คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 3

"รู้ไหมว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด?" นัยน์ตาผู้ชายแดงก่ำ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"คอกแคะ......"

มณิกาถูกบีบจนเจ็บคอไปหมด นอกจากไอก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว

"ในเมื่อเธอรนหาที่ตาย ฉันก็จะทำให้เธอสมหวังเอง"

พูดจบ วายุก็ดึงแขนเธอ เขาลากเธอไปเหมือนจูงหมา แล้วโยนไปที่เตียงแรงๆ

"นี่ นาย......นายคิดจะทำอะไรน่ะ?"

มณิกาตกใจอย่างมาก พอได้เผชิญหน้ากับวายุซึ่งๆ หน้า เธอก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ

เห็นผู้ชายดึงเนกไทออก มือของเขาก็กดรีโมท จากนั้นม่านในห้องก็ปิดลง ทันใดนั้นรอบด้านก็มืดสนิท

ภายในความมืดมิดได้ยินแค่เสียง 'แควก' เสื้อผ้าของมณิกาถูกวายุฉีกออกทั้งหมด

"สารเลว ปล่อยฉันนะ!"

เธอที่เป็นถึงนักเทควันโดสายดำกำลังขัดขืนวายุ แต่ตอนนี้กลับตอบโต้อะไรวายุไม่ได้เลย

"ยายังกล้าวางเลย ตอนนี้คิดจะเล่นเกมกับฉันอีกเหรอ......"

"อะไรของนาย? ฉันแค่มา......มาทวงเงิน"

มณิกาขัดขืน แต่พอนิ้วมือเรียวยาวของเธอสัมผัสไปที่ผิวหนังของวายุ ก็เห็นว่าตัวเขาร้อนผ่าวจนน่ากลัวมาก

ยาเหรอ?

เธอก็ถึงเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมา แต่พอเธอลุกขึ้นอยากวิ่งหนีก็สายไปแล้ว

เธอถูกผู้ชายจับตัวไว้ สุดท้ายรำคาญที่เธอร้องไห้ ก็เลยเอาเนกไทยัดปากเธอไว้ "รำคาญ"

ตลอดทั้งคืนนั้น ผู้ชายกระทำชำเราเธออย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายมณิกาก็ถูกกระทำจนแทบสลบไปหลายครั้ง พอตื่นมาก็ร้องไห้อีก

ให้ตายสิ

นี่เป็นเพราะวายุแรงเยอะ หรือยานั่นกันแน่?

มณิกาด่าไปถึงบรรพบุรุษของวายุในใจ

......

เช้าวันต่อมา

มณิกาตื่นนอนอีกทีก็ตอนเที่ยงแล้ว

เธอนอนอยู่บนเตียง พอขยับตัวก็รู้สึกปวดเมื่อยมาก เหมือนถูกคนทุบตีมาอย่างนั้นแหละ ร่างกายของเธอเหนียวจนเธอรับไม่ได้

มณิกาลุกขึ้นนั่ง มองดูรอบๆ ห้องนอน ก็เห็นว่าวายุหายไปตั้งนานแล้ว บนหัวเตียงก็มีเสื้อสะอาดวางไว้อยู่

เธอลุกขึ้นแล้วรีบไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันเช็ดเครื่องสำอางก็เดินออกจากห้องนอนแล้ว เธอจะไปร้องขอความเป็นธรรมจากวายุ

พอเดินออกจากห้อง ก็ถึงเห็นว่ามีผู้ชายแปลกหน้านั่งอยู่บนโซฟา

"ฉันชื่อนภัทร เป็นผู้ช่วยของคุณชายวายุ"

ไม่รอมณิกาพูด นภัทรก็แนะนำตัวเองก่อนแล้ว

"วายุสารเลวนั่นไปไหนแล้ว? ข่มขืนฉันแล้วก็คิดจะหนีไปหน้าด้านๆ งั้นเหรอ"

มณิกาก่นด่าออกมาไม่ยั้ง

สารเลวงั้นเหรอ?