คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 53

"พูดเหลวไหลเหรอ? แต่ความจริงก็เป็นเหมือนที่พี่คิดนั่นแหละ วายุวิ่งเข้าไปช่วยฉันออกมาจากกองเพลิง แล้วย้ายฉันมาที่โรงพยาบาลเกื้อกูล"

โรงพยาบาลเกื้อกูลเป็นหนึ่งในกิจการของตระกูลเดชากุล และการที่เธอรักษาตัวที่โรงพยาบาลเกื้อกูลก็เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดีที่สุด

คำพูดยั่วยุของมณิกาทำให้ธิกานต์โกรธจนกำหมัดแน่น ถึงขั้นที่เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือจนแทบจะมีเลือดออก แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลย เพราะความโกรธครอบงำอยู่

ความโกรธของเธอพลุ่งพล่านพร้อมจะแผนเผา ถึงขนาดอยากบีบคอมณิกาให้ตายคามือ

แต่ประสบการณ์หลายปีมานี้ ก็สอนให้เธอรู้จักอดทนต่อหน้าผู้คน

ดังนั้นไม่ว่าธิกานต์จะโกรธขนาดไหน ก็สามารถปรับอารมณ์ได้ภายในเวลาเพียงพริบตา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "แล้วยังไงล่ะ? ก็แค่นายหญิงเนตรชอบเธอ จึงให้พี่วายุเข้าไปช่วย"

เธอที่โกรธจัดจนเนื้อตัวสั่น

เมื่อนึกขึ้นได้ว่านายหญิงเนตรพักรักษาตัวอยู่ห้องข้างๆ จึงได้แต่อดกลั้นไว้

"ค่ะ คนสวยแบบพี่ พูดอะไรก็ถูกต้องไปหมดเลย"

มณิกาไม่ได้ตอบโต้อะไรอีก เนื่องจากเธอได้ทำตามแผนของเธอแล้ว

แล้วพูดต่อว่า "ที่พี่มาหาฉันแต่เช้า เพราะพ่อแม่ที่สั่งคนลอบวางเพลิงแต่ไม่สำเร็จของพี่ แล้วจะมาฆ่าฉันปิดปากเหรอคะ?"

"อย่าเพิ่งดีใจไปก่อนเลย"

ธิกานต์ทนการยั่วโมโหของมณิกาไม่ไหว จึงเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "เธอลืมพ่อแม่ที่บ้านนอกไปแล้วเหรอ?"

เมื่อพูดถึงพ่อแม่บุญธรรม สีหน้าของมณิกาก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว เธอลุกพรวดขึ้น ก่อนพูดว่า "พี่... พี่... ธิกานต์ มันจะมากไปแล้วนะ!"

"อืม ตอนนี้พ่อแม่บุญธรรมของเธออยู่ในกำมือฉัน ถ้าเธอไม่อยากให้พวกเขาตาย ทางที่ดีเธอควรออกไปจากเมืองจันทรา และช่วยหายไปจากสายตาวายุตลอดไป ไม่อย่างนั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง"

เธอพูดว่าความเป็นพี่น้อง

กล้าพูดว่า ความเป็นพี่น้อง

นี่คงเป็นคำพูดที่สะอิดสะเอียนได้มากที่สุดในชีวิตนี้

"ความเป็นพี่น้องเหรอ?"

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าคำพูดนี้ออกมาจากปากคนอย่างธิกานต์ได้อย่างไร

ดวงตาสดใสของมณิกาเริ่มเปลี่ยนเป็นแววตาที่เย็นชา เธอจ้องหล่อนเขม็ง "สิ่งที่พี่เรียกว่าความเป็นพี่น้องนี่ ก็เป็นหนึ่งในแผนการโหดร้ายของพี่เหรอ?"

"ฉันไม่อยากเสียเวลากับเธออีก ตอนนี้ฉันให้ทางเลือกเธอสองทาง ทางแรกคือเธออยู่ที่นี่ต่อแต่พ่อแม่เธอต้องตาย กับอีกทางคือออกไปจากเมืองจันทรา แล้วอย่ากลับมาอีก"

เนื่องจากนายหญิงเนตรพักรักษาตัวอยู่ห้องข้างๆ ธิกานต์จึงไม่อยากปะทะอารมณ์กับมณิกาเธอมาก

ได้แต่ใช้พ่อแม่ของเธอเป็นเครื่องมือต่อรอง ทว่าธิกานต์ก็รู้สึกว่าเป็นต่อขึ้นมาโดยปริยาย และไม่เกรงกลัวว่ามณิกาจะไปฟ้องนายหญิงเนตรอีกต่อไป

"โอเค ฉันไป แต่พี่อย่าทำอะไรพ่อแม่ฉันเลยนะ"

"ขอแค่เธอไปให้พ้น ฉันก็จะไม่ทำอะไรพวกเขา"

"ตกลงตามนี้"

มณิกาตอบตกลงด้วยความยินดี แล้วพูดเสริม "แต่ว่าตอนนี้ วายุไม่ยอมให้ฉันไปไหน นั่นไง ยังมีบอดี้การ์ดคอยคุมอยู่หน้าประตู พี่ช่วยกันเขาออกไปหน่อยนะคะ"

มุมปากแดงของธิกานต์ยกขึ้น ใบหน้าที่งดงามเต็มไปด้วยความภูมิใจและความหยิ่งยโส พลางพูดว่า "ก็เอาตัวรอดเก่งดีนี่"

ธิกานต์พูดเสริม "หลังจากที่เธอออกจากเมืองจันทรา พ่อแม่ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่ง เพื่อให้เธอตั้งตัว เธอจะไปไหนก็ได้ ยิ่งไกลยิ่งดี อีกอย่างมณิกาเธออย่าโทษฉันนะ ถ้าจะโทษก็ให้โทษโชคชะตาของเธอ"

เมืองจันทรา ในสองคนนี้ จะต้องเหลือเพียงคนเดียวเท่านั้น

"ฉันตกลง"