คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 16

เธอก็ถูกวายุจับแขนไว้หมับ แล้วพาเธอเข้าไปในห้องเล็กๆ ภายในห้องนี้

ห้องชั้นสามของคลับดิมไลท์เป็นห้องวีไอพีทั้งหมด และทุกห้องก็จะมีห้องเล็กๆ แบบนี้อยู่ด้วย เพื่อให้ 'ความสะดวก' แก่ผู้มาใช้บริการ

ปัง----

ประตูห้องถูกปิดลงเสียงดัง เธอถูกวายุขว้างลงไปบนเตียง

มณิกาใจเต้นตึกตักรัวๆ จนแทบจะกระเด็นออกมา "วายุ นายจะทำอะไรน่ะ? ตอนนี้เป็นสังคมกฎหมาย ถ้านายคิดจะทำอะไรไม่ดีล่ะก็ ฉันจะแจ้งความจับนายแน่"

เธอพูดเตือนวายุ มือเล็กๆ ของเธอก็แอบหยิบเครื่องรับส่งวิทยุ ไม่รอเธอได้พูดต่อ ก็รู้สึกเหมือนของที่ควานหานั้นหายไปแล้ว เครื่องรับส่งวิทยุถูกวายุแย่งไป เขาฟาดลงไปบนพื้นอย่างแรง จนเครื่องรับส่งวิทยุนั้นแตกละเอียด

เห็นความเยือกเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวชายหนุ่ม มณิกาก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา "นาย นาย นายจะทำอะไรน่ะ?"

มณิกาเพิ่งพูดจบ ชายหนุ่มก็คร่อมตัวเธอไว้ จากนั้นก็รีบแย่งกระบองไฟฟ้าเธอแล้วก็ขว้างลงไปข้างๆ

"ไหนว่าเหงาไง ฉันจะเติมเต็มให้เธอเอง"

ต่อมา ก็ได้ยิน 'แควก' ยูนิฟอร์มยามฤดูร้อนสีดำผ้าบางของเธอถูกเขาฉีกออกอย่างง่ายดาย

มณิกาอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เสื้อตัวนี้คุณภาพแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

"วายุ นายใจเย็นก่อนนะ ใจเย็นก่อนสิ"

เธอชี้ไปที่ใบหน้าตัวเอง "นายดูสิ ฉันขี้เหร่ขนาดนี้ นายจะทำลงได้ยังไง? ถ้าวันนี้นายอยากทำ เดี๋ยวฉันไปเรียกสาวสวยมาให้นายนะ เอาที่แบบสวยๆ อึ๋มๆ ให้นายเลือกได้ตามใจชอบเลย......"

ชายหนุ่มมองดูผิวหน้าดำคล้ำ คิ้วเข็มและหนา ใบหน้าก็ยังมีฝาของเธอ ก็อดไม่ได้ขมวดคิ้ว "ขี้เหร่จริงด้วย"

เขาคิดว่าเจอหญิงงามมานับไม่ถ้วน แม้จะแก้ผ้าต่อหน้าเขา เขาก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลย

แต่พอเขานึกถึงมณิกาที่คลอเคลียกับเหนือเมฆ ในสมองก็มีเสียงครวญครางในคืนนั้นของเธอขึ้นมาในสมอง เขาอดไม่ได้อยากจะ 'ลงโทษ' เธอหนักๆ

"ใช่ๆๆ ฉันขี้เหร่ขนาดนี้ จะทำให้นายอยากอ้วกเปล่าๆ ฉันไปหาสาวสวยมาให้นายยังจะดีกว่านะ"

มณิกายิ้ม เตรียมจะลุกขึ้น แต่ตอนนี้เองชายหนุ่มกลับเอาชุดสีดำที่เพิ่งฉีกขาดเมื่อกี้ปิดหน้าเธอไว้ "ไม่เห็นแล้ว ก็ไม่คลื่นไส้แล้วล่ะ"

มณิกา: "......"

นี่มันคืออะไรกัน?

"นี่......วายุ นายอย่าทำแบบนี้นะ......"

เธอจะบ้าตายอยู่แล้วนะ เธอขัดขืนไม่หยุด แต่สุดท้ายเธอก็ขัดขืนวายุไม่ได้อยู่ดี

แม้เธอจะต่อสู้เก่งแค่ไหน แต่เธอกลับไม่มีแรงโต้ตอบเขาเลยสักนิด

เสียง 'แควก' ดังขึ้นอีกครั้ง แผ่นหลังของเธอเย็นวูบวาบ ภายใต้การขัดขืนนั้น ท้ายที่สุดเขาก็ยังชนะเธออยู่ดี

มณิกาที่เมื่อกี้ยังอวดดี ทันใดนั้นก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา เธอสะอื้นตัวสั่นและกระตุกเบาๆ พร้อมกับคำพูดด่าทอ: "วายุ นายมันสารเลว มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน......อ่าห์......ฉันยังไม่เคยมีแฟน......ยังไม่เคยแต่งงานเลยนะ......อืมมม...ซี้ดด..."

"สารเลว คนกาก......"

"วายุ ฉันเกลียดนาย......"

มณิกาขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์ เธอจึงด่าผู้ชายทั้งน้ำตา แต่คำ 'ด่า' ของเธอ กลับทำให้ฮอร์โมนเพศชายของเขาพลุ่งพล่านมากขึ้น เขารู้สึกเพลิดเพลินและได้อารมณ์มากขึ้นกว่าเดิม

แต่ความรู้สึกสนุกและสะใจกลับไม่ได้ทำให้วายุลืมตัว เขารู้ว่ามณิกากำลังตั้งครรภ์สองเดือน เขาไม่กล้าทำแรงมากนัก

หลังจากเสร็จเรื่อง เขาก็ขยับเข้าไปกระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า: "จำไว้ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงที่ฉันไม่เอาแล้ว คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องเช่นกัน!"

เขาปล่อยมือเธอออกไป

ตอนนั้นเอง มณิกาก็ดึงเสื้อที่ปิดหน้าตัวเองออก เธอมองค้อนเขาด้วยน้ำตา จากนั้นก็ฟาดไปที่หน้าเขาแรงๆ "วายุ นายมันเป็นคนเลว!"

ผู้ชายบ้าโรคจิต มีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้กัน?

ถ้าครั้งก่อนเป็นเพราะยา งั้นวันนี้มันเพราะอะไรกันล่ะ?

เพราะยังไงมณิกาก็เคยฝึกเทควันโดมา เธอตบลงไปบนใบหน้าของวายุอย่างแรง เขาก็ต้องเจ็บจี๊ดบ้างล่ะ

หน้าเขาหันไปทางอื่น เส้นผมบนหน้าผากยุ่งเหยิง ปกปิดความเยือกเย็นระหว่างคิ้วของเขาไว้

นัยน์ตาสีดำหรี่ตาลง ดวงตาที่คมกริบกำลังจ้องมองมณิกาอยู่ ในตอนนั้นเอง ดวงตาเยือกเย็นของเขาเหมือนกำลังจะฆ่าเธอเสียตอนนั้น