คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 118

"ฉึก......"

"ไอ้หยา นี่เป็นอะไรเหรอ?" นายหญิงเนตรเป็นห่วง

มณิกาเพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง ก็พูดโกหกว่าตัวเองหกล้มแล้ว แขนไปขูดบนหินที่แหลมคม บาดเป็นแผลแล้ว

นายหญิงเนตรรักและเอ็นดูอย่างมาก ดึงเธอมานั่งตรงโซฟา พูดคุย

"หนูเป็นเด็กผู้หญิงนะ ต้องระวังตัวหน่อย ไม่ใช่ว่าถึงตอนนั้นทิ้งรอยแผลเป็นไว้ก็ไม่สวยงามแล้ว" นายหญิงเนตรตบๆ ที่มือของเธอเบาๆ พูดชี้แนะให้คำแนะนำ

"คุณย่าวางใจได้ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร"

มณิกายิ้มเล็กน้อย

นายหญิงเนตรพูดคุยเรื่องในชีวิตประจำวันทั่วไปกับมณิกา พูดไปเรื่อยเปื่อย

"ผ่านช่วงนี้ไป ย่าจะไปหนูไปเจอคนๆ หนึ่ง"

"ใครคะ?"

"อาชายเจ็ดของวายุ อีกสองสามวันเขาก็กลับมาจากเมืองนอกแล้ว ถึงตอนนั้นพวกหนูก็ต้องรู้จักกันให้ดีๆ หน่อย ถึงอย่างไรก็เป็นอาชายเจ็ดของหนู"

นายหญิงเนตรเอ่ยถึงลูกชายคนที่เจ็ดของตระกูลเดชากุล พูดอีกว่า : "น้องเจ็ดอายุมากกว่าวายุไม่กี่ปี แต่ว่ามีหัวคิดทางธุรกิจอย่างมาก ถึงตอนนั้นย่าพิจารณาจะให้แกไปเรียนรู้ประสบการณ์มากมายกับเขาหน่อย"

"ห่ะ?เรียนรู้ประสบการณ์มากมายกับ......กับอา......อาชายเจ็ด?" มณิกาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

มณิกาค่อนข้างกระหายน้ำเล็กน้อยหยิบน้ำอุ่นที่วางจนเย็นๆ บนโต๊ะขึ้นมา ดื่มไปอึกหนึ่งแล้ว

ข้างหู เสียงของนายหญิงเนตรดังขึ้นมาอีกครั้ง "น้องเจ็ดเป็นคนสุขุม หน้าตาก็หล่อเหลา แถมยังเป็นโสด ในเมื่อหนูไม่สามารถคบหากับวายุได้ แต่ฉันคิดอยากจะแนะนำหนูให้น้องเจ็ดได้รู้จักหน่อย"

"ฟู่......แค๊กๆๆๆ ......"

มณิกาที่กำลังดื่มน้ำอยู่ถูกคำพูดของนายหญิงเนตรทำให้ตกใจจนพ่นน้ำออกมาจากปากแล้ว ไอออกมา

นายหญิงเนตรรีบดึงกระดาษมาให้เธอสามสี่แผ่นแล้วทันที พูดเรื่อยเปื่อยว่า : "อายุกว่าเท่าไหร่แล้ว ดื่มน้ำยังสำลักอีก"

"แค๊กๆๆๆ ......ฉัน......แค๊กๆ ......ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร"

มณิกาหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากแล้ว โบกไม้โบกมืออย่างต่อเนื่อง "ฉันไม่เป็นไร คุณย่า เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?"

"ก่อนหน้านี้ก็พูดกับหนูแล้ว จะต้องแนะนำเรื่องการแต่งงานที่ดีให้กับหนู นี่น้องเจ็ดก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ จะได้แนะนำให้แกสองคนได้รู้จักกันพอดีเลย"

นายหญิงเนตรพูดแนะนำให้มณิกา

ในเวลานี้ มณิกาเข้าใจความหมายของนายหญิงเนตรอย่างถ่องแท้แล้ว

คาดการณ์ว่า นายหญิงเนตรค่อนข้างที่จะชอบเธอ และแม้ว่าเธอจะคบหากับวายุที่มีข้อตกลงของการแต่งงานไม่ได้ แต่กลับว่าไม่ได้เป็นอุปสรรคที่เธอจะนัด‘ดูตัว’กับลูกชายคนที่เจ็ดของตระกูลเดชากุล!

นี่ถ้าหากสำเร็จแล้ว เธอก็เป็นน้าสะใภ้ของ......วายุ?

