คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 25

"เขายังวัยรุ่นและแข็งแรง ไม่กินข้าวมื้อเดียวไม่หิวตายหรอก"

มณิกาสะบัดมือ เธอคิดว่าเดี๋ยวค่อยเลี้ยงข้าวกลางวันเหนือเมฆ

แต่ใครจะรู้ว่ากลับถูกแม่ของตัวเองเบิกตาใส่ "รีบไป"

"หนู..."

เธอพูดไม่ออก จึงพูดกับเหนือเมฆว่า "ไปกันเถอะ ไปกินข้าว ฉันพาคุณลงไปกินข้างล่าง"

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมยังมีเรื่องต้องไปจัดการที่บริษัท ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"แบบนี้เหรอ"

"ครับ ไว้ผมมาหาใหม่"

เหนือเมฆทักทายบุษบาแล้วก็เดินออกไป มณิกาไปส่งเขาขึ้นที่ลิฟต์ "สหาย ขอบคุณนะ ไว้ฉันเลี้ยงข้าวคุณ แต่ว่าคุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณมาสองครั้งแล้ว แม่ฉันคงเชื่อว่าคุณเป็นแผนของฉันแล้ว เธอคงไม่เรียกคุณมาอีกแล้ว"

"บ๊าย..."

เหนือเมฆไม่ได้ยิ้มเหมือนเมื่อก่อน เขาแค่พูดว่า "บ๊าย" แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

ลงมาชั้นล่าง เดินออกมาจากแผนกผู้ป่วย เหนือเมฆก็กดโทรศัพท์ "สืบข้อมูลมณิกาให้ฉัน รวมถึงข้อมูลของธิกานต์ด้วย"

และในขณะนี้ มณิกาอยู่กับบุษบาชั้นบน "แม่ ต่อไปอย่าเรียกเหนือเมฆมาอีกเลย เขาทำงานยุ่ง"

"โอเค โอเค โอเค แม่รู้แล้ว รู้แล้ว"

บุษบาสะบัดมือแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

ช่วงเวลาต่อมา มณิกาไม่ได้ทำงานในคลับดิมไลท์อีกแล้ว เธอจึงส่งอาหารทุกวัน ลำบากยากเย็น และก็ยังคงยุ่งอยู่ทุกวัน

จนถึงคืนวันที่สาม มณิกาได้รับโทรศัพท์จากนภัทร บอกให้เธอย้ายไปอยู่ที่บ้านของตระกูลเดชากุลในอีกสองวัน จากนั้นถ้าบอสของเขาได้ข้อมูลของการเกิดอุบัติเหตุแล้ว เขาจะเอาให้เธอโดยเร็วที่สุด

มณิกาไม่มีสิทธิ์ต่อรองเงื่อนไข แน่นอนว่าเธอต้องตอบตกลง

หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน มณิกาวางสายโทรศัพท์ ดูรายการวาไรตี้แป๊บหนึ่งก็นอนหลับไป

เดิมทีก็ตั้งท้องอยู่ เธอจึงง่วงบ่อย แล้วเธอยังต้องไปส่งอาหาร ไปโรงพยาบาล ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย

วันต่อมา

ท้องฟ้าแจ่มใส แสงอาทิตย์อบอุ่น

วันนี้ ตระกูลเดชากุลได้เหมาโรงแรมฮิลตันไว้ หน้าประตูวางภาพถ่ายของวายุและธิกานต์ บนจอLEDเขียนคำว่างานหมั้นของวายุและธิกานต์ตัวโตๆ

ตั้งแต่เก้าโมงเช้า ลานจอดรถของโรงแรมฮิลตันเต็มไปด้วยรถหรูต่างๆ นาๆ พรมแดงที่ทอดยาวจากริมถนนไปยังห้องโถงของโรงแรมมีแต่นักธุรกิจที่มีชื่อเสียงของเมืองจันทรา

นักข่าวที่มารวมตัวกันที่หน้าประตูโรงแรม มีคนถ่ายทอดสดบ้างแบกกล้องถ่ายภาพบ้าง คึกคักเป็นอย่างมาก

แต่ในฐานะหนึ่งในตัวเอกของงานอย่างวายุ ตอนนี้ยังทำงานอยู่ที่ห้องทำงานของประธานสดุภา กรุ๊ป

งานหมั้นแบบนี้ สำหรับเขาแล้ว มันไม่สำคัญเท่าเอกสารการและงานในมือของเขา

ถึงแม้ว่าเอกสารพวกนั้นจะจัดการเมื่อไหร่ก็ได้ก็ตาม

แต่ธิกานต์ที่อยู่ในบ้านตระกูลธนัตถ์โชติ นั่งอยู่ในห้องของตัวเอง สวมชุดหมั้นรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่วายุส่งมาให้ ดัดผมลอน แต่งหน้าบอ่อนๆ ใส่ต่างหู สร้อยคอและเครื่องประดับบนหัวรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น เธอยังคงแพรวพราวเหมือนเดิม

"พระเจ้า กานต์ของเราสวยจริงๆ "

วิมลมองดูธิกานต์ในกระจก ชุดหมั้นรัดเอวและเปิดไหล่ข้างเดียวสีขาว เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่งดงาม เธอเงยหน้าขึ้นนิดหน่อย ก็เผยให้เห็นคอขาวสะอาดของเธอ ราวกับหงส์ขาวที่เย่อหยิ่ง สูงส่งและอ่อนโยน

ธิกานต์ยิ้มอย่างสดใส เธอจับมือวิมล "หม่ามี๊ ในที่สุดหนูก็ได้แต่งงานกับพี่วายุ ในที่สุดฝันของหนูก็เป็นจริง"

"กานต์ของเราเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีมีความสามารถในเมืองจันทรา สิ่งที่ลูกอยากได้ลูกต้องได้แน่นอนว่า"

ในฐานะแม่ของธิกานต์ วิมลเห็นเธอหมั้นกับวายุ เธอรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก

สิ่งที่เธอทุ่มเทและสั่งสอนมาหลายปี มันไม่ได้เปล่าประโยชน์