คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 17

กลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว มณิกาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็เทน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว แล้วกินยาเข้าไป

อุบัติเหตุครั้งก่อน ทำให้เธอตั้งครรภ์โดยไม่ตั้งใจ ครั้งนี้ เธอจะทำผิดพลาดเหมือนครั้งก่อนไม่ได้

แต่วายุสารเลวนั่น เขามันเลวยิ่งกว่าสัตว์นรกอีก

หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว มณิกาก็นอนอยู่บนเตียงแล้วเล่นโทรศัพท์ สักพักก็ถึงหลับไปช้าๆ

เช้าวันที่สอง เธอตื่นนอนเช้ามาก เธอต้มโจ๊กและทำผัดผัก เอาทุกอย่างใส่กล่องแล้ว ก็ขับจักรยานไฟฟ้าไปโรงพยาบาลเกื้อกูลทันที

วันปกติ เธอไปส่งกับข้าวให้แม่บุญธรรมได้แค่ตอนเที่ยงกับตอนเย็น แต่ช่วงนี้เธอเลิกงานเที่ยงคืน จึงมีเวลาว่างมาส่งอาหารเช้าให้แม่บุญธรรม

เธอขับจักรยานไฟฟ้า ถือกล่องกับข้าวไปโรงพยาบาลเกื้อกูล

พอเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย แม่บุญธรรมที่สวมเสื้อสีน้ำเงินลายดอกไม้และกางเกงสีดำ กำลังเช็ดหน้าให้พ่อบุญธรรมอยู่

แม่บุญธรรมผมขาวทั้งหัว กาลเวลาทิ้งร่องรอยไว้บนใบหน้าของเธออย่างไร้ความปรานี ใบหน้าของเธอมีตีนกาที่เห็นได้ชัดเจน

"เห้อ ตาแก่เอ๊ย เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมา? เอาแต่นอนสบายอยู่แบบนี้ ไม่สงสารลูกสาวของเราเหรอ ทุกวันต้องตากลมตากฝน นอกจากทำงานแล้ว ก็ยังมาส่งอาหารให้ฉันอีก ฉันเห็นแล้วก็สงสารจะตายอยู่แล้ว"

แม่บุญธรรมบุษบาเช็ดหน้าให้พ่อเลี้ยงวศินไปด้วย และพูดพึมพำไปด้วย

มณิกาได้ยินแล้วก็รู้สึกแสบจมูก แต่เธอก็ฝืนยิ้มแล้วเดินเข้าไป "แม่คะ สงสารอะไรกัน หนูว่างจะตายไป มากินข้าวกันเถอะค่ะ"

เธอเอากระบอกฉนวนวางไว้บนโต๊ะ เอาผ้าเช็ดหน้ามาจากมือแม่บุญธรรม แล้วยกกะละมังไปที่ห้องน้ำ

"ณิกา ต่อไปไม่ต้องมาส่งข้าวให้แม่แล้วก็ได้ แม่กินหมั่นโถวลูกเดียวก็อิ่มแล้วล่ะ"

โรงพยาบาลเกื้อกูลเป็นโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง รอบข้างก็มีแต่ร้านอาหารแพงๆ และบุษบาก็กินหมั่นโถวทั้งสามมื้อเพื่อประหยัดเงิน

มณิกาไม่อยากให้แม่ตัวเองต้องลำบาก

"แม่คะ รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด"

มณิกาเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอยิ้มร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ช่วงนี้พ่อเป็นยังไงบ้างคะ?"

"นิ้วมือเขาขยับได้บ้างแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่น่ะสิ เห้อ......"

บุษบาถอนหายใจ เธอเปิดฝากระบอกฉนวน แล้วตักโจ๊กขึ้นมากิน

มณิกาก็ไม่อยู่เฉย เธอไปนั่งข้างเตียงและเริ่มนวดให้วศินทันที

"ตอนนี้พ่อของลูกก็เริ่มมีการตอบสนองแล้ว แม่คิดว่าสองวันนี้ว่าจะพาเขากลับไปรักษาตัวที่บ้านต่อ"

กินข้าวได้สักพัก บุษบาก็มองไปที่มณิกา "ดูใบหน้าของลูกสิ เมื่อก่อนเป็นเด็กสาวที่สวยมาก แต่กลับต้องมาแต่งหน้าให้ขี้เหร่ เพื่อรักษาพ่อตัวเอง แถมยังต้องคอยดูสีหน้าพวกคนตระกูลธนัตถ์โชตินั่นอีก แม่ แม่......สงสารลูกจริงๆ "

แม้จะย้ายมาโรงพยาบาลเกื้อกูลแล้ว แต่พ่อแม่บุญธรรมยังคิดว่านี่คือโรงพยาบาลในเครือของคนตระกูลธนัตถ์โชติอยู่

"ลูกแต่งแบบนี้ แล้วจะหาแฟนได้ยังไงกัน?"

สุดท้าย บุษบาก็พูดเสริมไปอีกคำ เธอสะอื้นจนขอบตาแดงก่ำ

"โธ่ แม่คะ ทำไมถึงชอบพูดเรื่องนี้อยู่เรื่อยเลย หนูบอกหลายครั้งแล้วไงคะ คนตระกูลธนัตถ์โชติแค่ไม่อยากให้คนนอกรู้ว่าหนูกับธิกานต์หน้าตาเหมือนกัน หนูแต่งหน้าให้ขี้เหร่หน่อยก็เพื่อจะได้ทำงานสะดวก แต่งหน้าขี้เหร่จะได้หมดห่วงไงคะ ฮ่าๆๆ ......"

มณิกาหัวเราะเสียงดัง

"มันก็ไม่ได้ไหม!"

บุษบาทำเป็นโกรธ "พ่อของลูกนอนอยู่ในโรงพยาบาลทุกวัน แม่รู้สึกอึดอัดใจมากเลย เดี๋ยวอีกสองวันแม่จะพาตาแก่กลับบ้านแล้ว"

เธอจะไม่อยากให้วศินรับการรักษาได้ยังไง?

เพราะยังไงพวกเขาสองคนก็อายุมากแล้ว เธออยู่กับวศินสองคน เธอกลัวจริงๆ ว่าเขาจะนอนแล้วไม่ตื่นขึ้นมาจริงๆ

แต่บุษบาไม่อยากให้ลูกสาวตัวเองต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้แล้ว

"แม่คะ ถ้าแม่อยากกลับไปก็กลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูหาพยาบาลมาดูแลพ่อเอง"

"โธ่ ทำไมลูกถึงดื้อแบบนี้นะ เอาเป็นว่าทำตามที่แม่บอกนั่นแหละ"

"แม่คะ......"