คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 117

ทำอย่างไรได้มณิกานอนดิ้นมาก นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง สุดท้ายก็กดทับแขนที่บาดเจ็บ

"เจ็บ......เจ็บจะตายแล้ว......"

เธอพูดพึมพำออกมาคำหนึ่ง แล้วก็พลิกตัวอีก

วายุทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เกรงว่าอีกเดี๋ยวเธอก็จะกดทับแขนที่บาดเจ็บไว้อีก ก็ลุกขึ้นไปเอนนอนข้างกายของเธอ โอบกอดเธอเข้ามาในอ้อมแขน ดูแลเธออย่างระมัดระวัง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอทำร้ายตัวเองอีก

อิงแอบในอ้อมแขนของเขา ลมหายใจที่คุ้นเคยรดเข้ามาที่ใบหน้าทำให้มณิการู้สึกอุ่นใจเป็นพิเศษ ถูๆ อยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว มือที่บาดเจ็บโอบรอบเอวของเขาไว้ ขาก็อยู่บนขาของเขา นอนหลับอย่างสบายแล้ว

เธอกลับว่าสบายอย่างมาก แต่คนที่อนาถก็คือวายุ

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้กดทับแขนของเธอที่บาดเจ็บ มือซ้ายของวายุรองอยู่ที่หลังของเธอตลอด อิงแอบอยู่ข้างกายเธอ ไม่กล้าที่จะขยับเลย

จนกระทั่งไข้เธอลดแล้ว ก็เป็นเวลาหกโมงเช้าแล้ว

วายุที่แข็งทื่อและชาไปทั้งตัวถึงจะลุกขึ้นยืนแล้ว ขยับเขยื้อนกระดูกครู่หนึ่ง ร่างกายถึงจะไม่เกิดอาการชาอีก

"ทำไมคุณถึงตื่นเช้าขนาดนี้?"

ไม่นาน มณิกาที่อยู่บนเตียงนอนก็ตื่นแล้ว

เธอนอนบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง เห็นวายุเดินไปเดินมาอยู่ในห้องผู้ป่วย "คุณไม่นอนเหรอ?"

"เสียงดังจนทำให้คุณตื่นแล้วหรือเปล่า?"

น้ำเสียงของวายุอ่อนโยนมาก เหมือนไม่มีความดุเดือดรุนแรงของเมื่อวานเลย

มณิกาส่ายๆ หน้าแล้ว "เปล่า ปกติแล้วฉันก็ตื่นประมาณหกโมงครึ่งทุกวัน"

"เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีหน่อยแล้วยัง?"

ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามาตรงหน้าของเธอ ยกมือขึ้นทาบที่หน้าผากของเธอ เห็นว่าไม่มีไข้แล้ว เขาถึงจะหายห่วง

"เมื่อคืนฉันมีไข้เหรอ?"

"มีไข้ต่ำๆ เท่านั้นเอง"

"อ๋อ"

มณิกาตอบกลับไปคำหนึ่ง มองไปที่เขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน "วายุ?"

"หืม?"

ผู้ชายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน นั่งอยู่ที่เก้าอี้เฝ้าคนไข้ข้างเตียง ใบหน้าที่เยือกเย็นราวกับว่าถูกหลอมละลายด้วยแดดในเดือนมีนาคม อ่อนโยนราวกับน้ำ

"แม้ว่าที่คุณทำดีกับฉัน ล้วนเป็นเพราะว่านายหญิงเนตร แต่ว่าฉันก็ควรที่จะขอบคุณคุณอยู่ดี"

ไม่ว่าวายุจะหลอกใช้ผลประโยชน์จากเธอก็ดี ห่วงใยแบบจอมปลอมก็ช่างเถอะ

แต่เขาช่วยชีวิตเธอไว้อย่างแท้จริง และก็ดูแลเธอทั้งคืนจริงๆ

มณิกาซาบซึ้งใจอย่างมาก

สำหรับเขา ก็ไม่ได้เกลียดชังเหมือนเมื่อก่อนไปโดยปริยาย

ส่วนหนี้ก้อนนั้นที่ผู้ชายเลวๆ คนนี้หลับนอนกับเธอในตอนเริ่มแรก ในตอนนี้ก็ยกเลิกหมดแล้ว

ขอเพียงแค่เขาไม่แตะต้องเธออีก ล้วนแต่สามารถแปรเปลี่ยนให้เป็นเมฆหมอก ลืมมันไปตอนนี้เลย

คำพูดของเธอ ไม่พูดยังจะดีกว่า

ได้ยินเข้าไปในรูหูของวายุ ไม่น่าฟังเป็นพิเศษ

แต่สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงผู้หญิงตัวน้อยๆ "อยากจะกินอะไร?"

"นอนมาทั้งคืนแล้ว ฉันอยากลงไปเดินข้างล่างกับคุณด้วย"

"ไม่ได้ หมอก็บอกแล้วนะ คุณต้องพักผ่อนให้เยอะๆ "

"ก็ได้ งั้นคุณซื้อโจ๊กมาให้ฉันหน่อยแล้วกัน โจ๊กเหมือนเมื่อวานนะ"

"คุณชอบกินโจ๊กมาก?"

"ใช่ไง ฉันชอบกินโจ๊กมาก และก็ชอบกินข้าวด้วย และก็ไม่ชอบกินพวกบะหมี่ "

มณิกายิ้มเล็กน้อยแล้ว แต่เพราะว่าสีหน้าซีดขาวมากเกินไป ในทางตรงกันข้ามทำให้เกิดความรู้สึกที่อ่อนแออย่างมาก ทำให้คนเป็นห่วง

"หลังจากกลับบ้าน ผมจะต้มโจ๊กให้คุณทาน"

"ฮ่าๆ ได้สิ คุณทำเป็นแค่โจ๊ก ฉันชอบกินโจ๊กมาก ดีมากเลย"

มณิกาพูดพึมพำ พูดไปแล้ว จู่ๆ เธอก็ส่ายหน้าอีกครั้ง "ช่างมันเถอะ โจ๊กของคุณแพงเกินไป ชุดละสามร้อยเลย ฉันไม่กินดีกว่านะ"

แม่งเอ๊ย ขับรถส่งอาหารเดลิเวอรี่ทั้งวันเหนื่อยอย่างกับสุนัข ก็แค่สามร้อย

วายุต้มโจ๊กเป็นอาหารเช้าให้ก็สามร้อยหยวน เธอไม่มีเงินหรอกนะ!

"คุณทำตัวดี ผมพิจารณาไม่คิดเงินแล้วกัน"