คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 18

"อ้อ ใช่สิ"

เหนือเมฆเหมือนนึกอะไรได้ เขารีบถอดเสื้อคลุมและแว่นสีดำออก จากนั้นก็เริ่มจัดทรงผมที่เพิ่งไปทำที่ร้านมาใหม่ ให้ทรงผมดูธรรมดาหน่อย แล้วก็ยักคิ้วและมองไปที่มณิกา "แบบนี้ล่ะ?"

"พอได้"

"โอเค งั้นไปกันเลย" เหนือเมฆว่าแล้ว ก็เปิดประตูรถเบนซ์ของเขา แล้วก็เอาอาหารเสริมสี่อย่างออกมาจากรถ

"นายเอาของมาทำไมกัน?"

มณิกากำลังจะพาเขาไปซื้อกระเช้าผลไม้ง่ายๆ ในซูเปอร์มาร์เก็ต แต่ใครจะรู้ว่าเขาเตรียมมาตั้งนานแล้ว

"ไปเจอแม่ยายในอนาคตทั้งที ไม่เอาของไปหน่อย จะได้เหรอ?"

เหนือเมฆยักคิ้วให้เธอแล้วก็หัวเราะออกมา

"ก็ได้ เดี๋ยวฉันค่อยโอนเงินคืนนายนะ"

"เรื่องเล็กน่า"

ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงพยาบาลเกื้อกูล ตลอดทางเหนือเมฆก็ถามสถานการณ์เกี่ยวกับพ่อแม่บุญธรรมของมณิกา จากนั้นก็ใช้โอกาสนี้ถามวันเกิดของมณิกาด้วย

ปากบอกว่าเดี๋ยวไปถึงตรงหน้าแม่เธอแล้วความจะได้ไม่แตก แต่ความเป็นจริงแล้วเขาแค่อยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้เท่านั้นเอง

แม้ทุกคนจะคิดว่ามณิกาขี้เหร่ แต่สำหรับเหนือเมฆแล้วเขารู้สึกมณิกาจริงใจ ไม่เคยประจบเขาเหมือนคนอื่นๆ

เธอแตกต่างจากคนอื่น

ขึ้นไปชั้น 21 แผนกห้องพักผู้ป่วย มณิกาพาเหนือเมฆเข้าไปในห้อง "แม่คะ กับข้าวมาแล้วค่ะ"

เหนือเมฆตามมณิกาเข้าไปในห้อง ตอนที่เห็นบุษบา เขาก็รีบหุบยิ้มกะล่อนของตัวเองทันที แล้วยิ้มให้กับบุษบาอย่างมีมารยาท "สวัสดีครับ ผมชื่อเหนือเมฆนะครับ เป็นแฟนของณิกา เพิ่งกลับมาจากการเดินทาง ตอนนี้เพิ่งมีเวลาว่างมาเยี่ยม คุณป้าอย่าโกรธไปเลยนะครับ"

บุษบาเห็นเหนือเมฆที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงของชุดสูท ผมสั้นสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาใช้ได้ ดูจะเป็นผู้ชายที่ทำงานเก่งและสะอาดน่าดู

"โธ่เจ้าคุณ มาแค่ตัวก็พอแล้วล่ะ ยังจะเอาของมาให้อีก เอ้า วางของไว้แล้วเข้ามานั่งเร็ว"

บุษบาชี้ไปที่โซฟา ให้เหนือเมฆเข้าไปนั่งตรงนั้น เธอก็นั่งข้างๆ เหนือเมฆ "นายชื่อเหนือเมฆสินะ?"

"ครับ คุณป้า"

ปกติ เหนือเมฆจะดูเหมือนคุณชายกะล่อนไม่เอาไหนอยู่เสมอ เขานั่งไขว่ห้างบนโซฟาอย่างเคยชิน สองมือก็วางไว้ข้างบนของพนักโซฟา แล้วท่าทีเหมือนเจ้าพ่อ

แต่พออยู่ตรงหน้าบุษบาแล้ว เขากลับนั่งหลังตรง ความกะล่อนบนหน้าเขาก็หายไปทันที เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย

"หล่อมากเลยนะเนี้ยพ่อหนุ่ม แถมยังมีบุคลิกที่ดีอีก ทำไมถึงชอบลูกสาวของป้าได้ล่ะ พ่อหนุ่มแน่ใจนะว่าไม่ใช่แฟนตัวปลอมที่ลูกสาวป้าจ้างมา?"

สมแล้วที่เป็นแม่ของมณิกา แค่มองครั้งเดียวก็จับได้แล้ว

มณิกาหวั่นใจ และกังวลแทนเหนือเมฆ กลัวว่าเขาจะถูกแม่จับได้เสียก่อน

"คุณป้าพูดแบบนี้ผมก็ไม่ชอบฟังแล้วนะครับ ผมไม่ใช่คนที่ตัดสินคนจากภายนอก แม้ณิกาจะหน้าตาธรรมดา แต่เธอเป็นคนจิตใจดี ผมชอบเธอมากเลยครับ"

"จริงเหรอ?"

"จริงครับ"

"งั้นพวกเธอคิดไว้หรือยังว่าจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะ?"

แนวคิดของบุษบาเลยเถิดไปไกลมาก ไม่รู้ว่ากลัวมณิกาจะขายไม่ออก หรือเพื่อหยั่งเชิงตัวตนที่แท้จริงของเหนือเมฆกันแน่

"โธ่ แม่คะ แม่เพิ่งเจอเหนือเมฆครั้งแรก ถามเขาแบบนี้ได้ยังไงคะ" มณิกาหมดคำจะพูด

"เงียบไปเลยนะ แม่กำลังพูดกับเหนือเมฆเขาอยู่"

บุษบาดุลูกตัวเอง

เหนือเมฆมองไปที่มณิกา เขาถูมือตัวเองอย่างตื่นเต้น

ความรู้สึกนี้เหมือนจะไม่เคยมีมานานแล้วนะ

เขายิ้มอย่างมีมารยาทแล้วตอบไปว่า "คุณป้าครับ เรื่องงานแต่งผมยังต้องคุยกับณิกาอีก เรื่องนี้จะรีบไม่ได้นะครับ"

"พอแล้วล่ะ ไม่ต้องแสดงแล้ว"

บุษบาตบไหล่เหนือเมฆ "ป้าดูออกแล้วล่ะ ลูกสาวป้า 'ขี้เหร่' ขนาดนั้น จะคู่ควรกับพ่อหนุ่มได้ยังไงกัน"