คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 23

วิมลส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ

เธอลืมตาขึ้นไปมองทัพทอง ก็ได้ยินทัพทองวิเคราะห์ "ไม่ว่ายังไง ตอนนี้เรื่องที่สำคัญก็คือหมั้นกับวายุก่อน"

"แล้วเด็กที่อยู่ในท้องของมณิกาล่ะ?"

แต่สิ่งที่ธิกานต์กังวลมากที่สุดก็คือเด็กในท้องของมณิกา กลัวว่าการมีเด็กคนนั้นอยู่มันจะภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดของเธอ

"เฮ้อ ลูกสาวโง่ของฉัน"

วิมลก็คิดอะไรร้ายๆ ออก เธอยิ้ม "มณิกาเป็นผู้หญิงเย่อหยิ่ง ตอนนั้น ถ้าเธอรู้ว่าลูกกับวายุหมั้นกันแล้ว เธอยังจะเต็มใจคลอดเด็กคนนั้นออกมาอีกเหรอ ยิ่งไปกว่านั้น แค่ลูกหมั้นกับวายุได้อย่างราบรื่น ถึงแม้ว่าเธอจะคลอดลูกออกมาจริงๆ เด็กคนนั้นจะเติบโตได้รึเปล่าก็ขึ้นอยู่กับลูกไม่ใช่เหรอ"

ได้ยินการวิเคราะห์ของหม่ามี๊ตัวเอง ธิกานต์ก็เข้าใจขึ้นทันที

สีหน้าที่ไม่มีความสุขของเธอก็หายไป เธอยิ้ม "หม่ามี๋ หม่ามี๊ดีที่สุดเลย"

เธอกอดวิมลแน่นอีกครั้ง ความรักของแม่และลูกสาว

......

กริ๊งๆๆ

วันต่อมา สายลมและแสงอาทิตย์ มีลมพัดอ่อนๆ

มณิกาถูกปลุกเพราะเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ในตอนเช้า เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นโทรศัพท์จากแม่บุญธรรมของตัวเอง

และเวลาก็แปดโมงครึ่งแล้ว

"พระเจ้า แปดโมงครึ่งแล้วเหรอ ทำไมฉันหลับลึกแบบนี้" เธอตบหน้าผากตัวเองแล้วรีบรับโทรศัพท์ "แม่ หนูตื่นสาย ลืมทำอาหารให้แม่"

มณิกาหาวและยื่นมือออกมาขยี้ตา

"แม่กินแล้ว ที่โทรมาหาลูกก็เพราะจะบอกว่าวันนี้พาเหนือเมฆมาด้วย" บุษบาออกคำสั่งจากอีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์

มณิกาที่เมื่อกี้ยังง่วงอยู่ก็ลุกขึ้นมานั่งอย่างมีสติทันที "แม่ เขาต้องไปทำงาน เขาพึ่งจะไปมาเมื่อวานไม่ใช่เหรอ วันนี้จะให้เขาไปทำไม"

"เมื่อวานเหนือเมฆบอกแล้วว่า สองสามวันนี้เขาหยุด มีเวลา ลูกไม่ต้องมาโกหกแม่"

"แต่ว่าแม่..."

"ถ้าเหนือเมฆไม่มา งั้นก็แสดงว่าเมื่อวานพวกลูกเล่นละครกัน แม่ไม่ฟังลูกพูดอะไรทั้งนั้น"

"แม่... ตู๊ดๆๆ ..."

มณิกากำลังอยากจะพูดอะไร แต่เธอก็วางสายไปแล้ว

เธอถือโทรศัพท์ไว้ในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งจับหน้าผาก อยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

อะไรกันเนี่ย เมื่อวานพึ่งจะเจอเหนือเมฆไป วันนี้เธอจะนัดเขาออกมาอีกยังไง?

เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเอือมระอา

มองดูเวลาที่ค่อยๆ ผ่านไป สุดท้ายมณิกาก็กดโทรศัพท์หาเหนือเมฆ

"อืม...?"

เขารับสายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือ ราวกับว่าเขายังไม่ตื่น

"ฮ่าๆๆ เอ่อ...คุณทำอยู่เหรอ?"

มณิกายิ้มอย่างประจบสอพลอ เธอถามด้วยความลำบากใจ

มือเล็กๆ ของเธอจับที่ผ้าห่มบางๆ อย่างไม่สบายใจ สายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

ถึงแม้ว่าเธอจะสนิทกับเหนือเมฆ แต่รบกวนเขามาสองวันแล้ว เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ

"มีเรื่องอะไร"

ดูเหมือนเหนือเมฆจะเดาออกแล้วว่าทำไมมณิกาถึงโทรมาหาตัวเอง "ไม่มีเรื่องก็ไม่โทรมา ท่านแม่ของคุณคิดถึงผมแล้วใช่ไหม?"

"ฮ่าๆๆ คุณชายเหนือเมฆช่างน่าเกรงขามและชาญฉลาดจริงๆ "

มณิกาเลิกคิ้ว ลืมตาขึ้นและจับผมของตัวเอง เธอยิ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จากนั้นก็ถามว่า "งั้นคุณว่างไหม?"

"เข้าใจแล้ว"