คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 125

ภายใต้ความร้อนใจนั้นมณิกาก็ยกมือขึ้นมาผลักวายุ และเพราะว่ามือที่ใช้เป็นมือขวา พอใช้แรงมากเกินไปก็เจ็บจนหายใจออกติดๆกัน "โอ้ย...... โอ้ย......"

พอรู้สึกถึงความผิดปกติ วายุก็ปล่อยมือเธอออก จากนั้นก็ไฟในห้องดูหนังขึ้นมา ถึงพบว่าที่แขนเสื้อของมณิกาได้เกิดรอยเลือดแดงๆ ขึ้นมาแล้ว

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นตกใจเล็กน้อย และขมวดคิ้วขึ้น แววตาที่สับสนมองไปทางเธอ "ขอโทษ"

เขาเป็นฝ่ายขอโทษก่อน ทำให้มณิการู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาที่สูงส่ง มีวันหนึ่งจะเป็นฝ่ายมาขอโทษเธอก่อนได้

และแล้ว ไม่รอให้มณิกาตั้งสติกลับมาได้ วายุก็ได้เอาโทรศัพท์มากดออกจากโหมดแชร์หน้าจอ แล้วก็ปิดภาพที่ไม่เหมาะสมกับเด็กไปแล้ว จากนั้นก็จูงมือของเธอขึ้นมา "มานี่ เดี๋ยวผมทำแผลให้คุณสักหน่อย"

มณิกาหงุดหงิดไม่หยุด แล้วก็สะบัดมือเขาออกทีหนึ่ง "ฉันจัดการเองได้"

เธอกระทืบเท้าไป เดินออกจากห้องดูหนังไปอย่างโกรธเคือง แล้วหากล่องพยาบาลในห้องรับแขกมา แล้วเริ่มจัดการกับบาดแผลที่ฉีกขาด

วายุเดินออกมาจากห้องดูหนัง จ้องมองดูเธอที่นั่งอยู่บนโซฟา ใช้มือซ้ายเก้งๆ ก้างๆ แกะผ้าพันแผลที่แขนข้างขวาอยู่ ในใจก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา

เขาเดินมาถึงข้างกายเธอ แล้วนั่งลง ยื่นมือไปจับมือขวาของเธอเอาไว้ แล้วก็ช่วยแกะผ้าพันแผลที่แขนออกให้เธอ

"ฉันทำเองได้ คุณปล่อย......"

"อย่าขยับ!"

มณิกาขัดขืนขึ้น แต่วายุกลับหึเสียงเบาๆ คำหนึ่ง เธอก็รีบสงบเสงี่ยมลงมาทันที แล้วปล่อยให้ชายหนุ่มช่วยเช็ดเลือดที่บาดแผลออกให้เธอ แล้วใส่ยา และพันแผล

การกระทำของเขาดูชำนาญ ทำครั้งเดียวก็เสร็จเลย

ตลอดทั้งช่วงเวลา มณิกาสงบนิ่งเป็นอย่างมากและจดจ้องอยู่ที่วายุที่ตั้งใจทำมากๆ จนกระทั่งเขาพันแผลใหม่เสร็จสิ้น เธอถึงได้พูดขึ้นว่า "ดึกมากแล้ว ฉันไปนอนแล้วนะ"

เธอลุกยืนขึ้น แล้วกลับห้องไปอย่างโกรธเคือง แล้วก็ปิดประตูดังปังทีหนึ่ง

วายุที่นั่งอยู่บนโซฟากำผ้าพันแผลที่อยู่ในมือแน่น แล้วจ้องมองไปที่ประตูห้องที่ปิดสนิทอยู่ ความรู้สึกก็สับสนวุ่นวายจนถึงขีดสุด

ค่ำคืนนี้ มณิกาไม่ได้ออกมาดูทีวีเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้ว แต่กลับไปนอนอยู่ในห้องนอนโดยตรงเลย

จนถึงเช้าวันที่สอง วายุตื่นนอนมาช่วยต้มโจ๊กให้เธอเหมือนเช่นทุกวัน จนกระทั่งถึงเจ็ดโมงแล้วก็ยังไม่เห็นมณิกาออกมา เขาก็ไปเคาะประตูห้องของมณิกาเล็กน้อย แต่ไม่มีคนตอบกลับ

วายุผลักประตูห้องเปิดออก แล้วก็พบว่าห้องนอนว่างเปล่าไม่เหลือใคร

เธอ หายไปแล้ว

ชายหนุ่มที่อยู่หน้าประตูนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรหามณิกา

สายโทรเข้าครั้งแรก เธอไม่ได้รับ พอโทรเข้าครั้งที่สอง เธอถึงได้กดรับสาย

"มีธุระอะไร?"

"คุณอยู่ไหน?"

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่กลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ทิวกาลอีก คุณเองก็ไม่ต้องมายุ่งว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ลาก่อนค่ะ"

มณิกากดวางสายไปเลย แล้วก็ไม่ได้พูดไร้สาระอะไรมากมายกับวายุ

ตอนแรกนึกว่านายหญิงเนตรยอมรับเธอเป็นหลานสาวบุญธรรมแล้ว วายุก็จะสำรวมต่อเธอบ้าง แต่ว่ายังไงเธอก็ประเมินผู้ชายคนนั้นที่เลวทรามยิ่งกว่าเดรัจฉานสูงเกินไป

เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนลวนลามอีกครั้งนั้น เธอก็ยังเลือกที่จะออกมาเช่าห้องอยู่ดีกว่า

ช่วงสายวันนี้ มณิกาลางานกับเหนือเมฆ แล้วก็หาอพาร์ทเม้นท์เล็กๆ ที่มีหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องรับแขกจากในอินเทอร์เน็ต ค่าเช่าเดือนละสองพัน เธอจ่ายค่าเช่าไปปีหนึ่ง แล้วก็ซื้อข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันไปนิดหน่อย

เงินพวกนี้ เป็นเงินก้อนที่วิไลพัณณ์โอนมาให้เธอ เวลาครึ่งวันเช่าบ้านและซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันไป ก็ใช้ไปพอประมาณแล้ว

พอทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลาช่วงสายสิบโมงแล้ว

เธอนอนลงบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างเหน็ดเหนื่อย เหนื่อยจนไม่ขยับเขยื้อนไปนาน

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง......

เสียงโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะดังขึ้นมา

มณิกาเหล่ตามองหน้าจอโทรศัพท์ทีหนึ่ง บนนั้นมีเบอร์แปลกหน้าพรวนหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่

เธอเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย "สวัสดีค่ะ ใครคะ?"

"ไม่ทราบว่าคุณคือ คุณมณิกาหรือเปล่าคะ?" อีกฝั่งของปลายสาย เป็นเสียงของเด็กสาวดังขึ้นมา ฟังดูคุ้นหูเล็กน้อย

"ใช่ ฉันเอง"