คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 298

ขณะที่หรงฉือกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ก็เป็นตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ของเฟิงถิงเซินดังขึ้นมาอีกครั้ง

น่าจะเป็นโทรศัพท์จากหลินอู๋ เพราะเฟิงถิงเซินเดินออกไปด้านนอก พลางกดรับสายด้วยน้ำเสียงอบอุ่นไปด้วยว่า “อาการไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ไม่ต้องกังวลมากไปหรอก...”

หลังเฟิงถิงเซินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกและกลับเข้ามา เฟิงจิ่งซินก็ตื่นแล้ว

เธอร้องเรียกด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือทันทีที่เห็นหน้าพวกเขา “พ่อ แม่”

หรงฉือกับเฟิงถิงเซินต่างคนต่างขานรับขึ้นพร้อมกัน “อื้อ”

อาจเป็นเพราะปวดหัวอย่างหนัก เฟิงจิ่งซินที่นอนเอนตัวอยู่บนเตียงก็หันไปมองเฟิงถิงเซินที แล้วหันไปมองหรงฉือที เพิ่งตื่นมาได้ไม่นานก็ต้องนอนหลับไปอีกครั้งทั้งที่ขมวดคิ้วเล็ก ๆ น่ารัก ๆ นั่นเพราะความปวด

ด้วยกังวลว่าจะรบกวนการพักผ่อนของเฟิงจิ่งซิน เฟิงถิงเซินกับหรงฉือจึงเงียบลงพักหนึ่งอย่างเป็นที่เข้าใจกัน กระทั่งเฟิงจิ่งซินนอนหลับสนิท เฟิงถิงเซินถึงได้มองหรงฉือ “อยากอยู่ค้าง?”

หรงฉือไม่ได้พูดอะไร แต่การที่เธอนั่งนิ่งไม่ขยับเลยก็แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของเธอแล้ว

เฟิงถิงเซินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่เขาก็ไม่ได้ปลีกตัวจากไป กลับเดินไปนั่งลงบนโซฟาด้านนั้น

หรงฉือนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียง ผ่านไปสักพักใหญ่ก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

กระทั่งตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าด้านนอกได้สว่างขึ้นแล้ว

ส่วนเธอในตอนนี้ ก็กำลังนอนอยู่บนเตียงพยาบาลของเฟิงจิ่งซิน

หรงฉือชะงักไปเล็กน้อย

ทั้งที่เมื่อคืนเธอ...

เธอนิ่งไป แล้วมองไปทางโซฟา

เฟิงถิงเซินนอนหลับเอามือเท้าคางอยู่บนโซฟา

ไม่รู้เป็นเพราะเขาเพิ่งตื่นพอดิบพอดี หรือรับรู้ได้ถึงสายตาของเธอกันแน่ เพราะอยู่ ๆ เขาก็ลืมตาขึ้น แล้วสบเข้ากับสายตาของเธอเข้า

หรงฉือมองแล้วเก็บสายตากลับไป ทั้งไม่ได้ถามเขาด้วยว่าเมื่อคืนเขาเป็นคนอุ้มเธอไปนอนบนเตียงใช่ไหม

เฟิงถิงเซินก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้

เขาวางขาลงจากการนั่งไขว่ห้าง มองเธอที่ลุกขึ้นยื่นแล้วว่า “อีกเดี๋ยวจะกลับไปกินข้าวเช้าที่บ้าน หรือจะอยู่กินที่นี่?”

หรงฉือไม่ได้ตอบคำถามเขา

ควรจะทำอะไรอย่างไร เธอมีแผนการของตัวเอง

เฟิงถิงเซินเห็นว่าเธอยังคงเมินเขา ก็ไม่โมโหแต่ก็ไม่ได้ถามอีก

ผ่านไปสักพัก เฟิงจิ่งซินจึงตื่นนอน

ตอนที่หมอเข้ามาตรวจอาการให้เธอ พ่อบ้านกับป้าหลิวก็ถือกล่องข้าวพลางผลักประตูเข้ามา

พอเห็นหรงฉือ พวกเขาต่างเรียกออกไปอย่างพร้อมเพรียงกัน “คุณนาย”

หรงฉือขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำเรียกขานแบบนี้ แต่ไม่ได้พูดอะไร

พ่อบ้านกับป้าหลิววางข้าวเช้าไว้บนโต๊ะกาแฟ

เฟิงถิงเซินสั่งให้พวกเขานำข้าวเช้าส่วนของหรงฉือมาด้วย

พ่อบ้านพูดกับหรงฉือว่า “คุณนาย รับข้าวเช้าก่อนสักหน่อยไหมครับ?”

หรงฉือส่ายหน้า จากนั้นก็พูดกับเฟิงจิ่งซินที่กำลังกินมื้อเช้าว่า “แม่กลับบ้านไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเย็น ๆ จะมาเยี่ยมหนูอีกที”

“ค่ะ” เฟิงจิ่งซินปวดหัวหนัก เลยพูดออกไปอย่างกมดเรี่ยวแรง “แต่แม่ต้องมาเร็ว ๆ หน่อยนะ...”

“จ้ะ”

หลังหรงฉือคว้ากระเป๋าของตัวเองและมองไปทางเฟิงจิ่งซินอีกครั้ง ก็หมุนตัวเดินออกไป

เมื่อกลับถึงบ้าน หลังจากหรงฉืออาบน้ำและกินข้าวเช้าแล้ว จึงไปโรงพยาบาลอีกครั้ง