คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 2

ทางปลายสายนั้น วิมลทั้งดีใจทั้งตื่นเต้น ขนาดน้ำเสียงที่พูดนั้นยังสั่นคลอนไปด้วยเลย

"คุณชายวายุ?"

ธิกานต์เหลือบไปมองแหวนบนโต๊ะ ก็นึกขึ้นมาได้แล้วว่าแหวนวงนั้นเป็นแหวนวงเดียวกันกับในรูปของคุณชายวายุ ตอนที่ไปร่วมงานเลี้ยงสุภาพสตรี

แหวนสืบทอดของตระกูลเดชากุล

นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่มณิกาไปโรงพยาบาล ธิกานต์ก็เข้าใจเรื่องทุกอย่างทันที ที่แท้เมื่อวานไปโรงพยาบาลเพราะช่วยวายุไว้นี่เอง!

และเพราะเหตุนี้มณิกาเลยบอกชื่อของเธอที่โรงพยาบาล ถึงทำให้วายุคิดว่าตัวเองช่วยเขาเอาไว้

เธอกลายเป็น 'ผู้มีพระคุณ' ของคุณชายวายุแห่งนครหลวงโดยบังเอิญ!

เรื่องนี้น่าตะลึงกว่าถูกรางวัลที่หนึ่งอีก

"แม่คะ ตอนนี้หนูยังติดธุระ กลับไปค่อยว่ากันนะคะ"

ธิกานต์ดีใจมาก เธอรีบไปเอาแหวนที่วางไว้บนโต๊ะ โดยที่มณิกาไม่ทันสังเกต จากนั้นก็เดินไปตรงหน้ามณิกา แล้วก็พูดอย่างมั่นใจว่า: "ถ้ามีครั้งหน้าอีก ก็รอเก็บศพของพ่อแม่บุญธรรมได้เลย"

เธอเดินออกไปอย่างโมโห

มณิกากลับมาตอนเที่ยงคืนอยากจะงีบสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าหลับเพลินจนเลยเวลาไป

ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องธิกานต์ เธอรีบหาหน้ากากมาปิดหน้าไว้ แล้วรีบไปหาผู้ชายคนนั้นที่โรงพยาบาล

ค่าตอบแทนหนึ่งร้อยล้านเชียวนะ

นั่นเป็นเงินที่เธอใช้ชีวิตแลกมา

แต่พอเธอไปถึงโรงพยาบาล พยาบาลก็บอกว่าคนคนนั้นตื่นมาตอนกลางคืนก็เดินออกไปแล้ว

แถมยังไม่ทิ้งเบอร์ติดต่ออะไรไว้เลย

"คนโกหก สารเลว!"

มณิกาโกรธจนกระทืบเท้าแรงๆ "เงินห้าพันนั้นเป็นค่าใช้จ่ายสองเดือนของฉันเชียวนะ!"

อย่างว่าแหละ ปากของผู้ชายยิ่งกว่าผีหลอกคน

เสียเงินห้าพันไปโดยไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมาเลย แถมยังโดนหักเงินหนึ่งร้อยเพราะไม่ไปส่งอาหารจากแพลตฟอร์มอีก

วันหยุดเสาร์อาทิตย์เธอทำงานพาร์ทไทม์ส่งอาหารหา แต่ตอนนี้เงินที่หามาได้สองวันนี้กลับต้องชดใช้กับแพลตฟอร์มไปอีก

มณิการู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก

สังคมช่างโหดร้าย เธอยังอ่อนวัยเกินกว่าที่จะเผชิญโลกใบนี้

ต่อมาหลายวัน เธอทำงานหนักขึ้นทุกวัน พอเลิกงานก็รีบไปทำงานพาร์ทไทม์ส่งของทันที แล้วก็ส่งอาหารให้พ่อแม่บุญธรรมที่โรงพยาบาล

ค่ำคืนในบาร์

มณิกาที่สวมชุดยามอยู่กับกลุ่มยามในห้องกล้องวงจรปิดอยู่ เธอบ่นไปว่า: "ถ้าไม่ใช่เพื่อช่วยตาหมอนั่น ฉันคงไม่กินข้าวสองมื้อทั้งอาทิตย์หรอก ดูสิ ฉันผอมไปหมดแล้วเนี่ย"

หลังจากอุบัติเหตุรถชน จนถึงตอนนี่พ่อบุญธรรมก็ยังไม่ตื่นเลย แม่บุญธรรมก็ดูแลพ่อบุญธรรมที่โรงพยาบาล

แม้พ่อแม่ของธิกานต์จะช่วยออกเงินค่ารักษา แต่ทุกวันมณิกาก็ต้องออกเงินค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันไม่น้อยเลย

เธอออกค่าผ่าตัดด้วยเงินห้าพันสุดท้ายของเธอกับตาหมอนั่น ตอนนี้เธอไม่เหลือเงินสักแดงในกระเป๋าเลย

"พี่ณิกา ได้ยินว่าพี่พูดถึงคนคนนั้น พี่ยังไม่รู้เลยว่าเขาชื่ออะไร หน้าตาเป็นยังไง?"

เพื่อนร่วมงานซีนพูดขึ้น

มณิกาส่ายหน้า "จำหน้าได้ แต่ตอนนั้นเขาสลบอยู่ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าตาหมอนั่นชื่ออะ......นั่นไงๆๆ ......เห็นไหม......"

กำลังพูดอยู่นั้น มณิกาก็ชี้ไปที่กล้องวงจรปิดกะทันหัน "นั่นไง เขานั่นแหละ!"

ว่าแล้ว เธอก็ตบโต๊ะ แล้วพูดอย่างโมโห: "สารเลว ในที่สุดฉันก็หานายเจอสักที" เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอก

"พี่ณิกา เดี๋ยวก่อน"

ซีนคว้าข้อมือของมณิกาไว้แน่น ชี้ไปที่คนที่อยู่ในกล้องวงจรปิดอย่างไม่อยากจะเชื่อ "พี่แน่ใจนะว่าเป็นเขา?"

"ตาหมอนี่ถึงจะกลายเป็นขี้เถ้าแล้ว ฉันก็จำได้"

มณิกากลับหลังหันเดินออกไป ซีนรีบเข้าไปขวางเธอไว้ "พี่ณิกาใจเย็นก่อนสิ เขาชื่อว่าวายุ เป็นหนึ่งในผู้สืบทอดตระกูลเดชากุลจากสี่ตระกูลใหญ่แห่งเมืองจันทรา เขาเป็นคนเลือดเย็นและโหดเหี้ยมมาก มีคนตายในมือเขามานับไม่ถ้วน"