คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 109

และในเวลานี้ หมาป่าอีกสองตัวพุ่งเข้ามายังเธอ ตอนที่มณิกากำลังต่อสู้อย่างเข้าตาจนกับหมาป่าสองตัวนั้น ราชาหมาป่าลุกขึ้นมา อาศัยนาสิกประสาทที่ว่องไวพุ่งเข้ามายังเธอ

มณิกากำลังรับมือกับหมาป่าอีกสองตัวอยู่ ไม่สามารถจัดการกับการจู่โจมของราชาหมาป่า

ก็อยู่ตอนที่เธอคิดว่าตนเองกำลังจะตายคาที่ ปัง เสียงดังเสียงหนึ่ง เสียงที่ทำให้นกอยู่ในป่าตกใจจนกางปีกบินขึ้นสูง ราชาหมาป่า อ่า โฮ่ว เสียงหนึ่งล้มลงกับพื้นโดยตรง

มณิกามองตามเสียงปืนนั้นไป ก็เห็นวายุเหมือนดั่งลงมาจากฟ้าปรากฏอยู่ข้างกายเธอ ในมือจับปืนไว้ ทั้งยิง ปัง ปัง สองนัดกับหมาป่าที่อยู่ต่อหน้าเธอ ยิงตายโดยตรง

หมาป่าล้มลงกับพื้น มณิกาดูเหมือนหมดเรี่ยวแรงอย่างนั้น ล้มนั่งอยู่กับพื้น อ่อนแอจ้องมองไปยังวายุที่วิ่งเหยาะๆเข้ามายังเธอ

ผู้ชาย ที่รูปหล่อไร้คนสู้ได้เหมือนอดีตที่ผ่านมาอย่างไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแค่บนใบหน้าหล่อที่โครงร่างเด่นชัด รูปหน้าคมชัดดั่งมีดใบนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความกังวล

เขาก้าวใหญ่มาถึงข้างหน้าเธออย่างรวดเร็ว อยู่มุมสูงก้มมองเธอหนึ่งที จากนั้นสายตาตกอยู่บนแขนขวาของเธอ

เลือดบนแขนหยดลง เพราะว่าสวมใส่เสื้อแขนสั้น ไม่มีสิ่งปิดคลุมใดๆเลยสักนิด บาดแผลที่โหดเหี้ยมก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าวายุเช่นนี้

จุดที่ถูกหมาป่ากัดท่วมด้วยเลือดสีแดง ยิ่งกระตุ้นบาดแผลที่ยังหายไม่สนิททำให้เลือดไหลออกมาตามนิ้วมือที่ขาวสะอาดหมดจดของเธอ คดเคี้ยวลงมา หยดอยู่บนใบไม้เขียว

มณิกาอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงพิงอยู่ลำต้นไม้ งอเข่าขวาขึ้น แขนที่ได้รับบาดเจ็บไร้เรี่ยวแรงจนวางอยู่บนเข่า นิ้วมือสั่นระริกนิดๆเลือดไหลไม่หยุด

เห็นได้ชัดว่าสภาพไม่ดีเหลือเกิน แต่ตอนที่มณิกาเห็นวายุบนใบหน้ากลับเปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มที่ปลื้มใจ

ยิ้มนั้น อยู่ในความสบายใจแฝงไว้ด้วยความรู้สึกว่าปลอดภัยอย่างหนึ่งอย่างประหลาดใจ ดูเหมือนใจที่ตื่นเต้นอยู่ในชั่วพริบตาเดียวหละหลวมลง เหมือนว่าเธอจะไม่หวาดกลัวอีกแล้วแบบนั้น

"ถ้าคุณไม่มาอีก ชาตินี้อาจจะไม่เจอฉันอีกแล้ว"

มณิกาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หยอกล้ออยู่

เธอรู้ว่า วายุจะเข้ามาหาเธออย่างแน่นอน

เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาไม่ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ!

ใครจะรู้ ตอนที่เห็นควันที่ลอยบินขึ้นมาสู่กลางอากาศในป่า วายุเร่งรีบเข้ามาจนเห็นฉากที่อยู่ต่อหน้า จะตื่นเต้นขนาดไหน

ผู้หญิงที่รูปร่างผอมเพรียวคนหนึ่ง ถูกหมาป่าหลายตัวล้อมโจมตีเกือบจะตายคาที่

วินาทีนั้น เขาแทบเหมือนจะหัวใจหยุดเต้น ตื่นเต้นจนหายใจไม่ออก

ในยามปกติใบหน้าที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งของผู้ชาย กระเพื่อมรอยยิ้มบางๆออกมา "คุณดวงแข็ง ไม่ตายง่ายๆหรอก"

ดูเหมือนหยอกล้อ แต่ตามความจริงคือปลอบโยนอยู่

เขานั่งยองๆลง มองดูแขนขวาที่ได้รับบาดเจ็บของเธอรอยแผลนับไม่ถ้วน ก็เลยพูดกับเธอว่า "ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก จะต้องรีบออกไปฉีดยาบาดทะยัก"

พูดอยู่ เขาถอดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวออก ฉีกเสื้อเป็นเส้นๆพันอยู่บนแขนของเธอ ทำการทำแผลอย่างง่ายๆ

"คุณหาฉันเจอเร็วขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ?"

ระยะทางสองสามร้อยกิโลเมตร มณิกายากที่จะจินตนาการว่าวายุหาเธอเจอได้ยังไง

"กลัวคุณตายแล้ว คุณย่าจะเสียใจ"

วายุทั้งพันแผลให้เธอ ทั้งพูดอยู่

"ฉันดวงแข็ง ไม่ตายง่ายๆหรอก แต่ว่า......"

มณิกาจ้องมองวายุ เม้มปากแล้วเม้มปากอีก ถามว่า "มีของกินมั๊ย?"

หิวจริงๆ หิวจะตายอยู่แล้ว

เธอพูดจบ จ้องมองวายุ กลับเห็นผู้ชายอึ้งชะงักทันที ทันใดนั้นเธอโบกมือไปมา "ช่างเถอะ ช่างเถอะ ผู้ชายอย่างคุณจะมีของกินได้ยังไง"

"อันนี้ คุณกินไหม?"

ผู้ชายคลำหาในกระเป๋าหลายที จากนั้นแบมืออยู่ต่อหน้ามณิกา ในฝ่ามือถึงขนาดเป็น...... ลูกอมนมกระต่ายขาว

หญิงสาวตัวเล็กๆเห็นลูกอม ตาทั้งคู่เปล่งประกาย ถามว่า "คุณได้ลูกอมมาจากไหนล่ะ?"

ตอนนี้ไม่มีของกิน ได้กินลูกอมหลายเม็ดเสริมกำลังกายก็ไม่เลวเช่นกัน

"ครั้งนี้บริจาคให้พวกเด็กๆไม่เพียงมีแค่อุปกรณ์การเรียนรู้ ยังมีขนมขบเคี้ยวอีกมากมาย นี่เป็นเมื่อวันนั้นผมไปช่วยพวกเด็กๆที่โรงเรียน พวกเขาให้ผมมา"