คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 55

นายหญิงเนตรชอบธิกานต์เพราะเป็นคู่หมั้นของหลานชาย ถึงแม้ธิกานต์จะดูว่านอนสอนง่าย แต่สำหรับนายหญิงเนตร กลับรู้สึกว่าดูเธอไม่ออกเลย

หรือพูดอีกอย่างหนึ่งว่า เหมือนมีอะไรบางอย่างกั้นอยู่ ทำให้ทุกอย่างดูปลอมไปบ้าง

"อ๋อ ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่คิดว่าคุณย่าอยู่คนเดียวต้องเหงาแน่ๆเลย หลังจากนี้หนูขอไปเยี่ยมคุณย่าบ่อยๆนะคะ"

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ทั้งที่ในใจเธอกลับคิดอีกอย่าง

"ฮ่าๆๆ ดีเลย ฉันอยู่คนเดียวเหงามากเลย..."

นายหญิงเนตรที่กำลังจะตกปากรับคำธิกานต์ แต่จู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรแว๊บเข้ามาในหัว หลังจากนี้มณิกาก็เป็นหลานบุญธรรมของเธอ หากยังให้ธิกานต์เข้านอกออกในบ้านเก่าตระกูลเดชากุล เกรงว่าจะสร้างความลำบากใจให้มณิกา

พลันเปลี่ยนความคิดพร้อมพูดว่า "แต่ฉันอยู่คนเดียวมานานหลายปี ถ้ามีคนเพิ่มมาอีกสักคนอาจจะไม่ค่อยชิน น้ำใจของหนูฉันขอรับไว้ แต่ถ้าเธอมีเวลาก็อยู่กับหลานชายวายุเยอะๆหน่อย วัยรุ่นสมัยนี้ต้องออกไปเดินเล่น ช็อปปิ้ง หรือดูหนังบ่อยๆสิ"

"โอเคค่ะ คุณย่า"

ธิกานต์พยักหน้ารับคำ

แต่ในใจกลับร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว เธอก็อยากออกไปเดินเล่น ไปดูหนังกับวายุ แต่เขาไม่เคยให้โอกาสเธอเลย

ในขณะเดียวกัน ฝ่ายมณิกาที่ถูกลักพาตัวขึ้นไปบนรถพยาบาล

บนรถพยาบาล เธอยังคงสงบสติอารมณ์ในขณะที่ตกอยู่ในอันตราย เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่กลับไม่พบสิ่งที่สามารถใช้งานได้เลย

ปึง...

ในขณะที่รถพยาบาลถูกล็อกลง ชายร่างกำยำสี่คนก็ขึ้นไปกับเธอด้วย ในขณะที่แพทย์เจ้าของไข้นั่งอยู่ตำแหน่งข้างคนขับ

ในความสิ้นหวังนั้น เธอรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงกระดูกสันหลัง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

ขณะนั้นเอง เธอพลันเห็นเข็มฉีดยาสองเล่มในถาด วางอยู่ในรถพยาบาล

ความรู้สึกได้บอกเธอว่า ในเข็มฉีดยานั้นคงเป็นยาชาหรือไม่ก็ยานอนหลับที่เตรียมไว้สำหรับเธอโดยเฉพาะ

เนื่องจากพื้นที่ในรถเล็กและแคบ ชายรูปร่างกำยำหลายคนก็ยังอยู่ข้างหลังเธอ เมื่อมณิกาสบโอกาส จึงได้แสร้งสะดุดล้ม และกระโจนไปทางนั้น เธอหยิบเข็มฉีดยาอย่างรวดเร็วและซ่อนมันไว้ข้างหลัง ทว่าเธอหันหลังไปมองกลุ่มชายกำยำเหล่านี้ ก่อนยกขาขึ้นออกแรงเตะ

มณิกาใช้แรงทั้งหมดในตัวเธอ เตะชายคนนั้นก็ล้มไปทางข้างหลัง และล้มทับคนที่เหลืออยู่ลงกับพื้น

ที่นั่งแถวหนึ่งและเตียงบนรถพยาบาลก็ถูกถอดออก

แต่อย่างไรก็ตาม ที่ก็ยังเล็กเกินไปอยู่ดี

ชายหนุ่มที่ล้มลงทับคนอื่น ก็ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก

มณิกาได้โอกาสพุ่งเข้าไปในทันที สองมือปักเข็มฉีดยาบนร่างของชายสองคน และใช้แรงกดปลายเข็มฉีดยาให้สุดอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

"โธ่เอ๊ย อะไรเนี่ย?"

"พวกมึงทำอะไรกันอยู่?"

"มันแย่งเข็มยาชาไป"

"ระวัง!"

...

มณิกาใช้เข็มทั้งสองปักลงบนร่างของสองคนในนั้น เข็มหนึ่งปักลงบริเวณหน้าอก อีกเข็มปักลงบริเวณต้นขา แต่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะได้ผลหรือไม่

แต่สิ่งที่เธอรู้ก็คือ ยาที่ใช้เพื่อจัดการเธอ คงออกฤทธิ์ไม่เบาแน่นอน

"แมร่ง ไอ้เด็กเวร!"

หนึ่งในชายที่ถูกฉีดยานั้นถึงกับคลุ้มคลั่ง เขาจิกผมเธอเต็มแรงให้เธอลุกขึ้นยืน แล้วเตะไปบริเวณท้องของมณิกา

"ปึก..."

แรงเตะนั้นหนักมากจนมณิกาเซไปหลายก้าว จนชนเข้ากับรถซุ้มล้อหลัง แรงดีดดีดตัวขึ้น ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง