทำให้แม่เขาโกรธหรือไง?”