คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 449

พอรู้ว่าเฟิงถิงเซินตั้งใจรีบกลับมาจากต่างประเทศก็เพื่อเซอร์ไพรส์เธอ ในที่สุดเฟิงจิ่งซินก็ดีใจ

เธอถือโทรศัพท์ไว้ในมือ พลางวิ่งลงไปชั้นล่างด้วยความตื่นเต้น

หรงฉือมอง หลังจากชะงักอยู่ที่เดิมประมาณสองวินาทีแล้ว ก็ตามเฟิงจิ่งซินลงไปชั้นล่าง พลางแจ้งไปยังยามเฝ้าประตูให้เปิดประตูให้เฟิงถิงเซินเข้ามา

ยามที่รถของเฟิงถิงเซินเคลื่อนตัวเข้ามาในลานบ้านตระกูลหรง เฟิงจิ่งซินก็วิ่งไปด้านนอก พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเฟิงถิงเซินที่ลงมาจากรถด้วยความตื่นเต้นดีใจ

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ แต่เฟิงถิงเซินไม่ได้โทรศัพท์มาหาเลยสักครั้ง แถมหรงฉือเองก็งานยุ่งอยู่ข้างนอกทั้งวัน รู้สึกว่าพวกเขาไม่มีใครใส่ใจเธอเลย เธอทั้งน้อยใจทั้งเศร้าใจ

ทำให้วันนี้ทั้งวันเธอได้แต่เศร้าหมอง

ตอนนี้เห็นเฟิงถิงเซินตั้งใจรีบกลับมาจากต่างประเทศเพื่อฉลองวันเกิดให้เธอ เมื่อรับรู้ได้ถึงความใส่ใจของเฟิงถิงเซินที่มีให้เธอแล้ว อารมณ์น้อยใจของเฟิงจิ่งซินก็เอ่อล้นขึ้นมาในหัวใจอีกครั้ง ทำให้ดวงตาของเธอแดงก่ำในทันที

เห็นเฟิงจิ่งซินพุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองแล้ว เฟิงถิงเซินจึงยื่นมือไปลูบหัวของเธอเบา ๆ ตอนที่ย่อตัวลงไปอุ้มเธอนั้น ถึงได้รู้ว่าเฟิงจิ่งซินร้องไห้แล้ว

มือที่กำลังลูบศีรษะเธอของเฟิงถิงเซินถึงกับชะงักค้างไปเล็กน้อย ในแววตามีแววประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจ นอกจากเขาที่วันนี้ทั้งวันไม่ได้โทรมาหาเธอแล้ว หรงฉือก็คงจะทำเรื่องอะไรให้เธอต้องรู้สึกน้อยใจและเศร้าสร้อยแน่ ถึงได้ทำให้เฟิงถิงเซินถึงกับทนไม่ไหวร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจทันทีที่เห็นว่าเขารีบกลับมา

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาก็เงยหน้ามองไปยังหรงฉือที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ทว่าไม่ได้เดินเข้ามาใกล้

หรงฉือสบเข้ากับสายตาของเขาที่มองมา ทว่าไม่ได้พูดอะไร

เห็นเฟิงจิ่งซินร้องไห้ เธอก็เข้าใจทันทีว่าเฟิงจิ่งซินคิดว่าตนเองถูกละเลย จนร้องไห้ออกมาเพราะน้อยใจ แต่เธอที่เห็นทุกอย่าง กลับไม่พูดอะไร แถมยังได้แต่ยืนมองอยู่ที่เดิม

เฟิงถิงเซินเห็นว่าหรงฉือไม่ได้พูดอะไร เธอไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ทั้งสิ้นหลังเห็นว่าเฟิงจิ่งซินร้องไห้น้อยใจ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เก็บสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วเช็ดน้ำตาให้เฟิงจิ่งซินพลางว่า “พ่อไม่ได้โทรมาอวยพรวันเกิดหนูเป็นคนแรก แถมยังไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้ เป็นพ่อเองที่ไม่ดี พ่อผิดไปแล้ว”

ที่เฟิงจิ่งซินน้อยใจแบบนี้ ก็ไม่ใช่เพราะเฟิงถิงเซินไปเสียทั้งหมด

แต่ตอนนี้เธอมีที่พึ่งพิงแล้ว มีคนปลอบใจแล้ว ทำให้เฟิงถิงเซินยิ่งพูด เฟิงจิ่งซินก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ จนเสียงร้องไห้ยิ่งดังขึ้นตามไปด้วย

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ เฟิงถิงเซินกลับไม่ได้ขอให้เธอหยุดร้องไห้ ทำเพียงแค่กอดเธอมาไว้ในอ้อมแขน ลูบหลังเธอเบา ๆ ปลอบเธอโดยไม่มีเสียง

เฟิงจิ่งซินร้องไห้ได้สักพัก จนอาการน้อยใจหมดไป อารมณ์ก็ค่อย ๆ ดีขึ้น เสียงร้องไห้ค่อย ๆ เบาลง แล้วเลิกร้องไห้เป็นปลิดทิ้งอย่างช้า ๆ

เห็นว่าเธอไม่ร้องไห้แล้ว เฟิงถิงเซินถึงได้คลายอ้อมแขน ส่งของขวัญที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ

เฟิงจิ่งซินเห็นของขวัญก็ดีอกดีใจ เธอเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะคะพ่อ”

พวกเขาสองคนพ่อลูกยืนพูดคุยกันอยู่ที่เดิม ส่วนหรงฉือนั้นยืนมองอยู่ที่เดิมเช่นกัน แต่ไม่ได้เดินเข้าไปหา