คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 43

มณิกาเองก็เป็นห่วงอาการของนายหญิงเนตร จึงเดินตามไปฟังด้วย

คุณหมอถอดชุดป้องกันเชื้อโรคไปพลาง พูดกับวายุไปพลางว่า"คนไข้มีภาวะเลือดออกในสมองฉับพลัน มีน้ำลายฟูมปาก อาการชัก โชคดีที่ทำการรักษาได้ทัน มิเช่นนั้นผลลัพธ์ที่ตามมาคงเลวร้ายจนไม่อยากคิด"

"เฮ้อ......ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"

มณิกาบ่นพึมพำ ถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอก

เลือดออกในสมอง

อาการเดียวกับพ่อบุญธรรมของเธอเลย

ก็คือเมื่อสองปีก่อน พ่อบุญธรรมเธอทำงานที่ในทุ่งนา ก็มีภาวะเลือดออกในสมองฉับพลัน รวมทั้งน้ำลายฟูมปากและอาการชัก ตอนนั้นเธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลย

จากนั้นก็รีบโทรหาหน่วยช่วยชีวิตฉุกเฉิน บอกอาการคร่าวๆ คุณหมอแนะนำมณิกาว่าต้องทำอย่างไรทางโทรศัพท์ด้วยความอดทน

เธอทำตามทีละขั้นตอน แล้วอาการป่วยของพ่อบุญธรรมจึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง

หลังจากนั้น เธอก็เล่าขั้นตอนให้แม่บุญธรรมฟัง เพราะไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็อยู่ด้วยกัน จำเป็นต้องระมัดระวังให้มากขึ้น

"คุณย่าฟื้นแล้วหรือยังคะ"มณิกาถามด้วยความเป็นห่วง

คุณหมอพยักหน้า"อืม คนไข้ฟื้นแล้วครับ"

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น พยาบาลก็เข็นเตียงคนไข้มา เข็นนายหญิงเนตรออกมา

วายุเดินมาข้างหน้า วิตกกังวลอย่างมาก"คุณย่า รู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ"

นายหญิงเนตรที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มอย่างอ่อนโยน"ย่าไม่เป็นไร ฉันก็......ณิกา　ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่"

นายหญิงเนตรกำลังพูดกับวายุ เสี้ยวนาทีที่เหลือบมองมา ก็มองเห็นมณิกายืนอยู่ข้างๆ

เวลานี้เอง คุณหมอก็พูดกับนายหญิงเนตรว่า"เมื่อครู่ที่ผมบอกกับคุณ ผู้หญิงที่ช่วยคุณไว้ก็คือเธอ คุณต้องขอบคุณผู้หญิงคนนี้นะครับ ถ้าไม่ได้เธอช่วยคุณเอาไว้ ผลร้ายที่ตามมาแทบไม่อยากจะคิดเลย"

พูดพลาง คุณหมอก็ยกนิ้วโป้งให้ทางมณิกา"ทักษะการช่วยชีวิตไม่เลวทีเดียว คุณเคยเรียนแพทย์มาเหรอครับ"

"เปล่าค่ะ ไม่เคยค่ะ แต่เมื่อสองปีก่อนพ่อของฉันก็เคยเกิดอาการแบบนี้ค่ะ"

มณิกายิ้มกับคุณหมออย่างมีมารยาท พลางอธิบาย จากนั้นก็มองไปทางนายหญิงเนตรอีก"คุณย่าเนตร　ในเมื่อคุณตื่นแล้ว ฉันก็ขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"เธอรอเดี๋ยวก่อน ยายแก่อย่างฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ"

นายหญิงเนตรดึงมือของมณิกา ใบหน้ามีรอยยิ้มหวาน

พยาบาลนำนายหญิงเนตรเข้าไปส่งที่ห้องพักVIP

มณิกากับวายุก็เดินตามไปทั้งสองคน

พยาบาลแขวนขวดน้ำเกลือให้นายหญิงเนตรแล้ว ก็ออกไป

นายหญิงเนตรกวักมือเรียกมณิกา มณิกาเดินเข้าไป หญิงชราดึงมือของเธอเอาไว้"ณิกา ขอบใจมากที่ช่วยฉันไว้ ถ้าไม่มีเธอ ป่านนี้ยายแก่อย่างฉันคงตายไปนานแล้ว"

"คนดีๆ อย่างคุณย่าสวรรค์ต้องคุ้มครองแน่นอน จะตายได้ยังไงกัน อย่าพูดส่งเดชสิค่ะ"

เธอเม้มปากยิ้ม ปลอบใจเธอ

จากนั้นก็ถามว่า"คุณย่าไม่ใช่ว่าควรจะอยู่ที่บ้านเก่าเหรอคะ ทำไมถึงมาอยู่ที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำได้คะ"

ระยะทางระหว่างบ้านเก่าตระกูลเดชากุลกับสวนสาธารณะที่เกิดเหตุก็ห่างกันพอสมควร

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมนายหญิงเนตรถึงอยู่ที่นั่นได้

"เฮ้อ......"

นายหญิงถอนหายใจพูดอย่างจากใจจริงว่า"นับตั้งแต่ที่ตาแก่จากไปแล้ว ฉันก็อยู่บ้านคนเดียวยากที่จะหลีกเลี่ยงในการคิดฟุ้งซ่าน ดังนั้นทุกเช้าจึงไปรำไทเก็กที่สวนสาธารณะเลียบแม่น้ำกับบรรดาตาแก่ยายแก่พวกนั้น และพูดคุยกันหน่อย"

นายหญิงเนตรไม่ได้มีท่าทางสูงส่งทระนงตนของนายหญิงตระกูลเดชากุล ในทางกลับกันเป็นเพียงคุณย่าแก่ๆ ธรรมดาคนหนึ่ง ที่เปิดเผยความในใจกับมณิกา

ต้องบอกว่า ในฐานะนายหญิงของตระกูลเดชากุล สถานะเธอสูงส่งมาก ยากที่จะหลีกเลี่ยงให้ผู้คนต้องถอยออกมาให้ห่าง

กลายเป็นทำให้เธอต้องอ้างว้างโดดเดี่ยว

ดังนั้นเธอจึงปกปิดสถานะของตนเองไปรำไทเก็กที่สวนสาธารณะ พูดคุยกับคนรุ่นราวคราวเดียวกัน เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดจริงๆ

"ต่อให้คุณย่าจะไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะ ก็ควรจะต้องมีคนไปเป็นเพื่อนสักคนถึงจะถูกนะคะ"

"ฉันไปที่สวนสาธารณะก็เพราะอยากจะอยู่อย่างเงียบสงบ หาคนไปเป็นเพื่อนฉันก็เปลี่ยนจุดประสงค์ไปเลย"

นายหญิงเนตรยิ้ม ตบที่หลังมือมณิกาเบาๆ "เธอช่วยยายแก่อย่างฉันไว้ ลองบอกมาสิ ว่าอยากให้ฉันตอบแทนเธอยังไงดี"

บุญคุณที่ช่วยชีวิตยิ่งใหญ่เหมือนกับได้ให้ชีวิตใหม่

นายหญิงเนตรขอบคุณมณิกาจากก้นบึ้งในหัวใจ รู้สึกว่ามีพรหมลิขิตอะไรบางอย่างที่บอกไม่ถูกกับเธอ