คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 44

"คุณย่าเนตร เรื่องพวกนั้นวันหลังค่อยว่ากัน ตอนนี้คุณพักผ่อนให้มากๆ เถอะนะ"

สัมผัสได้ว่านายหญิงเนตรชอบเธอมาก มณิการู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

"แล้วยังเรียก' คุณย่าเนตร'เหรอ ตอนนี้ควรจะเรียกว่าคุณย่านะ"

นายหญิงเนตรแก้ไขคำพูดของเธอให้ถูกต้อง

ท่าทางดื้อรั้นทำให้มณิกายิ้มออกมา "ได้ค่ะ คุณย่า หนูออกไปก่อนนะคะ คุณย่าพักผ่อนสักหน่อยเถอะค่ะ"เธอลุกขึ้นเดินออกจากห้องผู้ป่วย

วายุสีหน้าวิตกกังวล"คุณหมอสั่งว่า คุณย่าต้องพูดน้อยๆ พักผ่อนเยอะๆ "　

"รู้แล้ว หลานก็ออกไปเถอะ"

นายหญิงเนตรเหล่มองวายุ โบกไม้โบกมือให้เขา ท่าทางรำคาญ

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวเดินออกจากห้องผู้ป่วย ปิดประตูห้อง

บนทางเดินระเบียง มณิกายืนอยู่หน้าประตูลิฟต์กำลังรอลิฟต์อยู่

วายุสาวเท้าเดินไป ตอนที่ประตูลิฟต์เปิด วินาทีที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์นั้นเองก็ถูกดึงตัวมา

"ว้าย นี่ วายุ คุณทำอะไรเนี่ย"

ถูกเขาจับข้อมือเอาไว้แน่น มณิกาดิ้นรนขัดขืน

วายุลากเธอมาที่ทางเดินตรงบันได ยึดติดไว้กับผนัง ใบหน้าที่เย็นชาแฝงด้วยความน่ากลัวเล็กน้อย"วางแผนเข้ามาตีสนิทกับคุณย่า เธอคิดจะทำอะไร"

"วางแผนมาตีสนิทอะไร วายุ คุณเป็นโรคจิตคิดว่าตนเองกับคนรอบข้างจะถูกทำร้ายเหรอ"

เธอโกรธมาก

ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า เปิดคลิปวิดีโอ ยื่นโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้าของวายุ"คุณดูให้ดี นี่คือคลิปวิดีโอที่ถ่ายไว้ตอนช่วยคนในสวนสาธารณะ ก่อนที่ฉันจะไปช่วยฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคือนายหญิงเนตร หรือจะบอกว่า คุณเห็นฉันเป็นเทพเจ้าเหรอ คิดว่าฉันรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าราวกับเทพเทวดา"

วายุเหลือบมองคลิปวิดีโอในโทรศัพท์มือถือ แต่กลับไม่สนใจ

นิ้วมือเรียวราวกับหยกของเขาบีบที่ใต้คางเธอ เชิดขึ้นเล็กน้อย"เธอฟังฉันให้ดีนะ หลังจากเข้ามาตระกูลเดชากุลแล้ว อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ เธอคิดให้ดี"

นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นของชายหนุ่มมองมณิกา โน้มตัวเข้ามาใกล้เล็กน้อย"ถ้าผมจับได้ว่าคุณมีจุดประสงค์อะไรกับคุณย่า ผมจะทำให้คุณรู้จักกับว่า......ตายทั้งเป็น!"

"โรคจิต!"

มณิกาผลักวายุออก"ในสายตาคุณ ไม่ว่าการปรากฏตัวของใครต่างก็ต้องมีจุดประสงค์ทั้งนั้น แล้วทำไมคุณไม่เคยสงสัยในตัวของธิกานต์บ้าง"

คนโกหกหลอกลวงที่แท้จริงก็คือธิกานต์ แต่เขากลับเชื่อใจไม่เคยระแวงสงสัยเธอเลยสักนิด

พอเอ่ยถึงธิกานต์ วายุก็นึกถึงข้อมูลที่นภัทรไปสืบเกี่ยวกับมณิกามาได้ทันที

เขาถามเธอตรงๆ "ผมอยากรู้มากว่า คุณใช้วิธีการอะไรถึงได้หลอกเอาเงินมาจากตระกูลธนัตถ์โชติได้ตั้งสองล้าน"

มณิกาอึ้งไปทันที ทำไมเขาถึงรู้เรื่องเงินสองล้าน

"คุณสืบเรื่องฉันเหรอ"

"คนที่วางแผนคิดร้ายกับคุณย่า ไม่สืบให้กระจ่าง จะรู้ได้ยังไงว่าคุณชั่วร้ายขนาดไหน"

"ฮึ วางแผนคิดร้ายเหรอ"

มณิกาหัวเราะเยาะเบาๆ แค่รู้สึกว่าคำพูดของเขาน่าหัวเราะอย่างมาก

ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา รำคาญที่จะอธิบายอะไรกับวายุอีก อ้อมเขาแล้วเดินจากไป

แต่ชายหนุ่มกลับคว้าคอเสื้อเธอเอาไว้อย่างใจเย็น ดึงเธอกลับมา พูดเตือนว่า"ในเมื่อคุณย่าชอบเธอ เธอก็อยู่ที่นี่คอยเฝ้าคุณย่าไว้ให้ดี"

"มีสิทธิ์อะไร ฉันไม่ต้องทำงานหรือไง"

แน่นอนว่ามณิกาไม่มีทางเห็นด้วยกับคำพูดของวายุ แค่รู้สึกว่าเขาต้องมีปัญหาทางสมองแน่นอน"คนที่บอกว่าฉันวางแผนคิดร้ายกับคุณย่าก็คือคุณ แล้วคนที่จะให้ฉันคอยเฝ้าคุณย่าไว้ก็คือคุณวายุ คุณไม่รู้สึกว่าตัวคุณมีความขัดแย้งกันเองบ้างเหรอ"

"ทำตามที่บอกก็พอ"

"ฉันไม่ทำ ฉันยังต้องไปทำงานหาเงินนะ"

"ค่าจ้างวันละหมื่น"

วายุให้เงินค่าจ้างรายวันเธออย่างสะใจ