คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 138

"เปล่า"

วายุคว้าแก้วพลาสติกในมือออกเธอ แล้วหันหลังออกจากห้องหนังสือทันที

เขากลับมาอาบน้ำที่ห้องนอน และเตรียมตัวพักผ่อน แต่ก็ยังคงเป็นห่วงมณิกาเล็กน้อย กลัวว่าหญิงสาวซื่อบื้อคนนั้นจะนอนหลับอยู่ในห้องหนังสือ

เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ หลังจากที่เขาสวมชุดนอนแล้วมายังบริเวณหน้าประตู มณิกานอนฟุบอยู่บนโต๊ะจริงๆ

วายุเดินมายังเบื้องหน้าของเธอ อุ้มเธอกลับมายังห้องนอนของตนเอง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น เขาหยิบผ้าห่มมาผืนหนึ่ง ห่มให้กับเธอ

อากาศเริ่มเย็นแล้ว ตอนกลางคืนนอนไม่ห่มผ้าจะป่วยได้ง่าย

เมื่อเห็นเธอนอนหลับลึก เกมส์ในคอมพิวเตอร์ก็ยังเปิดอยู่หน้าเดิม เธอใส่หูฟัง นอนหลับอยู่บนโต๊ะ แม้ว่าเสียงจะดังขนาดไหน ไม่สามารถปลุกเธอให้ตื่นได้

วายุปิดคอมพิวเตอร์ ประคองเธอพิงกับเก้าอี้ผู้บริหาร พลางกดปรับระดับเก้าอี้ให้เก้าอี้เอียงไปข้างหลังสี่สิบห้าองศา ทำให้คนนอนได้พอดี

แม้ว่านอนที่นี่ได้จะไม่ค่อยสบายนัก แต่วายุก็รู้ว่า หลังจากที่เธอกลับไปยังเมืองจันทราแล้ว ก็คงไม่มีใครสามารถดูแลเธอทุกวันได้ เรื่องบางเรื่องเธอจำเป็นต้องปรับตัวด้วยตนเอง

มองดูหญิงสาวที่นอนหลับลึก สิ่งที่เธอกำลังฝันอยู่คงเป็นเรื่องสำคัญที่อยู่ในใจของเธอ หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความกังวล คิ้วของเขาผนวกผูกกันเล็กน้อย

วายุนั่งยองๆ อยู่เบื้องหน้าเธอ ยื่นมือออกไปสัมผัสแก้มของเธอ พลางแยกคิ้วของเขาออกทั้งสองข้างให้ราบเรียบ

ไม่นาน ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากห้องหนังสือพลางปิดไฟ

วันถัดมา มณิกาตื่นขึ้นมา เมื่อเดินไปยังห้องรับแขกก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยลอยมา

ดวงตาของเธอเป็นประกาย เดินเข้ามายังห้องครัว ที่แท้วายุก็กำลังทำโจ๊กอยู่"อรุณสวัสดิ์ วันนี้ทำโจ๊กอะไรเหรอคะ?"

หนุ่มหล่อในเสื้อเชิ้ตสีดำ ผมทรงโมฮอก สีหน้าสดชื่น ด้านหน้าสวมใส่ผ้ากันเปื้อนลายตารางหมากฮอด ดูไม่ค่อยคุ้นตานัก แต่กลับให้ความรู้สึกติดดินเป็นอย่างมาก

"โจ๊กกุ้งครับ"

วายุพูดกับเธออย่างอ่อนโยน

"หอมก็หอมอยู่ค่ะ ว่าแต่คุณ......"

มณิกาลูบที่จมูก ยิ้มอย่างเจื่อนๆ "ทำไมคุณทำแต่โจ๊ก คุณทำอย่างอื่นไม่เป็นเหรอคะ?"

"เพราะว่า ไม่อยาก"

"เห้อ ทำไม่เป็นก็คือไม่เป็น จะมาพูดทำไมว่าไม่อยาก "

มณิกาเบ้ปาก ยิ้มกว้างให้กับเขา"ฉันไปแปรงฟันก่อนนะคะ"

"ไปเถอะ"

เขารับคำ และมองเห็นมณิกากระโดดโลดเต้นออกจากห้องครัว กลับเข้ามายังห้องนอน

เธอที่อายุยังไม่มาก ก็ควรที่จะได้ใช้ชีวิต กระฉับกระเฉง มีชีวิตอย่างผ่อนคลายและซื่อตรง

สิบกว่านาทีต่อมา นิอรและมณิกาก็นั่งรอรับประทานอาหารอยู่ที่ห้องอาหาร

วายุใช้ถานรองยกโจ๊กออกมาเสิร์ฟสองถ้วย พลางวางไว้บนโต๊ะ ถ้วยหนึ่งวางไว้เบื้องหน้าของมณิกา อีกถ้วยหนึ่งวางไว้เบื้องหน้าของตนเอง

มณิกางงงวย ลืมตามองเขา"ของนิอรล่ะ?"

"ผมทำแค่สองถ้วย"

วายุไม่แยแสนิอร ทำราวกับเธอไม่มีตัวตน

สถานการณ์เช่นนี้ทำให้นิอรกระอักกระอ่วนใจ เธอส่ายหน้า"ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณกินกันเถอะ ฉันออกไปซื้ออาหารเช้ากินเองก็ได้ค่ะ"

"ก็ดี"

"ซื้ออะไรกัน ที่บ้านก็มี สิ้นเปลืองเปล่าๆ "

เมื่อวายุพูดจบ มณิกาจึงพูดกับนิอรหนึ่งประโยค และยื่นอาหารเช้าของวายุวางไว้เบื้องหน้าของเธอ"ลองชิมดู อร่อยมากเลย"

"อึม......นี่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ต้องหรอกค่ะ"