คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 56

รถเก๋งคันนั้นหักพวงมาลัยด้วยความตกใจ เบรกทันที

มณิกาถึงได้รีบกระโดดลงมาจากรถ กลิ้งอยู่บนพื้น เจ็บหนักไปทั้งร่าง

เพราะว่ารถพยาบาลเปิดหวอตลอดทาง เสียงดังมาก ดังนั้นส่วนของคนขับจะไม่ได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นในห้องโดยสาร

มณิกาได้หนีออกลงมาจากรถได้อย่างราบรื่น แต่ก็เพราะว่ากระโดดลงมา ล้มอยู่กับพื้น เจ็บอยู่นานถึงจะลุกขึ้นได้

เธอก็นอนอยู่อย่างนั้น มองรถพยาบาลที่แล่นไกลออกไปเรื่อยๆ คนบนรถก็ไม่มีใครตามลงมา

ในตอนนั้นเอง ผู้หญิงจากรถเก๋งคันด้านหลังก็ได้เดินออกมา ชี้ไปที่เธอแล้วก็ด่าเสียงดัง "นี่ เธอตาบอดรึไง?รู้ไหมเนี่ยว่าอีกนิดนึงก็จะโดนฉันชนแล้วเนี่ย?"

"ขอโทษค่ะ"

มณิกาลุกขึ้นมาจากบนพื้น ก้มหัวโค้งคำนับผู้หญิงคนนั้น อยากจะใช้มือถือของเธอโทรแจ้งตำรวจ แต่ก็เกรงว่าคนตระกูลธนัตถ์โชติจะจัดการเรื่องนี้กับทางตำรวจแล้ว

สุดท้ายก็ทำได้เพียงพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า "ช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ?"

หญิงสาวที่อยู่ในชุดสูททำงานสีดำ สวมแว่นตากรอบดำ ดูเหมือนจะเป็นบุคคลระดับสูงในที่ทำงาน

เธอเหลือบตามองมณิกาหัวจรดเท้า แล้วมองรถพยาบาลที่ไกลออกไป "ส่งเธอไม่ได้หรอก ช่วยได้มากสุดก็แค่โทร 110ให้"

ตามหลักจิตวิทยาในการป้องกันตัว ผู้หญิงคนนั้นได้เธอกับเหตุการณ์ที่น่าประหลาดใจแบบนี้ ก็เป็นธรรมดาที่เธอจะกลัวมณิกา

"งั้นขอยืมมือถือของคุณโทรศัพท์หน่อยได้ไหม?"

มณิกาถามพลาง เอื้อมมือไปกุมหน้าท้อง

ถูกเตะมาอย่างจัง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้นเลย

"งั้นก็ได้"

หญิงสาวยื่นมือถือส่งให้มณิกา มณิกาโทรไปหาซีน เมื่อโทรติดเธอก็พูดว่า "ซีน ฉันอยู่ที่สี่แยกระหว่างถนนสงบสุขกับถนนประชาสิทธิ์ ขับมาทางตะวันออกห้าสิบเมตร คุณรีบมารับฉันหน่อย ด่วนเลยนะ!"

เสียงตู๊ดจบไป มณิกาก็ยื่นมือถือคืนให้กับหญิงสาว

ในขณะที่มณิกากำลังจะจากไป เสียงรถพยาบาลคันนั้นก็ดังขึ้นมาอีกในทันใด

ใบหน้าของมณิกาซีดไปทั้งหน้า เธอและผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองก็ได้มองไปในทิศทางของเสียง ทันใดนั้นก็พบว่ารถพยาบาลที่ขับออกไปแล้วได้กลับมาอีกครั้ง

"ขอร้องล่ะ ให้ฉันหลบอยู่ในที่ท้ายรถได้ไหม คุณแค่ขับไปที่ที่คุณจะไปก็พอ จากนั้นฉันค่อยออกมา ได้ไหม?"

เธอดึงมือหญิงสาวไว้ ขอร้องอ้อนวอน

เมื่อตอนที่อยู่บนรถ หญิงสาวก็ได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนรถพยาบาล เห็นว่าเธอกระโดดลงมาจากรถพยาบาลด้วยตาของตัวเอง ในตอนนี้ก็รู้สึกว่าเธอไม่ได้ต่างจากคนปกติอะไร ทั้งยังบาดเจ็บไปทั้งตัว ถ้าไม่ช่วย จิตใจของเธออยู่ไม่เป็นสุขแน่

"ก็ได้ ขึ้นมาเร็ว"

หญิงสาวขึ้นรถ กดเปิดช่องเก็บของท้ายรถ มณิกาพูดขอบคุณ จากนั้นก็เดินไปด้านหลังรถเก๋ง เปิดท้ายรถแล้วมุดเข้าไป ปิดฝาลง แล้วตะโกนว่า "ไปได้เลย"

จากนั้น เธอก็หลบอยู่ในช่องเก็บของท้ายรถของหญิงสาว ได้ยินเสียงรถพยาบาลคันนั้นไกลออกไปเรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็วางใจได้สักที

ที่โรงพยาบาล

หลังจากที่วายุได้รับโทรศัพท์จากนภัทร เขาก็รู้สึกลึกๆ ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แม้ว่าตอนนั้นมณิกาเองที่อยากจะออกไป แต่เมื่อเขาได้เห็นมณิกาในห้องผู้ป่วยแล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอง่วงนอนมาก แต่ก็อดทนไว้ไม่ยอมนอน แถมยังยืนกรานที่จะออกจากโรงพยาบาลท่าเดียว

เมื่อคิดถึงเรื่องที่เธอถูกลักพาตัวไปเมื่อคืน และภาพเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้น และยังมีเรื่องที่กล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลเกื้อกูล มีปัญหาวันนี้อีก

ทุกๆ เรื่อง ทุกๆ อย่างที่เกิดขึ้น แสดงถึงปัญหาเรื่องเดียว

นั่นก็คือ......

มณิกากำลังตกอยู่ในอันตราย!

กริ๊ง——