คุณหนูใหญ่เกิดใหม่เป็นสาวชาวนาอัปลักษณ์ นิยาย บท 10

ขณะออกประตูไป ซูจ้าวตี้หันหน้ากลับมามองไปที่ประตูบ้านบานใหญ่อันเก่าแก่และทรุดโทรม ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเฉยเมย

“ท่านแม่ ท่านกลับไปกับน้องห้าเถอะ ข้าไม่เป็นไร”

นางหวังจับมือของซูจ้าวตี้และมองนางด้วยดวงตาที่บวมแดงระเรื่อ "ลูกสาวคนสาม แม่ขอโทษเจ้าด้วย...แต่งานออกไปแล้ว...แม้แต่ชุดแต่งงานของเจ้าก็ยังไม่ได้เย็บให้ ไปอยู่บ้านคนอื่นก็ต้องทำงานให้เยอะเข้าไว้ ทานให้น้อย อย่าให้คนอื่นเขาเกลียดเจ้า"

ซูจ้าวตี้เงียบและคิดกับตัวเอง ทำงานให้เยอะ กินให้น้อย ? คิดว่านางเป็นใคร ? ข้าซูลั่วหลีไปมีชีวิตสมถะแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?

น้องห้าซูหยวนชิงกอดซูจ้าวตี้อย่างไม่ยอมปล่อยมือ ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาล้วนถูบนตัวของซูจ้าวตี้จนเต็มไปหมด

ซูจ้าวตี้มองไปที่น้องชายตัวเล็กของนางที่สูงแค่ต้นขาของนาง มุมปากของนางเองก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มขึ้นมาไม่กี่ครั้ง นางไม่ได้รู้สึกเศร้าอะไรเลย เดิมทีนางก็ไม่ได้ต้องการอยู่บ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ

แต่เมื่อได้เห็นนางหวังและน้องห้าที่ร้องห่มร้องไห้ ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ภายในใจก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา นางจากออกมาแล้ว ชีวิตของทั้งสองคนในบ้านหลังนี้เกรงว่าคงจะไม่สุขสบายนัก

น้องสี่ซูหยวนเหอราวก็เป็นราชาปีศาจตัวน้อย เขาถูกซูต้าซานตามใจจนเสียนิสัยและมักจะรังแกน้องห้าเป็นประจำ นางหวังอยากจะสั่งสอนอบรม แต่กลับสั่งสอนอะไรไม่ได้

ซูต้าซานรู้สึกว่าซูหยวนเหอคล้ายเขาจนเป็นที่ยอมรับในหมู่บ้าน ส่วนซูหยวนชิงนั้นนิสัยอ่อนโยนเกินไป เขาไม่ชอบเป็นอย่างมาก

นางหวังก็ขี้ขลาดเช่นกัน แต่ก่อนตอนที่ซูจ้าวตี้อยู่ ทุกครั้งที่นางถูกซูต้าซานทุบตี ซูจ้าวตี้ก็จะเข้ามาช่วย ตอนนี้ซูจ้าวตี้ต้องจากไป  เกรงว่านางหวังคนนี้จะยิ่งน่าเวทนายิ่งขึ้น

ซูจ้าวตี้เดินไปที่ด้านข้างของนางหวังพร้อมกับสัมผัสไปที่มือของนางพร้อมกับเอ่ย "ถ้าหลังจากนี้เขาดื่มเหล้าอีก เจ้าก็ควรหลีกห่างจากเขาหน่อย หรือไม่ก็ไปหาข้าที่บ้านตระกูลจี้"

หลังจากพูดจบ นางก็คุกเข่าลงเพื่อไปกอดซูหยวนชิง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นพูดกับซูต้าซาน "จากนี้เจ้าก็ควรดีกับน้องห้าหน่อยเถอะ หากเจ้ายังหวังว่าพอแก่ตัวไปจะได้มีชีวิตที่ดี คนที่เจ้าพอจะฝากฝังได้ก็มีแต่น้องห้า”