คุณคนเดียวเท่านั้น นิยาย บท 4

ซ่งอีนั่วกระแทกประตูจากไป ซ่งจื่อจินโกรธจนตัวสั่นเร่าๆ เธอโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยโดนใครทำให้อับอายขนาดนี้มาก่อน เขายื่นมือไปเกี่ยวแขนถังโย่วหนานไว้ และพูดอย่างไม่พอใจ “โย่วหนาน ดูเธอสิคะ นี่มันอะไรกัน เงินพวกนี้เป็นเงินที่คุณให้เธอนะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาโยนใส่พวกเรา”

ตอนนั้นเมื่อเธอรู้ว่าถังโย่วหนานกำลังมองเหม่อไปที่ประตู เธอก็ตื่นตระหนกขึ้นมา รีบโน้มตัวไปกอดและจูบปากเขา

ถังโย่วหนานค่อยๆหลบหนีจากริมฝีปากแดงๆของเธอ พลางดึงมือของเธอที่โอบอยู่ที่เอวออก และเดินไปนั่งตรงโซฟา พูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “เธอแต่งงานกับผมห้าปี ไม่เคยได้เงินจากผมสักบาท”

ซ่งจื่อจินมองถังโย่วหนานด้วยความประหลาดใจ ในตอนนี้ เธอรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเขา เธอเดินไปนั่งบนขาของเขา เอื้อมมือไปจับมือใหญ่ และวางคางไว้กลางฝ่ามือพลางพูดเสียงอ่อน “โย่วหนาน ฉันรู้ว่าได้ทำร้ายเธอไปแล้ว คุณคงรู้สึกไม่ดี ถ้าคุณยังรักเธอ ยังไม่อยากปล่อยเธอไป ฉันยอมไปเอาเด็กออก ไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจ”

ถังโย่วหนานก้มหน้ามองเธอ พลางใช้นิ้วลูบคางแหลมเบาๆ “ไม่ใช่ผมไม่อยากปล่อย จากนี้ห้ามคุณพูดอย่างนี้อีก ผมอยากให้คุณคลอดลูกของผมออกมาอย่างมีความสุข เข้าใจรึยัง”

เมื่อได้ยินคำยืนยันจากเขา จิตใจของซ่งจื่อจินก็กลับมาสงบอีกครั้ง เธอพยักหน้าลงกลางฝ่ามือของเขาอย่างเชื่อฟัง “โย่วหนาน ฉันรักคุณที่สุดเลย ถ้าไม่มีคุณ ฉันคงเป็นแค่ศพไม่มีชีวิตจิตใจ”

ถังโย่วหนานใจเต้นในทันที เขายกหน้าเธอขึ้น และก้มลงไปจูบริมฝีปากของเธอ อุณหภูมิในห้องนั่งเล่นสูงขึ้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฉากที่ไม่เหมาะสมสำหรับเด็ก

ซ่งอีนั่วรีบออกมาจากคอนโด แววตาของเธอเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด ก่อนหน้านี้เธอวาดฝันอยู่หลายครั้งว่าเขาจะกลับมาอยู่ข้างๆเธอ จับมือเธอเบาๆ และบอกกับเธอว่าเขาผิดไปแล้ว

ดังนั้นไม่ว่าเธอจะโดนเขาทำร้ายมากแค่ไหน เธอก็ยอมให้เขาอย่างไม่ลังเล

แต่ตอนนี้ เธอเป็นตัวตลกอย่างสมบูรณ์ เธอยังคงนั่งฝันหวาน ในขณะที่เขาเตรียมจะพามือที่สามเข้าไปในบ้านแล้ว

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น เธอไม่มีอารมณ์สนใจ แต่ปลายสายก็ยังโทรมาไม่หยุด จนกว่าเธอจะรับ

หลังจากที่โทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้ง ซ่งอีนั่วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับอย่างปล่อยผ่านไม่ได้อีกต่อไป แต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เสียงกรุ่นโกรธอย่างรุนแรงของปลายสายก็ดังขึ้นมา

“เธอหูหนวกหรอ ฉันโทรหาหลายครั้งทำไมไม่รับ ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วจะมีโทรศัพท์ไว้ทำไม เปลี่ยนไปใช้โทรศัพท์บีบีก็พอ”

ซ่งอีนั่วดึงโทรศัพท์ออกไปไกลๆ แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดเสียงแสบแก้วหูนั้นได้ เธอรอจนปลายสายคลายความโกรธลงแล้วถึงพูดเบาๆ “แม่ มีอะไรคะ”

“มีอะไรหรอ แกยังมีหน้ามาถามอีกหรอว่ามีอะไร ฉันได้ยินมาว่าพี่สาวแกท้องแล้ว แถมลูกในท้องเป็นลูกของถังโย่วหนาน น้องอย่างเธอนี่มันยังไง ขนาดผัวตัวเองยังควบคุมไม่ได้ ปล่อยให้เขาไปปล่อยไข่ใส่ท้องพี่สาวอีก แกรีบกลับมาเลยนะ เรื่องนี้ถ้าพ่อแกกับพี่เขยแกรู้ แกต้องรับผิดชอบ” คุณนายซ่งพูดอย่างโกรธเคือง

ซ่งอีนั่วบีบโทรศัพท์แน่น เห็นๆอยู่ว่าคุณนายซ่งช่วยซ่งจื่อจิน มันเป็นอย่างนี้มาตลอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็มักจะยืนอยู่ฝั่งซ่งจื่อจิน เชื่อเสมอว่าซ่งจื่อจินเป็นคนอ่อนแอ เธอชินตั้งนานแล้ว แต่ทำไมยังเจ็บอยู่