คุณหนูใหญ่เกิดใหม่เป็นสาวชาวนาอัปลักษณ์ นิยาย บท 6

เมื่อราชสีห์อย่างซูต้าซานอ้าปากพูดซะขนาดนั้นก็ทำให้ใบหน้าของนางอู๋จมดิ่งลงไปในทันที แต่นางก็ยังขืนพูดกับซูต้าซานอย่างสุภาพ "500 เหวิน ? พี่ต้าซาน ครอบครัวข้าจะไปมีเงินมากมายขนาดนั้นได้ที่ไหน"

“ถ้าไม่มีเงิน พวกเจ้าก็ไปหาทางเอาละกัน ให้จี้สามไปหาแม่ของเขาสิ ยังไงพวกเจ้าก็ยังไม่ได้แยกบ้านออกมาไม่ใช่รึ ?”

ซูจ้าวตี้ยืนอยู่ที่มุมหนึ่งภายในบริเวณบ้าน ราวกับเป็นคนนอกที่จ้องดูซูต้าซานโวยวาย เพียงแต่สายตาที่นางจ้องมองเขานั้นกลับยิ่งเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ นางรู้สึกเศร้าใจจริง ๆ แทนร่างของเจ้าของเดิมของซูจ้าวตี้ที่มีพ่อเช่นนี้ ต่อหน้าเขาก็ทุ่มเทเอะอะโวยวายเสียงดัง แต่ลับหลังเขาก็ทำเพื่อเงินเท่านั้น

พ่อของจี้หมิงหรือก็คือจี้สามของตระกูลจี้ที่เป็นอัมพาตติดเตียง ซูต้าซานตะโกนเสียงดังด้านนอกขนาดนั้น มีหรือที่เขาจะไม่ได้ยิน แต่ถึงอย่างไรขาของเขาก็หักไม่สามารถลุกขึ้นยืนบนพื้นได้ เขาจึงได้แต่เหวี่ยงมือไปที่ถ้วยยาบนเตียงอย่างโกรธแค้นจนยากระเด็นไปทั่วและชามก็แตกไม่มีชิ้นดีเช่นกัน

เมื่อนางอู๋และจี้หมิงได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในบ้าน พวกเขาต่างก็ตกใจและรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน

ซูต้าซานคว้าซูจ้าวตี้และรีบตามเข้าไป

"เจ้าทำอะไรน่ะ ? มีอะไรก็พูดกันดี ๆ ไม่ได้รึ ? ยาราคาตั้ง 10 เหวินล้วนมาจากลูกหมิงที่ไปบนภูเขาเพื่อตัดฟืนโดยไม่หลับไม่พักทั้งสิ้น" นางอู๋ร้องห่มร้องไห้พร้อมกับรำพึงขณะที่หาผ้ามาพันไว้ที่มือเขา

ใบหน้าของจี้สามก็ซีดเผือด เขาชี้ไปที่จี้หมิงด้วยนิ้วที่สั่นเทาพร้อมกับแววตาที่ราวกับมีประกายไฟลุกโชนออกมา "แก ไอ้ลูกทรพี แกทำอะไรลงไป ขนาดหน้าของปู่แกยังทำให้เสื่อมเสีย...กระแอ่ม กระแอ่ม..."

ใบหน้าของจี้หมิงเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดฝาดพร้อมกับหันไปมองซูจ้าวตี้

“เรื่องจริงเป็นเช่นไรเจ้าย่อมรู้ดีแก่ใจ มาโหวกเหวกโวยวายที่บ้านข้าเช่นนี้ นี่เจ้าไม่มีแม้แต่หน้าตาและศักดิ์ศรีจริง ๆ เหรอ ?”

ซูจ้าวตี้กระพริบตาสองสามครั้งด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา