คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 147

แน่นอนว่าคำพูดนี้เป็นการล้อเล่น

อวี้มั่วซวินจะให้หรงฉือจ่ายเงินได้อย่างไร

อีกทั้งเขาเองก็กังวลว่าหนานจื้อจือจะรู้เข้าว่าเขาพาหรงฉือมาดื่มเหล้าที่บาร์ หลังกลับไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์บาร์ ก็เดินทางกลับพร้อมกับหรงฉือ

เที่ยงวันต่อมา

หรงฉือขับรถไปรับหนานจื้อจือที่คฤหาสน์ของเขา

หลังหนานจื้อจือขึ้นรถแล้ว เธอก็เอ่ยถาม “อาจารย์ พวกเราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ?”

หนานจื้อจือบอกที่อยู่ของสถานที่หนึ่ง

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง หรงฉือกับหนานจื้อจือเดินทางมาถึงภัตตาคาร พวกเขาได้คนพาเข้าไปยังห้องส่วนตัว

ยามพวกเขาผลักประตูเข้าไป ด้านในก็มีคนนั่งอยู่แล้วด้วยกันสองคน

เป็นชายวัยกลางคนที่บุคลิกไม่ธรรมดาสองคน

เห็นพวกเขาเข้ามาแล้ว ทั้งสองคนเลยยืนขึ้น “มากันแล้ว”

“เหรินอี้อัน จี้หวนอิง” หนานจื้อจือยังคงแนะนำพวกเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย “นี่หรงฉือ ลูกศิษย์ผมเอง”

หรงฉือเคยเห็นพวกเขาในข่าวมาก่อน

พวกเขาสองคน คนหนึ่งดำรงตำแหน่งสำคัญในกองทัพ คนหนึ่งเป็นบุคคลเลื่องชื่อในแวดวงการเมือง

ทว่าท่าทียามที่พวกเขาเห็นหรงฉือนั้นกลับอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง จับมือกับเธอพลางกล่าวว่า “ได้พบหน้าสักที”

แม้ว่าหรงฉือจะงุนงง ทว่ายังคงจับมือพวกเขาทีละคนด้วยความสงบนิ่ง เธอกล่าวด้วยความเคารพระคนเปี่ยมมารยาท “เป็นฉันที่ควรพูดประโยคนี้กับพวกคุณมากกว่าค่ะ”

เหรินอี้อันกับจี้หวนอิงยิ้มเล็กน้อย ผายมือให้เธอนั่ง

เมื่อเธอนั่งลงแล้ว เหรินอี้อันจึงพูดขึ้นว่า “พวกเรารู้จักเธอมานานหลายปีแล้ว รอคอยให้อาจารย์หนานพามาแนะนำกับพวกเรามาตลอด แต่จนใจที่ทุกคนต่างมีภาระ ไม่มีเวลาเลย หลายวันนี้คนของพวกเรากำลังวิจัยระบบที่เธอวิจัยไว้ช่วงหลายวันก่อนนี้ สองวันนี้พวกเราก็มีเวลาว่างพอดี เลยอยากกินข้าวและพบเธอสักหน่อย”

หลังทักทายกัน หรงฉือก็พูดคุยกับพวกเขา

คุยเรื่องระบบ เรื่องไมโครชิป เรื่องพลังงาน...

หนานจื้อจือทำเพียงนั่งเงียบ ๆ กินข้าว ดื่มน้ำชาอยู่ข้าง ๆ ไม่เข้าไปแทรกบทสนทนาของพวกเขา