คุณพระช่วย คิดไม่ละเอียดรอบคอบไปหน่อยหรือเปล่า

"คุณย่า ไม่ได้ๆ ฉันจะคู่ควรได้ยังไงกันล่ะคะ ช่างมันเถอะนะ"

มณิกาปฏิเสธทันควัน

"ช่างมันเถอะอะไรกันล่ะ?ย่าบอกว่าได้ ก็คือได้ เรื่องนี้ เอาตามนี้แหละ"

นายหญิงเนตรไม่ให้โอกาสมณิกาได้ปฏิเสธเลย ตัดสินใจเรื่องนี้เลย

แม้ว่ามณิกาค่อนข้างที่จะจนใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

วันนี้ มณิกาอยู่กับนายหญิงเนตรตลอด และวายุกลับว่าไม่ปรากฏตัวออกมาอีก

หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ นภัทรถึงได้พามณิกากลับมาส่งที่คอนโดคลับดิมไลท์แล้ว

หลังจากที่ลงจากรถ มณิกาก็โทรศัพท์หาพ่อแม่บุญธรรมที่โรงจอดรถใต้ดินแล้ว พูดสอบถาม เห็นว่าพวกเขาปลอดภัยไม่เป็นอะไรก็วางใจแล้ว

กลับมาถึงคอนโด วายุกลับว่าไม่อยู่

คืนนี้ เขายังไม่กลับมา

มณิกายังคงนอนดึกเช่นเคย ตื่นขึ้นในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ล้างหน้าแปรงฟัน เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปรับประทานอาหารแล้ว

รอจนกระทั่ง10:00เช้า เธอไปที่โรงจำนำแล้ว

"สวัสดีค่ะ ฉันต้องการจำนำของสิ่งหนึ่ง"

มณิกายื่นแหวนออกไปให้คนของโรงรับจำนำแล้ว

ผู้ชายที่เคาร์เตอร์รับแหวนมา ดูไปพลาง พร้อมพูดถามไปพลางว่า : "มีใบเสร็จซื้อแหวนไหมครับ"

"ไม่มีนะ"

หนึ่งแสนเหรอ?

มณิกาตกตะลึงในตอนนั้น

จำนวนเต็มของเธอคือหนึ่งหมื่น อีกฝ่ายให้มาหนึ่งแสน

มณิการู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ ครุ่นคิดว่าแหวนนี้แพงหรือเปล่า?

คนในโรงรับจำนำสองคนต่างก็เคยดูแหวนมาก่อน ไม่มีทางมีปัญหาหรอก

สุดท้ายมณิกาก็พูดแค่ว่า: "ช่างเถอะ เถ้าแก่ ฉันไม่ขายแล้ว เอาคืนฉันเถอะ"

เธอต้องการของคืนจากเถ้าแก่ นำแหวนไปหาเหนือเมฆที่บริษัทรุ่งเรืองภพ

ในห้องทำงานของประธานบริษัท มณิกาผลักประตูเข้าไป เห็นเหนือเมฆกำลังหมกมุ่นอยู่กับงาน "เฮ้ย พี่รอง ฉันกลับมาแล้ว"

เธอเคาะประตู และพูดตะโกน

เหนือเมฆเงยหน้า มองมณิกาก็ลุกขึ้นยืน "ณิกา คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เอ่อ......วันนี้ วันนี้เพิ่งกลับมา"

มณิกากลัวว่าถ้าบอกว่ากลับมาเมื่อวาน เหนือเมฆก็จะถามว่าทำไมเธอไม่โทรหาเขา

"ผมบอกแล้วไงว่าจัดการเรื่องสุดท้ายเสร็จ จะไปรับคุณที่โรงพยาบาลกลับมา คิดไม่ถึงว่าคุณจะกลับมาเองซะแล้ว" เหนือเมฆเดินไปตรงหน้าเธอ ยกมือขวาของเธอและถามว่า: "รู้สึกยังไงบ้าง?"

"ดีมากแล้ว แค่เจ็บนิดหน่อย"

มณิกายิ้ม จากนั้นก็หยิบแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ "นี่ ของสิ่งนี้ฉันคืนคุณ"

เห็นเธอหยิบแหวนมา เหนือเมฆก็ขมวดคิ้ว "บอกว่าจะเอาไปขายไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเอามาคืนผมล่ะ?"

มณิกามองลงไปที่แหวนที่ส่องแสงดาวระยิบระยับในมือของเธอ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และบอกเหตุผลว่า "ก็ขายไม่ออกไง?"

บนนี้สลักชื่อฉันไว้ด้วย ฉันไปโรงรับจำนำแห่งหนึ่ง เขาก็ไม่ต้องการ"

ของมีค่า มณิกาไม่อยากรับ ดังนั้นเธอจึงยัดแหวนใส่ในมือของเหนือเมฆแล้ว

เหนือเมฆก้มหน้ามองแหวนในมือของเขา คิดอยู่ครู่หนึ่ง และเก็บมา "ในเมื่อคนเขาไม่รับ ผมเก็บไว้เองละกัน"

เขาเปิดลิ้นชักออกมา และโยนแหวนตามอำเภอใจ แกล้งทำเป็นไม่สนใจ